– Torkil? – jej głos sprawiał, że uginały się kolana – Jak się cieszę, że cię widzę!

Wstałem. Objęła mnie. Odwzajemniłem uścisk.

– Twoi znajomi? – spytała ze szczerą ciekawością. – Pozwól, że ci przedstawię: Pauline Eim, gamedekini, jej syn Konon i Harry Norman, programista. Przyjaciele, oto Ann Sokolowski, moja… znajoma.

Kątem oka dostrzegłem lodowaty wzrok brunetki. Blondynka w bikini lekko się odchyliła.

– Nie mogę oderwać cię od towarzystwa? – spytała zalotnie.

Napiąłem policzki w półuśmiechu. Pokręciłem głową. Nachyliłem się do ucha.

– Wpadnę jutro. Obiecuję.

– Hej! Bracie!

Baryton motomba przerwał potok wspomnień. – Przepraszam. Zamyśliłem się.

– Nie mamy czasu na myślenie. Trzeba działać. Sytuacja była dziwna. Siedziałem w pościeli. W piżamie. Po północy. Obok łóżka stał stalowy potwór i twierdził, że mam nie myśleć. Postanowiłem dokładniej zbadać okoliczności.

– Pete, powiesz mi, o co chodzi?

– Słyszałeś o zapowiadanym transferze mojej duszy z mózgu do dibeka? Za tydzień?

– Tak.

– Wiesz, co się potem stanie?

Rozejrzałem się po wzgórzach i dolinach jedwabnej kołdry w poszukiwaniu podpowiedzi. Krajobraz milczał. Kytes przerwał ciszę:

– Firmy farmaceutyczne dostaną w plecy, a Novatronics i jej podobne zdobędą nowy rynek.

– Nie przesadzasz? Zoenetów jest dwadzieścia pięć tysięcy..

– Trzydzieści. Masz stare dane. Trzydzieści tysięcy i każdy buli miesięcznie tyle, ile kosztuje średniej klasy bryka.

Skąd Pauline ma tyle pieniędzy?

Części twarzy robota ułożyły się w złowróżbny grymas.

– W perspektywie będzie ich pięćdziesiąt, sto, dwieście tysięcy, za dziesięć lat milion klientów. To już poważny nabywca.

– Dojdziesz do meritum?

– Dostałem propozycję nie do odrzucenia.

– Od pigularzy?

Kiwnął głową. Przysunął się bliżej.

– Wiesz, jak wygląda procedura transferu?

– Nie bardzo.

– Przenoszony siedzi w wirtualnym pokoju i patrzy w okno. Na tle nieba przepływaj ą różne przedmioty. On głośno relacjonuje, co widzi. To samo widzą świadkowie… w moim przypadku kilkaset milionów obserwatorów. W mózg wnika łapa, wzmacnia sygnał tak, że trzyma program, czyli duszę, silniej od tkanek. Wyjmuje go. Podmiot przez cały czas relacjonuje, co widzi. Chwytak wkłada go w dibek. Pada pytanie: jak się pan czuje? Człowiek odpowiada: dobrze, wszystko pamiętam.

Miałem wrażenie, że robot westchnął.

– Wiesz, o co poprosili mnie goście z farmy? Milczałem.

– O nic wielkiego. Na ostatnie pytanie mam odpowiedzieć: czuję się dobrze, jestem gotowy do transferu.

Nastała cisza. Bardzo powoli zrobiło mi się gorąco. – W ten sposób dasz do zrozumienia, że cię skopiowano! Nie przeniesiono żywej duszy, ale ją powielono!

– Zasieję ziarna strachu we wszystkich chętnych: czy z tym przemieszczeniem to nie bujda? Czy to w ogóle możliwe? Pewnie oszukują! Kopiują psychikę i wklejają w dibeka! Biedak, który został w mózgu, jest zamrażany, a gość, który siedzi w sztucznym, ma jego pamięć i żyje sobie dalej! Klon ze wspomnieniami! Tyle, że nie pamięta transferu, bo nie może! Bo w istocie niczego nie przenoszono!

– Nie pomogą argumenty, że gdyby firma oszukiwała, nie robiłaby szopki z holowizją, wiedząc, że skopiowany tak właśnie odpowie. Wątpliwości pozostaną. Nawet jeśli odwołasz, mało kto uwierzy.

– Pomyślą, że mnie przekupiono. Nikt nie zgadnie, że szantaż nastąpił dokładnie z przeciwnej strony. Będą plotki, hałas w gazetach, nikt nie będzie miał pewności.

– Firmy farmaceutyczne utrzymają klientów. – Osiągną cel.

Potwór usiadł na łóżku. Zastanawiałem się, czy drewniana konstrukcja wytrzyma ciężar.

– Bez obawy – nie zatracił zdolności czytania w myślach. – Mój motomb to Doom. Model luksusowy. Lekki, wytrzymały i z pełną reprezentacją czuciową. Wiem, z jaką siłą mój stalowy zad napiera na twoje poduchy A jak zechcę…

Z okolicy krocza wysunął replikę penisa.

