Не хавай не хавай ня жахайся за сьпіною крылаў прывыкай прывыкай да ўродства мая ўродачка а ідзі ў луг луг луг там зялёныя астравы астравы астравы белыя журавы журавы журавы а ідзі ў поле поле поле там чорныя груганы груганы груганы а ўсё лепей яны не задзяўбуць не абплююць не абалгуць ідзі ідзі ідзі а навучаць лётаць лётаць лётаць ідзі ідзі ідзі а людзей пабачыш зь нябёсаў нябёсаў нябёсаў а скубанеш пёрачка не баліць баліць баліць а кінеш ім залаценькае ценькае ценькае а залюбуюцца табою замілуюцца а паўзьбягаюць на горкі горкі горкі а паўзьлазяць на стрэхі стрэхі стрэхі а з горак пакоцяцца пакоцяцца галоўка закружыцца а са стрэхаў скокнуць скокнуць ножкі вывіхнуць а ты паплач паплач паплач над бяскрыдлымі а ты прысядзь прысядзь прысядзь не на іх двары а ты прысядзь прысядзь прысядзь на зялёныя астравы там з вачэй сьлёзы выцеруць з сэрца стрэмкі выцягнуць белыя журавы журавы журавы. Ружа Маё жыцьцё — гняздо з калючых руж. Не Беларусь, маё жыцьцё — Радзіма. О Божа-мазахіст — і я, бы вуж, дзяру зь сябрамі скуру каля Рыма. Ты ведаеш па імені усіх, Ты ж сам прызнаў: было спачатку слова, і мне м а ё ты вымавіў услых і не габрэйскай, а тутэйшай мовай. I ружу ружай ты назваў і даў, я да крыві скалоў дзіцячы рукі, ня Ты, я сам крыві сваёй жадаў — Твой вучань — вымаўляў з табою гукі радзіннай кветкі, цёплай, быццам кроў Айца, і Сына, і Сьвятога Духа. О Божа — мазахіст уласных слоў, глядзі мне ў вочы — там любоў і скруха. *** Журавы сьпяваюць паланэз… Журавы сьпяваюць паланэз і іх не шкада над беднай Беларусьсю я паэт прыгоннае паэзіі і такім да сьмерці застануся журавам ня трэба ў зорнае жніво з поўняй на гарбу ляцець на паншчыну колькі б нас пасьля Купалы ні жыло — плюнеш — не паэты — самазваншчына. *** Я зжэр бы свой народ… Я зжэр бы свой народ, бы зерне ў недарод, і, як віном, сваёй крывёй запіў бы. На Захад ды на Ўсход жыве чужы народ — скарміў бы іх арлам свае ваніты, вярнуўся б да Зямлі, бы ядам да зьмяі, вярнуўся б да адзінае жанчыны, прамовіў бы: каб нам ня біць паклон арлам — Айчыне трэба новыя мужчыны! Таму і зжэр народ, бы зерне ў недарод, бо згаладаўся я бяз долі й волі. Растаў Харонаў лёд, пярэйдзем Сьцікс уброд, зачнем, Айчына, сына ў чыстым полі. Вам, на ложку зямным
I калі на радзіме я зьбяру ўсіх сьляпых каля сініх вачэй, каля сініх вазёраў, запрашу іх за стол, як законны жаніх ды на кут пасаджу сваё гора, а на твар і на сьмех напушчу весялосьць і на вусны — усьмешку, як вестку, запытаю гасьцей: ці відушчы хто ёсьць, каб падняў першы тост за нявесту. Каля сініх вачэй, каля сініх вазёр той, хто помніў мяне з маладосьці, калі цноту ўначы забіраў я у зор, падаў зь неба, ламаў юны косьці, той, хто помніў мяне, скажа тост, той, хто самы сьляпы ды відушчы. Стане ціхім мой хвэст, як пагост каля сініх вазёраў у пушчы, бы ў зялёным бурштыне застынуць зьвяры у лістоце. Бы ў сінім бурштыне не ў сьвяточнай кашулі, а у змроку вярыг я зьнявечанай зоркай застыну. А зямныя нявесты, калі засынаюць мужы, страшным шлюбам пабраныя з ноччу, з-пад падушак пасажных дастаюць нажы, сьпячым выкалюць сінія вочы. А я ў змроку вярыг веру любай сваёй і стальнога пяра не хаваю, як законны жаніх, боскай шлюбнай зарой сам лязом ёй пад сэрца пыраю. Вам, на ложку зямным, не спасьцігнуць мой кайф — вы з крываваю зоркай ня спалі — разгадайце ж наколку на босых нагах у Ісуса Хрыста: «ОНИ ВСТАЛИ!» *** Я п'ю адзін чырвонае віно… Я п’ю адзін чырвонае віно і вам налью, а мне крыві наліце, сваёй крыві — чужой не падманіце, я п’ю адзін, я кроў ня піў даўно. *** У кніжцы маёй безыменнай… У кніжцы маёй безыменнай, над вершам маім безназоўным, на белай як сьнег паперы сузор’е ўзышло з трох зорак — трынаццатым знакам «Сэрца». Ды я з той пары самотны, начамі сачу за небам — у пыле нямых сузор’яў там з лукам Стралец блукае. |
