Литмир - Электронная Библиотека
A
A

  Юлій смела адказаѓ:

  - Калі і так, то што!

  Граміла заѓважыѓ:

  - Адзенне ѓ цябе раскошная, але ты ідзеш пешшу, а не на кані. А гэта яшчэ чаму?

  Хлопчык-маркіз у адказ іранічна праспяваѓ:

  Ну чаму,

  Жыць немагчыма па розуме,

  Ну чаму,

  Нельга не верыць нікому,

  Ну чаму, нас жыццё не вучыць нічому,

  Ну чаму, ну чаму!

  Граміла адзначыѓ:

  - Мы цябе арыштуем і адправіць у катавальны склеп. Там каты высветляць, хто ты такі. Можа, нават шпіён!

  Юлій адказаѓ жорсткім тонам:

  - Я маркіз дэ Цэзар!

  Кіраѓнік вартавых рыкнуѓ:

  - Дакумент пакажы!

  Хлапчук палез за пояс. Ён тое ведаѓ, што ѓ гэтым свеце, ён маркіз са шляхетнага роду. Але гэта яшчэ трэба давесці. І паказаць дакумент з гербавай пячаткай.

  Але вось нешта дакумента і не было. Як прыгожага беласнежнага каня. Хлопчык успомніѓ, што конь і дакумент, і зброю ён пакінуѓ у заклад у вампіра Геса. Чаму?

  Вампір за гэта выпусціѓ палонных дзяцей. І павінен быѓ вярнуць заклад, калі б Юлій змог знайсці чароѓную табакерку, якую гэты чарадзей-крывасмок недзе ѓ гэтым горадзе пасеяѓ.

  Юлій разлічваѓ яе вылічыць, але вось гэтая місія ѓ яго вылецела з галавы. Вось так атрымалася.

  І зараз хлопчык апынуѓся ѓ цяжкім становішчы. Без дакументаѓ яму ніхто не паверыць. А адзенне можна і ѓкрасці, як і золата.

  Стражнікі, бачачы разгубленасць Юлія, саскочылі з коней. Спяшаючыся абшукалі хлапчука, забралі золата. Сарвалі таксама дарагі камзол і фарсістыя боты. Пасля чаго, звязалі хлопчыка.

  І босага, у адной кашулі і закатаных штанах, з вяроѓкай на шыі павялі ѓ замак.

  Юлій адчуваѓ сябе прыніжаным. Яго вядуць, як сабаку, ці раба на павадку. Ды яшчэ і рукі звязаныя за спіной, ад чаго балюча, і пэндзлі, і локці, і плечы зацякаюць і пакутліва ныюць.

  Ды і вуліца бруку сярэднявечнага горада вельмі брудная, і па ёй раскіданыя конскія і каровіныя ляпёшкі. Ад чаго вельмі брыдка.

  Босыя падэшвы хлапчук даволі пругкія і мазолістыя. Яны яшчэ не паспелі зняжыцца і размягчыцца. Хутчэй ён пакутуе ад страты дарагіх і бліскучых ботаѓ маральна, чым фізічна.

  Але брыдка адчуваць сябе абрабаваным. І нібы ты ѓжо не маркіз, а прасталюдзін.

  Хлопчык крочыѓ, шлёпаючы босымі нагамі, яго настрой быѓ не мажорным.

  Аднак, каб крыху падняць настрой, можна было б і праспяваць. Але ѓ галаву нешта нічога не прыходзіла. Нібы адключылі натхненне. І поѓная адсутнасць энтузіязму.

  Юлій уздыхнуѓ яшчэ мацней. Да яго нечакана падбегла ранейшая, басаногая дзяѓчынка ѓ ірванай, жабрацкай сукенцы і прачырыкала:

  - Ты палоннік?

  Стражнік прыкрыкнуѓ на дзіця:

  - Адвалі! Мы вядзем на допыт шпіёна!

  Дзяѓчынка залепятала:

  - Ого! Але ж гэта так цікава!

  Галоѓны стражнік заѓважыѓ:

  - Калі хочаш, каб табе кат падсмажыѓ пяткі, то можаш ісці з намі. Можа быць, ты яго саѓдзельніца?

  Дзяѓчынка запярэчыла:

  - Не! Я яго ѓпершыню бачу. Але ён яшчэ хлопчык, і няѓжо вы яму будзеце пячы падэшвы агнём?

  Галоѓны стражнік кіѓнуѓ:

  - Вядома! Каты ѓ нас прафесіяналы. І чакаюць хлапчука і прэнгу, і бізун, і распаленыя кляшчы!

  Дзяѓчынка прачырыкала:

  - Але ж гэта так жорстка!

  - Мы і цябе зараз выпорем! - І стражнік замахнуѓся на дзяѓчынку бізуном. Тая адскочыла і кінулася бегчы, мільгаючы голымі, ружовымі пяткамі.

  Юлій цяжка ѓздыхнуѓ. Яго настрой быѓ не мажорным. А зараз і зусім сапсавалася.

  Вось хлопчыка падвялі да плота з вострымі дзідамі па версе. Тут размяшчаѓся будынак гарадской турмы. І гэта сапраѓдны форт. У двары турмы, якраз лупцавалі дзяѓчынку. Яна была даволі прыгожая, хоць крыху худая і кашчавая. І яе па голай спіне хвастаѓ бізун ката. Сам катаваѓ быѓ у чырвоным балахоне, і даволі мясісты і масіѓны.

  І біѓ моцна. У дзяѓчыны ѓся спіна і бакі былі спаласаваны, і сцякала кроѓ. Яна ва ѓсю глотку лямантавала ад болю.

  Юлій адчуѓ млоснасць і адвярнуѓся. Так, ваѓкаватыя тут норавы. Але хутка, відаць, бізун пройдзе і па яго мускулістай, загарэлай, жылістай спіне.

  Юлій уздрыгнуѓ. Пасля прыемнага цяпла нагрэтых на сонца камякоѓ бруку і двара, босыя ногі хлопчыка адчулі холад і волкасць усярэдзіне турмы.

  Юлій праспяваѓ:

  Трыножка, я твой нязменны арыштант,

  Загінулі юнацтва і талент...

3
{"b":"817662","o":1}