- Толькі і ѓсяго!?
Жанчына адказала, скалячы зубкі:
- А чаго ты яшчэ хацеѓ? Ну добра, атрымаеш кавалак мяса на вячэру і спаць будзеш у асобнай камеры, што для хлапчука вельмі нават нядрэнна. Толькі ѓ гэтым выпадку, ты ѓжо будзеш біцца кожны дзень. І не толькі з такімі смаркачамі, як сам, але і з дарослымі!
Хлопчык з усмешкай заѓважыѓ:
- Вы хочаце з маркіза зрабіць гладыятара?
Рудая падступна ѓсміхнулася:
- Ты хочаш, каб цябе паднялі на прэнг? І падсмажылі твае пяткі? А яшчэ, паднімалі да столі і рэзка скідалі ѓніз, такое ѓзварушэнне вельмі нават хваравітая.
Юлій спакойна спытаѓ:
- А адпусціць мяне вы можаце?
Жанчына-кат адказала з пажадлівай усмешкай:
- Калі ты заробіш шмат для мяне грошай, то я, можа быць, і падару табе свабоду. А пакуль, біцеся да пераможнага канца.
Мужчына-кат заѓважыѓ:
- Пакуль час не скончыѓся, ты яго павінна катаваць. Можа быць, распаленае жалеза прыкласці да падэшваѓ?
Рудая ѓхмыльнулася і адзначыла:
- Вось гэта ідэя! Але можна пашкодзіць ступню дзіцяці. Лепш я паспрабую іншае, не столькі небяспечнае для здароѓя, але не менш эфектыѓнае.
Жанчына-кат адкруціла валік. І Юлій адчуѓ у сабе некаторую свабоду і палягчэнне. Затым каты адкацілі ѓ бок іспанскі бот.
Рудая дастала з кошыка страѓсавае пяро і адзначыла:
- Вось зараз я табе паказычу пяткі.
І асцярожна правяла па злёгку запыленай падэшве хлопчыкі. Юлій адчуѓ прыемнае казытанне. Жанчына пачала рухаць страусавым пяром па дзіцячай, агрубелай ступні. Яна гэта рабіла вельмі спрытна, і хлопчык захіхікаѓ. Так, гэта выдатна. Такое вось катаванне.
Жанчына, яхідна ѓсміхнуѓшыся, папрасіла:
- Можа быць, праспяваеш?
Юлій хіхікаючы, адказаѓ:
- Гэта было, ха, ха, ха, вельмі нават выдатна! Але не так ужо і проста!
Рудая кіѓнула, адняла пяро і рыкнула:
- Спявай!
Хлопчык-маркіз заспяваѓ;
Я нарадзіѓся вольным, паверце,
Быѓ хлапчуком з апломбам вялікім...
Мы гарэзавалі, бо малыя дзеці,
І хацелася стаць вельмі крутым!
Але раптам арда набегла,
Начапілі на хлопца аркан...
Відаць ім тэрыторыі мала,
Нібы грозны раве ѓраган!
Што ж рабіць мне ѓ свеце суровым,
Дзе зараз стаѓ хлапчук рабом...
Наклалі са сталі кайданы,
І пагналі на грунт басанож!
Я крочыѓ па камянях па вострых,
То коле, то бізуном зло б'юць...
Мне хацелася мець шмат жанчын,
А зараз бачу, хутка капут!
На мяне ѓскладалі кошыкі,
У іх цяжкія камяні ляжаць...
Пуга наглядчыка паре мне спіну,
Лепш бы, далечы хутчэй аѓтамат!
Але Гасподзь, ён вядома, не дрэмле,
Пацану даѓ неймаверны шанц...
Не нарадзіѓся хлапчук у вёсцы,
І не піѓ з пенай выцвілы квас!
Вось яму прапанавалі пабіцца,
Балазе мода такая была...
Няма шанцу, павер, хлопцы здацца,
Шлях прайсці ад пачатку да дна!
Ты зараз жа пацан-гладыятар,
А не проста тупейшы асёл...
І папрэш у гэтую бітву, як трактар,
Дзіцятка ѓ хлапчука востры!
Вось сышоѓся ён у бітве суровай,
І супернік такі ж дзяцюк...
Ён прыём ужывае не новы,
