Паэты ляцяць у вырай,

з вульлёў прагнаныя трутні.

І кожны – з гучнаю лірай,

і кожны – пры звонкай лютні.

Шукаюць ратунку ў сховах:

у сьвеце зроблена досыць

будынкаў шматпавярховых,

ды іх туды не запросяць.

Ляцяць, чарадзеі й прынцы,

як ліст, адпраўлены Вам.

У кожнай паштовай скрынцы,

нібы навязьлівы спам,

марнуюць словы і сьлёзы

і ладзяць для дзетак шоў,

канаючы, як стракозы

на ганках у мурашоў.

Гаспадыні едуць на баль, а служкі

ганаровыя ладзяць для іх эскорты.

Ды апоўначы haute couture Папялушкі

ператворыцца… у элегантныя шорты.

Яе хросная маці – зорка на балі,

сыцылійка, паводле апошніх чутак.

Пэрсанажы казкі ўжо задзяўбалі:

кожны дзень прыходзяць мераць абутак.

Кожны вечар – цуды, як абавязак,

і ўхіліцца проста няма надзеі.

Шарль Пэро, стварыўшы паўсотні казак,

ад нуды паўсоты раз вар’яцее…

Нехта баксы ў лапу швайцару суне.

Засынаюць прынцы, пысамі ў тортах.

І стаіць разгубленая красуня:

без карэты,

бяз туфліка,

у адных шортах.

кожнага ранку порцыя кіслароду

чорная кава з порцыяй белай сьмерці

порцыя працы за так і за ўзнагароду

порцыя шчасьця якой адразу ня зжэрці

кожнага ранку новая порцыя сьвету

порцыя смутку і трохі дзіўнай любові

добрыя весткі з новага запавету

добры намер і пекла напагатове

маеш час і натхненьне звані сяброўцы

хай небясьпечная сувязь разгорне крылы

ці алімпійскія чэмпіёнкі на “стомэтроўцы”

выйдуць на старт па першым званку мабілы

чарку і скварку зьменіш на іншамарку

ці на вайсковую форму прыкід багемны

восень на вогнішчы паляць нібы вядзьмарку

дым айчыны гаркавы але прыемны

Адскрабеш пін-код на купленай карце,

назавеш пароль электроннай варце,

далучаючы да сусьветнага сьмецьця

лішні доказ свайго існаваньня ў сьвеце.

Тэлефон заняты і хата з краю:

калі ласка, на выхад, істота з краю,

дзе каманды ротам даюцца ротам

і задротам больш ня цесна за дротам.

Па начным тарыфе сабе дазволь ты

ператнуць высокі й высакавольтны,

бо палёты ня толькі ў сьне і па сьмерці,

бо пакінеш сьлед, якога ня сьцерці,

завісаючы ўсур’ёз і надоўга

над Потсдамэрпляц і гарой Міндоўга,

над Сафіяй і сопацкаю эстрадай,

над Высокім Замкам і Вісластрадай,

па-над Нёманам з Барысам і Глебам,

па-над хмарамі й высакавольтным небам.

Складаю хайку –

не хапае словаў,

пішу паэму –

пераймае дых.

Паэтам

невылечна мёртвых моваў

да сьмерці

прахадзіць у маладых.

дзяўчынка натуе сны

і піша на yahoo.com

хлапец на сьцяжыну вайны

выходзіць мудак мудаком

шукае цыцкі дзіцё

змагаецца барацьбіт

віруе быццам быцьцё

пасьля нібыта нябыт

нябёсы вісяць – узваж! –

і бачацца ўсё ярчэй

як дрэды і татуаж

калі ня помніш вачэй

і кожны мінак – манах

бо ў сэрцы неба і Бог

і ты ім патрэбны нах…

але й табе яны пох…

А хто гэта там ідзе,

па вушы ў глыбокай багне,

дзе песьні не завядзе

ні птушка ў лесе, ні Бах, ні

Бэтховэн, гады ў нудзе,

як “Оду радасьці”, цягне?

Скідай дарэмны багаж,

нашто валачыць каменьне,

калі ў загашніку гаш,

калі ў займеньніку меней

за ймя, няверны Тамаш,

ці варта помніць найменьне?

А ты ўкладаеш пярсты

і дурыш іншым галовы,

разводзіш, нібы масты,

назоўнікі й дзеясловы,

прыняўшы за “я” і “ты”

былога сьвету паловы.

Ды цемра – частка сьвятла,

што ты пагасіў дазваньня.

Бяз ранку – і ноч сышла:

ня сон і не чуйнаваньне.

І клеіш кавалкі шкла

ў разьбітым адлюстраваньні.

Прагартаўшы жыцьцё настолькі, што ўжо закладку

укладаеш ня між астатніх, а між прачытаных старонак, забываеш амаль пра ўсё, што было спачатку,

і гартаеш спачатку – і раптам бачыш: пячатку

на старонцы сямнаццаць пакінуў чыйсьці пярсьцёнак.

І глядзяць чырвоныя вочы на паляроідзе:

пераходны ўзрост – на крызыс сярэдняга веку.

І гаворыш сабе, што ўрэшце і гэта пройдзе,

і вяртаеш кнігу ў школьную бібліятэку.