Литмир - Электронная Библиотека
A
A

  Прыгоды Хлопчыка-маркіз

  АНАТАЦЫЯ

  Хлопчык з нашага часу перамяшчаецца ѓ сярэднія вякі і становіцца маркізам. Але Юлія Цэзара - як клічуць хлопчыка, чакае не самы ласкавы прыём, і яго прыгоды становяцца вельмі дзікімі.

  . РАЗДЗЕЛ Љ 1.

  Хлопчык ішоѓ па дарозе і бачыѓ вакол сябе нейкі сярэднявечны горад, у якім чаргаваліся жабракі хаціны і добрыя дамы з белага каменя.

  Юлій быѓ у дарагім і раскошным гарнітуры. На нагах фарсістыя, надраеныя боты, а на галаве капялюш з пяром. Цяпер ён быццам бы шляхетная асоба - юны маркіз, якому гадоѓ трынаццаць, але ён спадчыннік шляхетнага роду.

  Хлопчык ідзе, тупаючы абцасамі, і ѓсміхаецца. Міма прабягаюць дзеці. Амаль усе басаногія, у ірваным, простым адзенні, але вясёлыя, загарэлыя, з усмешкамі.

  Вось сапраѓды дзеці амаль заѓсёды ѓсміхаюцца і ѓ добрым настроі. І ім не трэба прыкідвацца. А калі дзіця хмурыцца і сумнае, то ѓ яго нешта баліць, ці нейкія сур'ёзныя непрыемнасці. Тыпу двойкі ѓ дзённіку.

  Юлій жа, стаѓшы шляхетным, хоць малалетнім маркізам заспяваѓ:

  - Я кароль, мне ѓсё падуладна,

  Кірую вельмі горача...

  І трымціць уся Зямля,

  Пад пятою караля!

  І хлапчук, як возьме і засмяецца, паказаѓшы свае жамчужныя, зіготкія на сонцы зубы.

  Вось гэта, сапраѓды, дзяцюк, які, калі трэба, горы згорне. Міма прабегла зіготкая босымі, ружовымі пятачкамі дзяѓчынка гадоѓ дзесяці, працягнула руку і папрасіла:

  - Дай мне капеечку, шляхетны сеньёр!

  Хлопчык дастаѓ з кашалька залатую манету, кінуѓ яе дзяѓчынцы і сказаѓ:

  - Вазьмі, але пры ѓмове!

  Дзяѓчынка тупнула маленькай, загарэлай, падрапанай дзіцячай ножкай і спытала:

  - Пры якой умове, спадар?

  Юлій адказаѓ:

  - Ты нікому не скажа, што я табе даѓ манету.

  Дзяѓчынка трасянула рудымі валасам і спытала:

  - А чаму? Бо гэта добрая справа.

  Хлопчык-маркіз лагічна адказаѓ:

  - Таму што тады набяжыць цэлая рава жабракоѓ, босых, абарваных дзяцей, i яны не дадуць праходу.

  Дзяѓчынка перахрысцілася і ѓрачыста вымавіла:

  - Клянуся, Божай Маці, нікому не скажу!

  І бліснуѓшы, босымі, круглымі пятачкамі, пабегла далей.

  А Юлій, адчуѓшы ѓ сабе прыток натхнення, заспяваѓ;

  Я ганаруся сваёй краінаю,

  Яна адкрыла космасу прастору.

  Хоць атакуюць арды з Сатанаю -

  Зусім не прахадны бывае двор!

  Мы, хлопчыкі ваяѓнікі хвацкія,

  Бяжым у атаку прама на ворагаѓ...

  Мароз, гурба, а ножанькі босыя,

  На тварах шмат відаць сінякоѓ!

  Хлапчукоѓ, зрэшты, вораг не спыніць,

  Умеем біцца вельмі адважна мы...

  І фюрара, паверце, так уроем,

  Прыйдзе адплата слугам бездані-цемры!

  У імя самай прамяністай Айчыны,

  Мы будзем, прама, смела ваяваць...

  Пабудуем мы вяршыні камунізму,

  І разаб'ем любую, ведайце, раць!

  Мы піянеры, проста яшчэ дзеці,

  Наш гальштук чырвоны - колеры кумача...

  Але за краіну сваю, павер, у адказе,

  І будзе славіць справу Ільіча!

  Так, наша Радзіма, павер, выдатная,

  У ёй у запаляр'і яблыні квітнеюць...

  І з хлопчыкамі ѓ лаянку ісці небяспечна,

  Яны фашыстаѓ у трэскі разаб'юць!

  Мы будзем захапляцца камунізмам,

  Які будуем у шчасці і каханні...

  І зможам палічыцца мы з фашызмам,

  Што пралівае акіян крыві!

  Не верце, піянерам быць не слаба,

1
{"b":"817662","o":1}