– Landon… co za niespodzianka! – zawołała, trzymając klamkę. Jamie cieszyła się z każdego spotkania, ze mną też, odniosłem jednak wrażenie, że moja wizyta nieco ją zaskoczyła. – Wyglądasz, jakbyś przed chwilą ćwiczył.

– Nie, dlaczego? – odparłem, ocierając czoło. Kolka na szczęście szybko mijała.

– Masz koszule mokrą od potu.

– A, o to ci chodzi? – mruknąłem, spoglądając na koszule. – To nic takiego. Po prostu bardzo się pocę.

– Może powinieneś pójść do lekarza?

– Nic mi nie jest, słowo daję.

– Tak czy owak, pomodlę się za ciebie – powiedziała z uśmiechem.

Liczba osób, za których modliła się Jamie, była bardzo duża. Mogłem oczywiście przyłączyć się do ich grona.

– Dzięki – odparłem.

Jamie spuściła wzrok i przestąpiła z nogi na nogę.

– Zaprosiłabym cię do środka, ale ojca nie ma w domu, a on nie pozwala, żeby chłopcy wchodzili do mnie podczas jego nieobecności.

– Och, nie ma sprawy – mruknąłem markotnie. – Możemy chyba porozmawiać tutaj.

Gdyby to ode mnie zależało, wolałbym wejść do środka.

– Chcesz się napić lemoniady, kiedy usiądziemy? – zapytała. – Właśnie zrobiłam.

– Z przyjemnością – odparłem.

– Zaraz wracam.

Weszła do środka, ale zostawiła drzwi otwarte, więc zajrzałem szybko do środka. Zauważyłem, że salon był niewielki, ale schludny. Przy jednaj ze ścian stało pianino, przy drugiej sofa. W kącie kręcił się mały wiatraczek. Na stoliku od kawy leżały książki o tytułach takich jak „Słuchając Jezusa” oraz „wiara jest odpowiedzią”. Leżała tam również Biblia, otwarta na Ewangelii świętego Łukasza.

Chwile później Jamie wróciła z lemoniadą i usiedliśmy na dwóch krzesłach w rogu werandy. Wiedziałem, że ona i ojciec siadują tam wieczorami, bo czasem przechodziłem obok ich domu. Kiedy tylko zajęliśmy miejsca, zobaczyłem po drugiej stronie ulicy jej sąsiadkę, panią Hastings, która nam pomachała. Jamie pomachała jej również, a ja przesunąłem trochę krzesło, żeby pani Hastings nie zobaczyła mojej twarzy. Chociaż miałem zamiar zaprosić Jamie na bal, nie chciałem, by ktokolwiek – nawet pani Hastings – zobaczył mnie, gdyby Jamie przyjęła już wcześniej zaproszenie Careya.

– Co ty robisz? – zapytała Jamie. – Usiadłeś na słońcu.

– Lubię słońce – stwierdziłem.

Prawie natychmiast jednak poczułem na koszuli palące promienie i zacząłem się znowu pocić.

– Skoro tak wolisz… – powiedziała z uśmiechem. – Więc o czym chciałeś ze mną porozmawiać?

Podniosła rękę i poprawiła sobie włosy, które moim zdaniem w ogóle tego nie potrzebowały. Wziąłem głęboki oddech, próbując się zmobilizować, nie byłem jednak w stanie wyjawić jej, z czym przyszedłem.

– Więc byłaś dzisiaj w sierocińcu? – powiedziałem zamiast tego.

Rzuciła mi zdziwione spojrzenie.

– Nie. Byłam z ojcem u lekarza.

– Twój ojciec dobrze się czuje?

– Jest zdrów jak rydz. – odparła z uśmiechem.

Kiwnąłem głową i zerknąłem na ulicę. Pani Hastings zniknęła we wnętrzu swojego domu i nie widziałem nikogo innego w pobliżu. Teren był czysty, lecz ja wciąż nie byłem gotów.

– Piękny mamy dzisiaj dzień – oznajmiłem, zacinając się.

– Owszem, piękny.

– I ciepły.

– To dlatego, że siedzisz na słońcu.

Rozejrzałem się dookoła, czują, jak robi mi się gorąco.

– Założę się, że na niebie nie ma ani jednej chmurki – oświadczyłem, drążąc dalej ten temat.

Tym razem Jamie nie odpowiedziała i przez kilka chwil siedzieliśmy w milczeniu.

– Nie przyszedłeś tu chyba, żeby mówić o pogodzie, Landon – stwierdziła w końcu.

– Właściwie nie.

– Więc po co przyszedłeś?

Nadeszła godzina prawdy i głośno odchrząknąłem.

– To znaczy… chciałem zapytać czy nie wybierasz się na bal na rozpoczęcie roku.

– Och – westchnęła.

Ton jej głosu wskazywał, że nie miała pojęcia o czymś takim, jak bal na rozpoczęcie roku. Wiercąc się na krześle, czekałem na jej odpowiedź.

