Юлій смела адказаѓ:
- Калі і так, то што!
Граміла заѓважыѓ:
- Адзенне ѓ цябе раскошная, але ты ідзеш пешшу, а не на кані. А гэта яшчэ чаму?
Хлопчык-маркіз у адказ іранічна праспяваѓ:
Ну чаму,
Жыць немагчыма па розуме,
Ну чаму,
Нельга не верыць нікому,
Ну чаму, нас жыццё не вучыць нічому,
Ну чаму, ну чаму!
Граміла адзначыѓ:
- Мы цябе арыштуем і адправіць у катавальны склеп. Там каты высветляць, хто ты такі. Можа, нават шпіён!
Юлій адказаѓ жорсткім тонам:
- Я маркіз дэ Цэзар!
Кіраѓнік вартавых рыкнуѓ:
- Дакумент пакажы!
Хлапчук палез за пояс. Ён тое ведаѓ, што ѓ гэтым свеце, ён маркіз са шляхетнага роду. Але гэта яшчэ трэба давесці. І паказаць дакумент з гербавай пячаткай.
Але вось нешта дакумента і не было. Як прыгожага беласнежнага каня. Хлопчык успомніѓ, што конь і дакумент, і зброю ён пакінуѓ у заклад у вампіра Геса. Чаму?
Вампір за гэта выпусціѓ палонных дзяцей. І павінен быѓ вярнуць заклад, калі б Юлій змог знайсці чароѓную табакерку, якую гэты чарадзей-крывасмок недзе ѓ гэтым горадзе пасеяѓ.
Юлій разлічваѓ яе вылічыць, але вось гэтая місія ѓ яго вылецела з галавы. Вось так атрымалася.
І зараз хлопчык апынуѓся ѓ цяжкім становішчы. Без дакументаѓ яму ніхто не паверыць. А адзенне можна і ѓкрасці, як і золата.
Стражнікі, бачачы разгубленасць Юлія, саскочылі з коней. Спяшаючыся абшукалі хлапчука, забралі золата. Сарвалі таксама дарагі камзол і фарсістыя боты. Пасля чаго, звязалі хлопчыка.
І босага, у адной кашулі і закатаных штанах, з вяроѓкай на шыі павялі ѓ замак.
Юлій адчуваѓ сябе прыніжаным. Яго вядуць, як сабаку, ці раба на павадку. Ды яшчэ і рукі звязаныя за спіной, ад чаго балюча, і пэндзлі, і локці, і плечы зацякаюць і пакутліва ныюць.
Ды і вуліца бруку сярэднявечнага горада вельмі брудная, і па ёй раскіданыя конскія і каровіныя ляпёшкі. Ад чаго вельмі брыдка.
Босыя падэшвы хлапчук даволі пругкія і мазолістыя. Яны яшчэ не паспелі зняжыцца і размягчыцца. Хутчэй ён пакутуе ад страты дарагіх і бліскучых ботаѓ маральна, чым фізічна.
Але брыдка адчуваць сябе абрабаваным. І нібы ты ѓжо не маркіз, а прасталюдзін.
Хлопчык крочыѓ, шлёпаючы босымі нагамі, яго настрой быѓ не мажорным.
Аднак, каб крыху падняць настрой, можна было б і праспяваць. Але ѓ галаву нешта нічога не прыходзіла. Нібы адключылі натхненне. І поѓная адсутнасць энтузіязму.
Юлій уздыхнуѓ яшчэ мацней. Да яго нечакана падбегла ранейшая, басаногая дзяѓчынка ѓ ірванай, жабрацкай сукенцы і прачырыкала:
- Ты палоннік?
Стражнік прыкрыкнуѓ на дзіця:
- Адвалі! Мы вядзем на допыт шпіёна!
Дзяѓчынка залепятала:
- Ого! Але ж гэта так цікава!
Галоѓны стражнік заѓважыѓ:
- Калі хочаш, каб табе кат падсмажыѓ пяткі, то можаш ісці з намі. Можа быць, ты яго саѓдзельніца?
Дзяѓчынка запярэчыла:
- Не! Я яго ѓпершыню бачу. Але ён яшчэ хлопчык, і няѓжо вы яму будзеце пячы падэшвы агнём?
Галоѓны стражнік кіѓнуѓ:
- Вядома! Каты ѓ нас прафесіяналы. І чакаюць хлапчука і прэнгу, і бізун, і распаленыя кляшчы!
Дзяѓчынка прачырыкала:
- Але ж гэта так жорстка!
- Мы і цябе зараз выпорем! - І стражнік замахнуѓся на дзяѓчынку бізуном. Тая адскочыла і кінулася бегчы, мільгаючы голымі, ружовымі пяткамі.
Юлій цяжка ѓздыхнуѓ. Яго настрой быѓ не мажорным. А зараз і зусім сапсавалася.
Вось хлопчыка падвялі да плота з вострымі дзідамі па версе. Тут размяшчаѓся будынак гарадской турмы. І гэта сапраѓдны форт. У двары турмы, якраз лупцавалі дзяѓчынку. Яна была даволі прыгожая, хоць крыху худая і кашчавая. І яе па голай спіне хвастаѓ бізун ката. Сам катаваѓ быѓ у чырвоным балахоне, і даволі мясісты і масіѓны.
І біѓ моцна. У дзяѓчыны ѓся спіна і бакі былі спаласаваны, і сцякала кроѓ. Яна ва ѓсю глотку лямантавала ад болю.
Юлій адчуѓ млоснасць і адвярнуѓся. Так, ваѓкаватыя тут норавы. Але хутка, відаць, бізун пройдзе і па яго мускулістай, загарэлай, жылістай спіне.
Юлій уздрыгнуѓ. Пасля прыемнага цяпла нагрэтых на сонца камякоѓ бруку і двара, босыя ногі хлопчыка адчулі холад і волкасць усярэдзіне турмы.
Юлій праспяваѓ:
Трыножка, я твой нязменны арыштант,
Загінулі юнацтва і талент...
