– Ты хочаш сказаць, што Iван Мiкалаевiч не мог мець пры сабе столькi валюты? – паспрабаваў удакладнiць лейтэнант.

– Я ведаю бацьку, – сказаў, як адсек, Шапавалаў-малодшы. – Пяць-дзесяць баксаў яшчэ мог трымаць пры сабе, толькi не семсот! Неяк адвалiў мне сотню, дык суправаджаў да самай хаты, у кожным прахожым бачыў рабаўнiка.

Гаварыў Шапавалаў пераканаўча, але ж факт заставаўся фактам: ягоны бацька меў пры сабе немалыя грошы. Цяпер прыйдзецца шукаць адказ i на гэтае пытанне. І зноў лейтэнант узгадаў Галiну Александровiч, ён iнтуiтыўна адчуў, што каханка Шапавалава можа патлумачыць i наяўнасць у нябожчыка валюты.

– Ты ўпэўнены, што менавiта Александровiч прызначыла Iвану Мiкалаевiчу сустрэчу?

– Да iншай не пабег бы…

– Але ж яны разышлiся, – вёў сваё Хмара, – у Александровiч новы ўхажор, i твой бацька не так даўно надаваў яму кухталёў. Табе нешта вядома пра таго чалавека?

– Пра бойку чую ўпершыню, ведаю, што Галiна… – Шапавалаў нечакана папярхнуўся. – Галiна Вiктараўна i бацька разышлiся, а пра заляцаннi гэтай жанчыны пагаварыце з цёткай Марусяй, стрыечнай бацькавай сястрой, яны – даўнiя сяброўкi.

Спецыфiчны пах чыгуначных шпалаў i машыннага масла непрыемна заказытаў у носе яшчэ задоўга да таго, як Хмара спусцiўся ў метро. Ён толькi наблiзiўся да вентыляцыйнай шахты, а пах смалы i дзёгцю iмгненна ўзбудзiў памяць, нагадаў дзяцiнства, той час, калi ён з сябрамi, Iванам i Валеркам, «партызанiлi».

Называлася гэта «рабiць налёт на чыгунку». Калi шэнцiла набыць пораху, штукавалi ўзрыўпакеты i клалi iх на блiскучую паверхню чыгуначных рэек. Можна ўявiць, якiя выбухi бударажылi наваколле, асаблiва ўпрыцемках. Здаралася, метраў сто стракаталi «кулямётныя чэргi» пад радасныя крыкi падрыўнiкоў, якiя хавалiся ў недалёкiх кустах. Iхняе партызанства скончылася даволi хутка i, канечне, не без слёз. «Кулямётнымi чэргамi», якiя стракаталi пад коламi цягнiкоў спярша зацiкавiлiся машынiсты, а потым i мiлiцыя.

Злавiлi «падрыўнiкоў», як кажуць, на гарачым, у той самы момант, калi яны з кiшэнямi, набiтымi ўзрыўпакетамi, «мiнiравалi» чыгунку на паваротцы. На гэтым месцы, па iх разуменнi, пасля ўзрываў цягнiк сыходзiць з рэльсаў, а значыць, заданне выканана. Абранага месца не мянялi i гэтым спрасцiлi задачу няголенага шыракатварага мiлiцыянера, якi, зацiснуўшы ў зубах цыгарэту, скалiўся дзвюм маладзенькiм дзяўчаткам з чырвонымi павязкамi на руках. Сяржант загадаў злоўленым «дыверсантам» легчы на шпалы тварамi ўнiз i сашчапiць пальцы на патылiцы. Дружыннiцы рагаталi, смяяўся i мiлiцыянер, якi паабяцаў правучыць прайдзiсветаў.

– Мы iх судзiць не будзем, – нечакана падвёў выснову мiлiцыянер. – Навошта? Яны – дыверсанты, шпiёны, а калi так, то могуць выпадкова ўзарвацца на сваiх мiнах цi трапiць пад колы цягнiка…

Праз колькi хвiлiн прасмаленая дзёгцем шпала, да якой прылiп лоб малога Хмары, пачала рытмiчна ўздрыгваць, рэльсы загулi. Гул вельмi хутка перарос у злавесны, усепаглынальны роў, зямля пад целам закалыхалася, застагнала. Заплакаў, запрасiўся Валерка, адразу ж загаласiў Iван. Сяржант, смеючыся, дазволiў iм пакiнуць месца пакарання. Цягнiк iмклiва наблiжаўся, але дзесяцiгадовы Хмара, сцiнуўшы зубы, маўчаў: ён не хацеў прасiць лiтасцi ў чалавека, якi смяецца з яго, ад якога пахне гарэлкай. Было страшна, але хлопец не хацеў, каб слёзы ўбачылi дзяўчаты ў кароткiх спаднiцах i асаблiва сябры, абраўшыя яго сваiм камандзiрам. Хмара нi на хвiлiну не ўсумнiўся ў намеры сяржанта такiм макарам расправiцца з iм, i тое, што перапужаны мiлiцыянер перад самым цягнiком сiлком сцягнуў яго з рэек, было поўнай нечаканасцю.

З таго дня мiнула больш за пятнаццаць гадоў, але на ўсё жыццё запомнiў Хмара прытарны пах шпалаў, п’янаватага сяржанта з рассечаным левым брывом, безвыходны адчай i радасць пераможцы.