– Mogę zaliczyć panienkę. I będę czuł dokładnie to samo. A w razie potrzeby nawet dużo więcej. Dostrzegł moje zniesmaczenie. Pałka schowała się z cichym sykiem. Zachichotał.

– Gamedec? Pruderyjny?

– Jeszcze nie powiedziałeś, dlaczego propozycja farmaceutów jest nie do odrzucenia.

Machnął łapskiem. Zaświszczało powietrze.

– Gdy byłem młody, ale już popularny, musieli mnie wziąć na celownik. Monitorowali zakupy w aptekach. A kupowałem…

– Anestetyki?!

– Chyba żartujesz! – obruszył się. – Na własnej skórze doświadczyłeś, że moja metoda tolerowania bólu jest skuteczna! Zwykłe środki dopingowe skracające czas reakcji. Większość e-sportowców je bierze. Tyle, że czempioni powinni bardziej uważać.

– Skoro wszyscy biorą, może szantaż nie jest tak mocny?

– Problem w tym, że jak prasa się dowie, zaczną się dociekania, czy dwudziestka w skałi Hammerfielda też nie była wynikiem chemii. A to zniszczy moją sławę, karierę i będę czyścił wirtualne buty. I zdechnę, bo nie zarobię.

– Po przeniesieniu będziesz kosztował tyle, co za prąd!

– Jak człowiek przyzwyczaił się do luksusów, trudno z nich zrezygnować. Mniejsza. Nie zwykłem się poddawać. I mam zamiar odpowiedzieć kontratakiem.

– Na szantaż chcesz odpowiedzieć szantażem? – Skąd ja to znam, pomyślałem.

– Otóż to.

– Masz coś na oku?

– Nic. Ale, jak wiesz, jestem człowiekiem czynu. Na pewno coś znajdziemy.

– My?

– Będziesz mi potrzebny.

Sprzeciwianie się Doomowi jest równie skuteczne jak podstawianie nogi, żeby zatrzymać bolid klasy gamma. Zgodziłem się na podróż w nieznanym kierunku, w środku nocy, częściowo zirytowany, trochę zaskoczony i mocno zaintrygowany. Kytes prowadził limuzynę jak rajdowiec. Rzucało nami na wszystkie strony. W pewnym momencie przekroczył granicę korytarza. Mandat murowany.

– Musisz tak się wygłupiać? – trzymałem się kurczowo podłokietników. – Zaraz wyłapie nas komputer, pojawią się mundurowi i…

– Nikt się nie pojawi. Policja to najmniejszy problem.

– Jak to się nie pojawi? Jak to najmniejszy?

– Czujniki nie wykryły przekroczenia, a co do drugiego pytania, śledzą nas.

– Firmy farmaceutyczne?

– Podejrzewam, że jedna.

Igła adrenaliny. Wsteczny ekran pokazywał tylko ciemność.

– Niech pomyślę. – Dumanie na głos zawsze mnie uspokajało. – Największym producentem oprzyrządowania dla zoenetów jest… Pharma Nanolabs?

– Powiedziałbym: „Bingo”, tylko że nie lubię tego słowa.

– Oni cię naciskają?

– Nie są tacy głupi, żeby się zdradzać. Podejrzewam, że inne korporacje też mogą w tym maczać palce.

Obniżył pułap i wziął ostry zakręt wokół kępy dębów.

– Litości! – rozmasowałem obity łokieć. – Jestem organiczny!

– Załóż soczewki. – Proszę?

– Od walktela. I daj mi go.

Wykonałem polecenie. Przed oczami ujrzałem obraz obrobiony przez skrzynkę. Droid przyjrzał się urządzeniu.

– W porządku. Wybierz mój numer.

– Nie znam…

– Dodałem go do listy.

Odnalazłem adres i wydałem polecenie połączenia.

– Świetnie.

Szarpnął wolantem. Wgniotło mnie w poduszki.

– Za stary na to jestem – wystękałem, gdy wznosiliśmy się na wyższy pułap. Nagle obraz przysłonił mapa otoczenia.

– Co to?…

– Jesteś podłączony do moich czujników. Widzisz ten pojazd?

Na mapie za niebieskim kształtem reagującym n ruchy wolanta posuwał się inny, czerwony. Jeszcze raz zerknąłem na ekran monitorujący przestrzeń z pojazdem.

– Lecą na wyłączonych światłach?

– Tak jak my. I o to chodzi. Teraz zamażemy im obraz…

Wykonał skręt o sześćdziesiąt stopni. Śledzący pozostali na starym kursie. Pojazd zwolnił, jakby pilot zastanawiał się, co dalej. Za chwilę dotarł do krawędzi mapy.

– Prymitywne gnojki – skwitował Peter. – Mają zwykły radar. – Pokręcił głową.

Zacząłem się przyzwyczajać do jego wyglądu. Gestykulacja i miny przestały razić.

Wyrównał lot i zwiększył skalę mapy.