Przez chwilę porządkował w myślach zebrane informacje.

— Dobra. W porządku. Co chciałabyś robić?

— Zanim wystartowałam w tym idiotycznym konkursie zajmowałam się sprzedawaniem książek w antykwariacie, ale ceny ustalał szef.

Uśmiechnął się lekko.

— Umiesz gotować?

— Jasne.

— Na początek zostaniesz moją kucharką.

Uśmiechnęła się i odgarnęła z czoła włosy. Była naprawdę bardzo ładna.

Nodar w zadumie pociągnął łyk oranżady z butelki.

— Właściwie to już przegrałem — powiedział do otaczających go betonowych ścian. — Wiedzą już że pojawił się jakiś gruziński komandos i że tłucze się po mieście — ziewnął.

Oranżada skończyła się. Na szczęście miał jeszcze jedną butelkę.

Ruiny Warszawy PNTK

Była czwarta. To chyba Paweł rzucił propozycję żeby zabrać kuchenkę mikrofalową i jedzenie i urządzić sobie piknik nad Wisłą. Dzień był gorący. Wszyscy poparli jego projekt. Dziewczęta pobiegły po kostiumy a chłopcy zajęli się transportem. Pomysł ogólnie był prosty. Paweł pojedzie swoim ślizgaczem, zresztą nie mieli żadnych innych maszyn w obozowisku poza ślizgaczem Miszczuka, a na hol weźmie lekki transporter na poduszce magnetycznej na, który wszyscy się załadują. Tomasz Miszczuk zaproponował ciągnięcie do spółki, jako że transporter nie posiadający własnego napędu stawiał spory opór w powietrzu, ale jak się okazało jego ślizgacz nie miał haka holowniczego. A tymczasem ślizgacz Pawła nie chciał zastartować.

— Chyba nic z tego — powiedział markotnie złażąc z maszyny. Tomasz, który akurat coś analizował na swoim laptopie zamknął go teraz i podszedł.

— Co się stało? — zapytał.

— Chyba coś w silniku, albo w obwodzie Yanskiego. Niestety nie znam się na tym...

— Jeśli można zobaczyć...

Paweł przepuścił go do maszyny. Uczynił to z lekką niechęcią. W towarzystwie tego starszego o kilka lat mężczyzny czuł się dziwnie spięty. Tomasz zdjął klapę i przez chwilę wpatrywał się w plątaninę modułów. Przysunął się bliżej tak aby zasłonić swoim ciałem pole pracy. Delikatnie nacisnął opuszkę palca wskazującego lewej ręki. Paznokieć odchylił się na bok. Z wnętrza palca wyciągnął cienkie długie ostrze i wraził je w splot. Pokręcił nim w lewo i wyciągnął. Schował je w palcu i zamknął paznokieć.

— Spróbuj teraz — powiedział.

Paweł spróbował. Silnik zaskoczył.

— No to jedziemy — powiedział do dziewcząt na transporterze.

Tomasz z boku pstryknął zdjęcie polaroidem. Pomachał przez chwilę fotką zanim im pokazał.

— Dzielny student z Arabii i jego harem na latającym dywanie — powiedział.

Roześmieli się wszyscy. To rzeczywiście tak wyglądało. Wskoczył na transporter i przypiął się pasem. Maszyna ryknęła i ruszyli. Nad rzeką byli po dwudziestu minutach. Dziewczyny rozebrały się do kostiumów i zanurkowały w wodzie. Paweł został na brzegu. Mimo woli obserwował Miszczuka. Ten spokojnie usiadł w cieniu pod skarpą. Wyjął z torby laptopa i założył na uszy słuchawki po czym zaczął sobie leniwie stukać w klawisze. Paweł zamyślił się na chwilę. Popatrzył na baraszkujące w wodzie dziewczęta, a potem chyłkiem wycofał się. Wdrapał się na szczyt skarpy. Z kieszeni wydobył małą lornetkę i wychyliwszy się lekko próbował odczytać co też robi Tomasz. Niestety ekran znajdował się pod kątem uniemożliwiającym zbadanie tego ciekawego zagadnienia. Z góry nie było też widać cienkiego kabelka biegnącego z obudowy rękawem agenta i niknącego w łączu na skroni. Słońce zasnuło się chmurami. Robiło się zimno. Trzeba było wracać...

Paweł Koćko — prezydent siadł z rozmachem na tronie, który kiedyś służył Tutanchamonowi. Tron trochę się od tamej pory zdezelował, zapewne na skutek niewłaściwego użytkowania. Delikatne detale ze złotej blachy pogięły się. Emalia odpadała płatami.

— Komputer, — odezwał się Koćko, — podaj listę wszystkich moich wrogów.

Komputer wydał z siebie cichy brzęk i na ścianie pojawiła się lista licząca kilka tysięcy nazwisk.

Prezydent poskrobał się w zadumie po głowie lufą rewolweru.

— Uściślij listę tylko do osób narodowości gruzińskiej.

Lista zredukowała się o trzy czwarte. Około tysiąca nazwisk nadal ozdabiało ścianę.

