Вы мне прызначалі спатканьне ля КДБ

і на будоўлі новай бібліятэкі,

у чыстым полі, дзе нехта граў на губе,

выцягваў гукі з разьбітай гітарнай дэкі.

І я прыходзіў, і Вы прыходзілі ў час,

спазьніўшыся пунктуальна на паўгадзіны,

як толькі мне здавалася, нібы ў Вас

я верасьнёвым вечарам не адзіны.

Ды ўрэшце яшчэ здалёк пазна ю па хадзе,

і хваляваньне згарае, нібыта ў печцы.

І хай уся дзяржбясьпека адпачываць ідзе,

бо Вы цяпер у бясьпецы і я ў бясьпецы!

Блякнуць знакі Задыяка,

ля гарматы сьпіць ваяка,

сьпіць у келіху каньяк,

сьпіць з ахвяраю маньяк.

Сьпяць машыны ў гаражы,

сьпіць бамжыха на бамжы,

зьбеглі зайкі ўсе ў лясы –

засынай і ты, касы!

Сьпяць вяскоўцы й менчукі,

сьпяць шпрыцы і касякі,

сьпяць у будцы і гнязьдзе,

сьпяць у Крупках і Узьдзе.

На ляту заснула гусь,

дрэмле трактар “Беларусь”,

сьпіць на фабрыцы станок,

сьпяць Ханок і Лучанок.

Сьніцца рыба рыбаку,

мухаморы – грыбніку;

сьніць прапойца – “Двух буслоў”,

Хадановіча – Арлоў.

Засынае родны край.

Ты таксама засынай.

Хутка й любая засьне.

Як заўсёды, безь мяне.

Пішу Вам зь yahoo на tut.by,

а ў сеціве страйкуе пошта,

не заўважаючы таго, што

Вам дасылаюць “баю-бай!”

Ня я даўмеўся ўпершыню

складаць увечар калыханкі

і слаць іх удалечыню

на адрас да сваёй сяброўкі.

Вам адначасна шлю лісты

й званю па хатнім – не выходзіць,

і зноўку перайсьці на “ты”

мне з Вамі нешта перашкодзіць.

Хтось адарваўся ад зямлі,

камусьці замінае праца,

і з Афрадытай разабрацца

няма калі.

Ды зноўку не засну ўначы,

Вам калыханку пеючы:

лісты Вам шлю, лісты-Вам-шлю-лі-

сты-Вам-шлю-лі… люлі… люлі…

Каб Вы былі навучэнкай і лезьлі штодня пад колы,

усяго за крок ад пешаходнага пераходу,

я зьяўляўся б і Вас ізноў выратоўваў ля школы.

Вы б мяне пачалі ненавідзець.

Я рабіў бы сабе на шкоду.

Каб Вы былі наркаманкай і спраўна глыталі колы,

я б даставаў Вас: ня трэба сядзець на колах!

Вы пасылалі б мяне, а я – пасылаў Вас на ўколы,

не крыўдуючы ані кроплі: Вы – хворая, я – нарколяг…

Каб Вы былі прэзыдэнтам – і найвышэйшыя колы

абяцалі б усім, хто супраць, панізіць IQ і аклады –

я пацягнуўся б на грэбаны выбарчы ўчастак да школы,

плакаў бы й галасаваў супраць трэцяга тэрміну ўлады…

Між Летувой і РБ – тэрыторыя нічыя.

Колы змаўкаюць. Мытнікі абходзяць вагоны.

Зараз будуць глядзець у пашпарт, бы там – ня я,

а каляровы здымак Мэдузы Гаргоны…

Толькі раптоўна:

“Спадар Хадановіч? Андрэю!”

Слухаю – і дурэю.

Нібы з марозу добра заліў за каршэнь,

я адчуваю радасьці поўную аблачыну

у штанах, куды па пашпарт лезу ў кішэнь,

зачараваны ілюзіяй, што вярнуўся ў сваю айчыну.

На кожным кроку чаргуюцца храмы і рэстарацыі.

Ты блытаеш назвы страваў з раскладамі набажэнстваў.

Адно галубы не губляюць сябе ў прастрацыі,

штодня на варшаўскім бруку, нібы на працы,

ганяюць за булкай з энэргіяй пажылых адраджэнцаў.

Сядзіш у Варшаве, бы ў псыхіятрычнай лякарні,

і адчуваеш сябе шторанку ўсё меней хвора,

і гоніш тугу так далёка, куды Макар не

ганяў цялятаў, пакуль мясцовы Макартні

левай рукою кратае сваё “Ўчора”.

І гоніць па Вісьле вёслы вецер-галернік,

і кожны завулак табе прапануе прытулак,

і круцяцца – сонца, і зоры, і медны Капэрнік,

і круціць жоўтай лістотай польскі październik, зьбіваючы з ног салодкім водарам булак.

восень. мухі блыталіся ў марлі

на акне. ты ў рэгі Боба Марлі

недзяржаўную пачытваў прэсу

рыхтаваў да ўдараў мышцы прэсу

і дарма што спраў чакала горка

аздабляў вясельлі крыкам “горка!”

не шукаў сабе цяжкое долі

паляваў зь японцамі на Долі

любаваўся ружачкамі ў вазе

і ня меў астатняга на ўвазе

загартоўваў сьпеў струной тугою

і пабраўся з восеньскай тугою

подых верша стаў гаркавы, ёлкі

нібы водар леташняе ёлкі

і жывеш засмучаны і рады

ані ў чым сабе ня даўшы рады

але ўдзячны папрадухам-паркам

за чарговы шпацыр менскім паркам

Няма чаго лавіць, апроч

апошняе маршруткі!

Куды ні руш, куды ні кроч,

дагоняць халады.

Бо верасьнёвай цеплыні

не утрымаць за грудкі.

Папрэсься ў цемры на агні,

а трапіш не туды.

Куды зьнікае ўчора й дзе

канец тваім прыгодам?

Няма ратунку ў горадзе,

і ў доме ні душы.

Праходзяць лета зь верасьнем

падземным пераходам

і замыкаюць дзьверы снам,

і ў сьпіну – скавышы.