Прыгоды Хлопчыка-маркіз
АНАТАЦЫЯ
Хлопчык з нашага часу перамяшчаецца ѓ сярэднія вякі і становіцца маркізам. Але Юлія Цэзара - як клічуць хлопчыка, чакае не самы ласкавы прыём, і яго прыгоды становяцца вельмі дзікімі.
. РАЗДЗЕЛ Љ 1.
Хлопчык ішоѓ па дарозе і бачыѓ вакол сябе нейкі сярэднявечны горад, у якім чаргаваліся жабракі хаціны і добрыя дамы з белага каменя.
Юлій быѓ у дарагім і раскошным гарнітуры. На нагах фарсістыя, надраеныя боты, а на галаве капялюш з пяром. Цяпер ён быццам бы шляхетная асоба - юны маркіз, якому гадоѓ трынаццаць, але ён спадчыннік шляхетнага роду.
Хлопчык ідзе, тупаючы абцасамі, і ѓсміхаецца. Міма прабягаюць дзеці. Амаль усе басаногія, у ірваным, простым адзенні, але вясёлыя, загарэлыя, з усмешкамі.
Вось сапраѓды дзеці амаль заѓсёды ѓсміхаюцца і ѓ добрым настроі. І ім не трэба прыкідвацца. А калі дзіця хмурыцца і сумнае, то ѓ яго нешта баліць, ці нейкія сур'ёзныя непрыемнасці. Тыпу двойкі ѓ дзённіку.
Юлій жа, стаѓшы шляхетным, хоць малалетнім маркізам заспяваѓ:
- Я кароль, мне ѓсё падуладна,
Кірую вельмі горача...
І трымціць уся Зямля,
Пад пятою караля!
І хлапчук, як возьме і засмяецца, паказаѓшы свае жамчужныя, зіготкія на сонцы зубы.
Вось гэта, сапраѓды, дзяцюк, які, калі трэба, горы згорне. Міма прабегла зіготкая босымі, ружовымі пятачкамі дзяѓчынка гадоѓ дзесяці, працягнула руку і папрасіла:
- Дай мне капеечку, шляхетны сеньёр!
Хлопчык дастаѓ з кашалька залатую манету, кінуѓ яе дзяѓчынцы і сказаѓ:
- Вазьмі, але пры ѓмове!
Дзяѓчынка тупнула маленькай, загарэлай, падрапанай дзіцячай ножкай і спытала:
- Пры якой умове, спадар?
Юлій адказаѓ:
- Ты нікому не скажа, што я табе даѓ манету.
Дзяѓчынка трасянула рудымі валасам і спытала:
- А чаму? Бо гэта добрая справа.
Хлопчык-маркіз лагічна адказаѓ:
- Таму што тады набяжыць цэлая рава жабракоѓ, босых, абарваных дзяцей, i яны не дадуць праходу.
Дзяѓчынка перахрысцілася і ѓрачыста вымавіла:
- Клянуся, Божай Маці, нікому не скажу!
І бліснуѓшы, босымі, круглымі пятачкамі, пабегла далей.
А Юлій, адчуѓшы ѓ сабе прыток натхнення, заспяваѓ;
Я ганаруся сваёй краінаю,
Яна адкрыла космасу прастору.
Хоць атакуюць арды з Сатанаю -
Зусім не прахадны бывае двор!
Мы, хлопчыкі ваяѓнікі хвацкія,
Бяжым у атаку прама на ворагаѓ...
Мароз, гурба, а ножанькі босыя,
На тварах шмат відаць сінякоѓ!
Хлапчукоѓ, зрэшты, вораг не спыніць,
Умеем біцца вельмі адважна мы...
І фюрара, паверце, так уроем,
Прыйдзе адплата слугам бездані-цемры!
У імя самай прамяністай Айчыны,
Мы будзем, прама, смела ваяваць...
Пабудуем мы вяршыні камунізму,
І разаб'ем любую, ведайце, раць!
Мы піянеры, проста яшчэ дзеці,
Наш гальштук чырвоны - колеры кумача...
Але за краіну сваю, павер, у адказе,
І будзе славіць справу Ільіча!
Так, наша Радзіма, павер, выдатная,
У ёй у запаляр'і яблыні квітнеюць...
І з хлопчыкамі ѓ лаянку ісці небяспечна,
Яны фашыстаѓ у трэскі разаб'юць!
Мы будзем захапляцца камунізмам,
Які будуем у шчасці і каханні...
І зможам палічыцца мы з фашызмам,
Што пралівае акіян крыві!
Не верце, піянерам быць не слаба,