– Naprawdę tego nie planowałam – wyznała w końcu.

– Ale czy zrobiłabyś to, gdyby ktoś cię zaprosił?

Przez dłuższą chwile milczała.

– Nie jestem pewna – odparła ostrożnie. – Ale przypuszczam, że mogłabym pójść, gdybym miała taką sposobność. Nigdy jeszcze nie byłam na balu na rozpoczęcie roku.

– Są fajne – powiedziałem szybko. – Nie aż tak strasznie fajne, ale fajne.

Zwłaszcza w porównaniu z innymi stojącymi przede mną opcjami, dodałem w duchu. Jamie uśmiechnęła się.

– Musze oczywiście porozmawiać wcześniej z ojcem, ale jeśli nie będzie miał nic przeciwko temu, chyba mogłabym się wybrać.

Na drzewie nad werandą zaczął awanturować się jakiś ptak, zupełnie jakby wiedział, że nie powinienem w ogóle przebywać w tym miejscu. Skupiłem się na jego ćwierkaniu, próbując uspokoić nerwy. Jeszcze przed dwoma dniami w ogóle nie wyobrażałem sobie, że do czegoś takiego dojdzie, teraz jednak usłyszałem wypowiedziane przez siebie samego słowa:

– Chciałabyś wybrać się na ten bal ze mną?

Widziałem, że jest zaskoczona. Sądziła chyba, iż cały ten wstęp ma związek z jakąś inną osobą. Czasem chłopcy, którzy nie chcą się narazić na ewentualna odmowę, wysyłają swoich przyjaciół, żeby „wysondowali grunt”. Mimo że Jamie różniła się od innych nastolatków, jestem pewien, że zetknęła się przynajmniej w teorii z tym procederem.

Zamiast od razu odpowiedzieć odwróciła się i przez dłuższy czas spoglądała w bok. Żołądek podchodził mi do gardła, bo obawiałem się, że odmówi. Przez głowę przelatywały mi obrazy mojej matki, wymiotów oraz Careya Dannisona i zacząłem nagle żałować, że tak niedobrze traktowałem Jamie przez te wszystkie lata. Przypomniałem sobie te wszystkie chwile, kiedy jej dokuczałem, kiedy nazywałem jej ojca cudzołożnikiem albo po prostu kpiłem z niej za plecami. Czułem się z tego powodu paskudnie i zacząłem się już zastanawiać, jak uda mi się przez pięć godzin unikać Careya, gdy Jamie odwróciła się z powrotem i spojrzała mi prosto w oczy. Na jej twarzy igrał lekki uśmiech.

– Chętnie z tobą pójdę – oświadczyła – ale pod jednym warunkiem…

Zacisnąłem zęby, mając nadzieję, że to nie będzie coś zbyt strasznego.

– Tak?

– Musisz obiecać, że się we mnie nie zakochasz.

Zrozumiałem, że żartuje, bo się roześmiała, nie mogłem jednak powstrzymać westchnienia ulgi. Czasami Jamie miała zaskakujące poczucie humoru.

Uśmiechnąłem się i dałem jej słowo.

Chociaż Jamie nie była ani razu na balu na rozpoczęcie roku, chodziła przedtem na kościelne potańcówki. Tańczyła całkiem nieźle – ja też byłem na kilku takich imprezach i widziałem ją – ale szczerze mówiąc, trudno było przewidzieć, jak poradzi sobie z kimś takim jak ja. Na kościelnych potańcówkach zawsze tańczyła ze starszymi osobami, bo nie zapraszał jej żaden z rówieśników, i tak naprawdę była dobra tylko w tańcach, które cieszyły się popularnością przed trzydziestu laty. W gruncie rzeczy nie wiedziałem, czego się po niej spodziewać.

Przyznaje, że miałem również pewne obawy co do tego, jak się ubierze, ale nic jej o tym nie mówiłem. Na kościelnych potańcówkach ubrana była na ogół w stary sweter i jedną z tych plisowanych spódniczek, które widzieliśmy codziennie w szkole, lecz bal na rozpoczęcie roku to nie było byle co. Większość dziewcząt kupowała sobie nowe sukienki, chłopcy zakładali garnitury, a w tym roku sprowadziliśmy fotografa, który miał zrobić zdjęcia. Wiedziałem, że Jamie nie kupi sobie nowej sukienki, nie był bowiem zbyt zamożna. W zawodzie pastora nie zarabia się dużo pieniędzy, ale oczywiście nie zostaje się nim dla korzyści materialnych, pastorowi przyświecają bardziej dalekosiężne cele, jeśli rozumiecie, co mam na myśli. Tak czy inaczej, nie chciałem, żeby Jamie przyszła na bal w te same ciuchy, które nosiła codziennie w szkole. Nie ze względu na mnie – nie jestem aż taki podły – lecz na to, co mogli powiedzieć inni. Nie chciałem, żeby ludzie stroili sobie z niej żarty.