Зранку ў падворку зьявіцца сьнег,

новы, як бібліятэка,

белы і ліпкі, нібы пяльмень,

як яго ні круці.

Зранку ў падворку стануць ляпіць

сьнежнага чалавека.

Дворнікі будуць лаяцца матам:

“Маць тваю, еці, ец і!”

Зранку першым, блін, комам

нас расстраляюць дзеці!

Нехта ў белай гарачцы

белы збудуе дом.

Дворнікі будуць рыпець на машынах:

“Вы паглядзеце!

Еці!”,

крэсьлячы адрас на шкле лабавым:

w

ww . sni

ezhny . com

Той парою, калі ў дзяўчатак шалік на горле

і на тварах бамжоў імгненна сінеюць насы,

і мясцовыя алькаголікі, каб ня ўмёрлі,

спажываюць унутар вадкасьць чароўнай красы;

трое дзіўных суб’ектаў адвечным шляхам цярністым

паміж пустак, балот заваленай сьнегам зямлі,

псуючы лыжню беларускім біятляністам,

у нязнаным напрамку, хістаючыся, брылі.

Назавем іх “Магі”. (А раптам здарыцца шанец

скарыстаць камэрцыйным чынам вядомы брэнд!)

Хай адзін, для паліткарэктнасьці, будзе афраамэрыканец, а другая – жанчына, а трэці – арабскі студэнт.

Так бадзяліся, гнаныя прагай прыгод і сплінам,

бадуном і проста пошукамі цяпла,

калі сьветлая зорка над раўбіцкім лыжным трамплінам

узышла і сьветлыя згадкі з сабой прывяла.

І, згадаўшы, пайшлі – і кульгаюць па сьвеце ўрачыста, і, як вірус, разносяць патрэбу дзяліцца дабром:

то ўначы падкінуць налепку ў партфэль ліцэіста,

то драўляны брусок – берасьцейскім галодным бабром…

Замяло ўсе кірункі – адно сьнегавыя карункі,

і бялюткі лядзяш вісіць на чырвонай губе.

І для кожнага разьдзяўбая ў іх падарункі,

і, магчыма, нешта абломіцца нават табе.

Трыццаць восьмы тралейбус запальвае свае бартавыя агні: няма чаго болей рабіць на прыпынку – лепей на вышыні.

Палёты ўзімку? Ніколі. Ясна і крумкачу.

Але ў кіроўцы тралейбуса калядныя зоры ўваччу.

Надвор’е шэпча – нялётнае, і праўды няма ў крыле,

і сьветлафор заікаецца на чырвоным сьвятле.

“Чырвоная Маска Сьмерці”, – сказаў бы тут Эдгар По.

Але трыццаць восьмы тралейбус ня пойдзе сёньня ў дэпо.

У сьведкаў пад шапкай зімовай дыба ўстаюць валасы,

калі трыццаць восьмы ад ледзяной адрываецца паласы.

Як ад вальсу, галовы кружацца ў пасажыраў і іхных дам.

“Тралейбус ляціць у неба. Наступны прыпынак – там…

Не забывайце аплачваць, – чуецца, як пароль, –

Бізнэс-кляса для пасажыраў зь дзецьмі ды інвалі…”

Болей абвестак зь неба не чуваць на зямлі…

Тралейбус ляціць уверсе, унізе плыве яго цень.

Нябесны дыспэтчар стаміўся лічыць:

трыццаць восьмы тралейбус за дзень!

У краіне, дзе поўны тормаз націскае на тармазы;

дзе адно й тое самае сьвята адзначаюць чатыры разы,

каб насельнікі, як наркаманы, зноў і зноў адчувалі прыход

навагодняга сьвята зь вечна новай назваю “Новы год”; дзе фартуна, як сьнежная баба, усьміхнецца табе анфас, павіншуе кожнай вітрынай: “с рождеством и калядами вас! ”–

ты ня бачыш, ляціш на паўночных аленях у кірунку Караганды, покуль Дзед Мароз барадою з ваты замятае твае сьляды.

І паўночнае зьзяньне ў вочы, і палярная зорка ўгары, і на ўсіх санях сьвятога Міколы замежныя нумары.

І складаеш калядную песьню, і выходзіць сьнежаньскі рэп, і сьпяваў бы, калі б ня поўнач і ня мінус сем на дварэ б.

Гэтай поўначы хопіць зь лішкам на астатнія паўжыцьця…

А назаўтра ў ясьлях выходны – толькі вол, ягня і дзіця.

Баю-бай, маленькі Ісусе,

ў Бэтлееме і ў Беларусі.

Калі ні ўзораў на шкле, ні белай віхуры,

ды сам каляндар падказвае: цуд магчымы;

калі на ружовых аблоках сядзяць выключна Амуры,

страляючы ў мілых дзяўчат

выключна вачыма;

калі па гадзіньніку поўзае час-чарапаха,

калядныя колы дзеткам вязуць кока-колы, –

жадаю, каб Вас віншавалі музыкай Баха

з мабільніка шчасьця

сьвятога ці проста Міколы;

каб я пераклаў Вам найлепшую песьню Коэна

з малітваю, каб на вулічным слотным трэшы

Вы да пачатку сьвята вярнуліся ў дом спакойна,

ня трапіўшы на кантралёра й не захварэўшы!

Шукаючы зорку, удзень зь ліхтаром,

здаецца, спазьніўся – а не!

Бо кожны ў Каляды бывае царом

і сьвята яго не міне.

Бо мы – беларусы, і маем у дар

адзін каляндар і другі каляндар.

І нехта паставіў ялінку,

зрабіўшы рэальнасьцю сны.

А хтось яшчэ мае хвілінку,

бо ёсьць каляндар запасны.

Па першых Калядах – другое Раство:

адным – хараство і другім – хараство!

Хоць жолаб цяпер называецца ясьлі,

ды сьвечкі ня згасьлі.

Хоць трох каралёў называюць валхвы,

ды кожны жывы:

Каспар, Мэльхіёр, Бальтазар –

К+М+Б –

і новая зорка – табе!

Учора кулялася чарка,

і несьлі ў пячору дары…

А сёньня цьвярозыя й хочам падарка

па іншым календары!