Едучы ў электрычцы, лейтэнант злавiў сябе на думцы, што за апошнi месяц другi раз узгадвае сваю «партызаншчыну». Пры размеркаваннi на працу пасля заканчэння вучобы яму прапанавалi пасаду следчага ў лiнейным аддзеле на чыгуначным транспарце. Канечне, хапае работы i ў цягнiках, але Хмара на пачатку службы не хацеў абмяжоўваць сябе чыгункай i станцыямi. I, напэўна, была яшчэ адна прычына, каб адмовiцца: лейтэнант узгадаў сяржанта з рассечаным брывом… Што, калi давядзецца працаваць разам?

Казакова, стрыечная сястра Шапавалава, жыла на другiм канцы горада, у мiкрараёне Малiнаўка, i Хмара дабраўся на вулiцу Слабадскую толькi а дваццаць другой гадзiне. У нейкi момант следчы засумняваўся, што робiць правiльна, – усё ж пазнавата для вiзiтаў, але падштурхоўвала апраўданне: дом новы, не тэлефанiзаваны, а позвай выклiкаць сведку – доўгая песня.

Хмара таропка пакiнуў прапахлы прытарным цыгарэтным дымам лiфт, зрабiў да дзвярэй з блiскучымi лiчбамi «107» некалькi крокаў, а ў кватэры ўжо цяўкала, вiскатала сабачанё. Не паспеў лейтэнант дакрануцца да званка, як дзверы адчынiлiся, i на парозе ўзнiкла рослая, пышнагрудая жанчына з маленькiм, у далонь, сабакам на руках. Яго быццам тут чакалi. Сабака быў настолькi маленькi, што, каб не брахаў, яго проста можна было зблытаць з кажаном – толькi вочы ды вушы, як крылле. Гэтае тварэнне бiла дрыготка, i гаспадыня ласкава дакранулася чырвоным кiпцюрыкам да мiнiяцюрнай галоўкi, пашкрабала за вушкам i, вывучаючы Хмару, какетлiва схiлiўшы прыгожую галоўку да пляча, цiха ўздыхнула:

– Ну-ну, супакойся, мiлы, нам нiчога не пагражае.

Убачыўшы гаспадыню, Хмара нечакана разгубiўся, нават засумняваўся, цi туды трапiў.

– Вы – Марыя Васiльеўна Казакова?

– Я, красунчык, – цiха адказала гаспадыня i, бачачы разгубленасць госця, ледзь прыкметна ўсмiхнулася.

Хмара ведаў, што Казаковай трыццаць восем гадоў, але цяпер, у гэтым зацемненым калiдорчыку, ён не рызыкнуў бы вызначаць яе ўзрост. Лейтэнант бачыў перад сабой маладую, надзiва прыгожую i абаяльную дзяўчыну. Натуральнага белага колеру валасы прыгожымi локанамi спадалi на плечы, блакiтыя вочы глядзелi па-дзiцячы адкрыта, разгублена i трошкi задзiрлiва. У iх блукалi какецтва i адначасова непрыхаваная цiкаўнасць да невядомага чалавека. Хмара разумеў, што Казакова кагосьцi чакала – i раптам ён…

Сабачанё перастала вiскатаць, вiдаць, змiрылася з прысутнасцю Хмары, прызнала за свайго, адчайна затузалася i, адчуўшы волю, слiзганула ў кiшэню мяккага плюшавага халата гаспадынi. Напэўна, там была будка гэтага мышаняцi з вялiкiмi вушамi.

– Я з мiлiцыi, – аблiзнуў сасмяглыя вусны Хмара i палез у кiшэню па пасведчанне.

– Ад Бараны́? – iмгненна змянiлiся вочы Казаковай, быццам пацямнелi. Глыбокая складачка на пераноссi раздзялiла вузкiя чорныя броўцы. Жанчына выцягнула з кiшэнi сабачаня, апусцiла на падлогу i, лёгка падштурхнуўшы да невялiкага матраца, строга скамандавала: – Марш на месца!..

Хмара, спрабуючы ўзгадаць, хто такi Барана, замарудзiў з адказам. Ён кульнуўся ў калiдор, гаспадыня шчоўкнула за ягонай спiнай двума замкамi i, праходзячы мiма, не гледзячы на лейтэнанта, запрасiла:

– Заходзь у пакой, а то суседзi занадта вушатыя…

Хмара пасунуўся следам i, як толькi апынуўся ў пакоi, Казакова замкнула i гэтыя дзверы. Пакой быў даволi вялiкi i ўтульна абстаўлены. Цiха грала музыка, пасярэдзiне, памiж двух крэслаў, стаяў столiк, на якiм пузацiлiся бутэлька шампанскага i графiн з бурштынавым напоем, пэўна, каньяком. У талерках – чорная iкра, чырвоная рыба, тонка парэзаная вэнджанiна. Асобна, у адмысловай крышталёвай вазе – апельсiны, вiнаград, лiмоны. Па чыстых прыборах Хмара зразумеў, што стол накрыты на дваiх i, канечне, не для яго. Праваруч, пад вялiкiм, на ўсю сцяну, дываном высiлася неймаверна шырокая разасланая канапа. Бялюткiя прасцiны i гара падушак сляпiлi вочы. Пахла лавандай, кавай, апельсiнамi i нечым яшчэ, ад чаго кружылася галава. Злева блiшчэла за цюлевымi занавескамi акно, дзверы на балкон былi трошкi прачыненыя, i Хмара накiраваўся туды, каб хватануць свежага паветра i вызвалiцца ад нечакана навалiўшагася пажадлiвага наслання. З нейкага моманту ён злавiў сябе на тым, што думае, глядзiць на Казакову не як на сведку, а як на спакуслiвую i жаданую жанчыну.