— Cholera! — zaklął. — Komputer, usuń z listy wszystkich którzy zostali już zabici.

Lista zniknęła. Wszyscy zostali zabici. Prezydent odkorkował w zadumie flaszkę Sowietskowo Igristowo. Wypił długi drażniący łyk. Umysł zaskoczył.

— Komputer, wyświetl listę wszystkich moich gruzińskich przyjaciół, którzy z czasem mogli stać się wrogami — polecił. — Uwzględnij także moich pracowników.

Tym razem lista nie zmieściła się na ścianie. Prezydent dopił wino do końca i cisnął butelką. Roztrzaskała się o ścianę z listą siejąc wokoło zielone odłamki.

— Znowu oszukujesz — powiedział prezydent do komputera. — A przecież ostrzegałem cię.

Z kieszeni szlafroka wyciągnął rewolwer i trzema strzałami rozwalił maszynę na kawałki.

Stacja Orbitalna

Wrażenie było nieziemskie. Artur Kładkowski mało nie narobił w spodnie. Wszystko rozegrało się błyskawicznie. Siedział w swoim pokoju w akademiku na krześle i wystukiwał kod telportacyjny. Potem niczego się nie spodziewając wcisnął guzik potwierdzający i nagle widział zupełnie inne miejsce. Krzesło zabrał ze sobą. Siedział na nim nadal tyle tylko że teraz stało na białej podłodze wykonanej z jakiegoś bardzo jesnego metalu w gigantycznym pomieszczeniu. Krańce sali znikały w mroku. Miejsce na którym siedział obwiedzione było czerwoną linią.

— Wyłaź ze strefy do pioruna — wrzasnął ktoś przez głośnik. — I zabierz ze sobą to krzesło.

Wybiegł z koła wymalowanego czerwona farbą ciągnąc mebel za sobą. W ostatniej chwili zresztą bowiem zobaczył jak następuje materializacja kolejnej osoby. W powietrzu pojawił się najpierw płaski dwuwymiarowy, czarnobiały obraz dziewczyny. Wyglądał jak wycięty z kartonu. Niespodziewanie nabrał trójwymiarowości i kolorów, a chwilę potem dziewczyna opadła na kolana jak ogłuszona. Zaraz jednak otrząsnęła się i zeskoczyła poza linię. Zaplątała się nieco we wzorzyste kimono. Wstała i otrzepała się. Znalazła się niespodziewanie blisko niego. Zobaczył, że ma na czole wymalowany napis Święto Wiosny i numer kolejny 227.

— No cześć — powiedziała. — Ty jesteś chyba nowy?

— Tak. Nawet nie wiem gdzie mamy pójść.

— Dobra. Pomogę ci.

Z ciemności nadszedł chłopak z latarką w dłoni. Napis na czole głosił wszem i wobec: Hans Klops.

— Audytorium drugie — powiedział bez przywitań. — Krzesło możesz zostawić tutaj, tam są miejsca do siedzenia. Zabierzesz je ze sobą wracając.

Artur poczuł zamęt w głowie. Ruszyli przez salę za ścieżką wymalowaną dość niechlujnie na wypolerowanej jak lustro posadzce.

— Gdzie my właściwie jesteśmy? — zagadnął.

— Na stacji orbitalnej Starego Prezydenta. W części nam dostępnej oczywiście.

Przeszli kawałek korytarzem i weszli do olbrzymiego pustego amfiteatru.

— Zaraz się pojawi reszta — powiedziała. — Jesteś studentem?

— Tak.

— Kierunek?

— Geologia.

— Tędy.

Prowadziła go wzdłuż rzędów. Zatrzymała się przy słupku ozdobionym mosiężną tabliczką. Geologia — głosił napis wykonany w Esperanto. Artur ucieszył się. Niespodziewanie uświadomił sobie, że zna łaciński alfabet.

— Dla studentów przewidziane są miejsca z zielonymi oparciami — powiedziała. — Ja muszę usiąść na swoim. Zajmij dowolne i tak jest ich o kilka więcej niż kursantów. Możemy się spotkać po wykładzie to pokażę ci kawiarnię.

— Dziękuję.

— Nie ma za co.

Poszła. Widział jak siada kilkanaście rzędów dalej. Też na miejscu obitym zielonym płótnem. Ucieszył się że jest także studentką. I to chyba z PNTK biorąc pod uwagę jej polski język. Zasępił się. Coś mu się kołatało że na wyspach brytyjskich i pustyni północnej też mieszkają Polacy, ale może była z Gdańska. Może spotkają się na uniwersytecie podczas wykładów z filozofii lub religii i jakoś będzie mógł rozwijać tą znajomość? Wątpliwości przyszły nagle. Przecież zabijał. Co będzie jeśli wróci mu ochota na mordowanie? Czy zdoła to opanować. A może to jednak nie było tak? Może były inne przyczyny pozbawienia go pamięci? Może był złodziejem, może nawet cudzołożnikiem, ale nie mordercą.