даўномінулыя рэчы прыходзяць у сны вар’яту

і згадкі грызуць сумленьне і памяць дзятлам дзяўбе

на гэтым сьвеце ўсё болей якаснага антыкварыяту

і меней і меней месца няякаснаму табе

ды ёсьць яшчэ сонца анфас і месяц зь цёмнага боку

а значыць будуць заплывы ў зьлівы і будуць пленэры ў сьпёку

гадзіны прух і няпрух і вечны мастацкі рух

навобмацак да намётаў сябровак і проста падруг

і будуць новыя творцы ў вершах старанна якаць

палохаючы старанна зробленымі пачварынамі

а новы няякасны аўтар шукацьме такую якасьць

каб антыкварныя вершы зрабіліся ўрэшце кварнымі

па пояс у джынсах брыдзеш супраць плыні шашы

твае непужаныя думкі як іншаходцы ў прэрыі

і стэрэа-скавышы як госьці на сьвяце душы

новаю аранжыроўкай гудуць у плэеры

аблокі ўгары няспынныя як аўто

між пятым і трыццаць пятым агораным кілямэтрам

ня спыніш нікога й цябе ня спыніць ніхто

і першы сустрэчны акажацца проста ветрам

будуеш з амкі з паветра і першы блін

выходзіць нечым сярэднім між бібліятэкай і вежай

на гэтым сьвеце так многа кніг і цаглін

а ты з усіх акадэмій ня скончыў нават мядзьведжай

і можна згубіцца ў трох дарожных слупох

і ў думках так ціха – чуваць як робіцца муха

сланом і ты так доўга ў дарозе што Бог

здаецца сузор’ем Вялікага Віні-Пуха

больш нічога не адбываецца

толькі неба ў вадзе адбіваецца

дзьве лыжкі солі на шклянку цёплага мора

якое цячэ з валасоў і на твары ня стыне

ляціш празь мяжу на сустрэчу са сьветлым tomorrow і ўпадаеш у мора ў раёне гданьска і гдыні

вільготны вецер зранку мазгі прамывае

зьвіліны вашых маршрутаў – на гданьскіх мапах

міма цябе пралятаюць аблокі птушкі трамваі

караблі з вэстэрплятэ і электрычкі на мальбарг

вучыш замежныя мовы па караоке

джаз-фэстывалі чаек на молах і пірсах

кожная дзеўка анёл найчасьцей каравокі

на языках без касьцей сустракаецца пірсінг

у плянэтарыі сьпіш пад коўдрай вялікай мядзьведзіцы

і загараеш пад хмарным небам на злосьць прагнозам

істота якая здалёк чырвонаю скураю сьвеціцца

выкладчык ліцэю паэт з абгарэлым носам

а потым дашлеш па пошце альбо напішаш у посьце

верш-апраўданьне сам сабе абаронца

што ты тут паводзіўся як і належыць госьцю

не згараў на буйках і не заплываў за сонца

ён гаварыў ёй дурноты ён дарыў ёй канвалі

немагчымыя гэтай парою ў іншым сюжэце

яны абдымаліся так часта нібы іх увесь час фатаграфавалі

толькі вочы казалі: майму (маёй) не кажэце

балтыйскія дні і ночы пражываліся наўздагад

ды вочы ад недахопу сну не зьліпаліся ні на ёту

там дзе месца сустрэчы неба і мора цнатліва прыкрыў плякат

рэклямуючы па-над пляжам аўтамабіль таёту

а калі джэніз джоплін перакрыквала гданьскі прыгарадны цягнік

і зрывалася на цішыню што наступала пасьля яе

ён зразумеў што цуд незваротна зьнік

калі хутка дыхаеш

неба ня ў тое горла трапляе

і можна казаць як дрэнна страляюць п’яныя амуры

як цяжка ў сучасным шоў з мэлядрамай старою

а проста свая кашуля бліжэйшая да апаленай скуры

немагчымай у гэтым сюжэце іншай парою

веру ў прагнозы надвор’я і ўласнаму воку

ад смагі ня будзе адбою смазе ня скажаш адбой

нібы ў запой уваходжу ў дзесяцідзённую сьпёку

мінус надзея трапіць сюды з табой

зранку шаманю ганяю сухія хмары над галавою

часам закліньвае думку але заклінае рука

і хмары ідуць без канвою – сюжэтнай канвою

на ліпеньскіх краявідах знаёмага мастака

зь першага дня на галовы валіцца ліпень

саракаградусным сонцам але не здаюся бяз бою

веру што ў Вільні якраз пачынаецца лівень

і напаўзае на Трокі й спыняецца над табою

і я не магу заснуць адмарожаны сьпёкаю

гіпнатызуючы словы якіх табе не скажу

а ноч такая вялікая а ты такая далёкая

што падаесься літоўскаю кропляй дажджу

калі б цябе не было ў вялікім сусьветным раскладзе

я выдумаў бы што ты далёкі касьмічны спалах

сьвятлом бы табе дасылаў эсэмэскі ва ўмоўным ладзе

і дарогу б чытаў па тваіх зорных ініцыялах

я наносіў бы тваё ймя на зямныя й нябесныя мапы

прамаўляў бы яго на ўдыху захлынаючыся ад шаленства

і ня верыў што нават малпа можа паходзіць ад малпы

бо ўсё выглядала б створаным на божае падабенства

я складаў пра цябе й гарлаў бы невядомыя іншым песьні

і суседзі прачнуўшыся ўночы ня зналі б каго я клічу

я глыбока сярод зімы пасылаў бы іх… на прадвесьне

і ўпершыню ў жыцьці не баяўся б таннага кічу

калі б цябе не было выдумляў бы цябе як твор я

і павольна канаў ад шчасьця ня просячы эўтаназіі

мой аловак бы лётаў па-над зямлёй як указка прагнозу надвор’я

але ты ў мяне ёсьць і ня ведаю што рабіць са сваёй фантазіяй