– Nastajesz na życie niewinnego gryzonia – oburzył się Szczur, dając nura w ciemność. – Chciałem was tylko pocieszyć.

– Precz! – zawołała z rozpaczą Alicja.

– Och, nie przeszkadzajcie sobie! Chyba nie wstydzicie się Szczura? – ozwał się głos z mroku za drzwiami. W ciszy, która nastała, wyraźnie dał się słyszeć chrobot drobnych pazurów.

– Muszę z nim porozmawiać – szepnął Luke. Wstał i w ciemności zaczął naciągać spodnie.

– Tak – zgodziła się – Masz rację. Idź.

Widział ją jak cień skulony na łóżku. Szczur czekał na niego na ganku. Luke skrzyżował ramiona na piersi i zadrżał w podmuchu chłodnego wiatru.

– Co tu się tak naprawdę dzieje? – spytał ostro.

Oczy Szczura zalśniły.

– Posłuchaj, Lukas. Przyjmij to, co dostałeś, i pokornie podziękuj. Czyżbyś nie czuł się szczęśliwy? Znalazłeś to, czego ci brakowało. Ukojenie.

– Chcę wiedzieć – powiedział Luke. – Mam prawo wiedzieć.

– Ty nie stanowisz praw. Jest Ktoś, komu podlegasz. Ktoś, kto sam jest Prawem.

– Proszę – szepnął Luke, który powoli zaczął się domyślać. Próbował nie dopuszczać do siebie tej możliwości.

Szczur spojrzał na niego lśniącymi oczami.

– „Bóg przywraca szczęście Hioba" – powiedział tylko.

– Co? – jęknął Luke z niedowierzaniem.

– Dokładnie to, co słyszałeś.

Poczuł, jak ogarnia go fala bezsilnej wściekłości i goryczy.

– Dostałem to za Danny'ego, tak? W zamian za syna, którego mi zabrał! To podłe, wstrętne i podłe! Ja…

Zabrakło mu słów.

– Boże Wszechmogący! – wykrztusił w końcu.

Głos Szczura był przerażająco poważny.

– Nie wołaj Go, Lukas. Dobrze ci radzę. Lepiej Go nie wołaj.

– Dlaczego?! – krzyknął z furią. – Co jeszcze może mi zrobić?!

– Wszystko. Musisz to zrozumieć. On może wszystko. Uznał, że należy ci się nagroda. Odpoczynek. Przyjmij to pokornie i z wdzięcznością.

– Z wdzięcznością! – jęknął. – No pewnie! Mam paść na kolana i krzyczeć „Hosanna", bo a nuż się rozzłości i pośle mnie do piekła?

– Zgadza się – przytaknął Szczur.

– Całe moje pieprzone życie spędziłem w piekle – warknął Luke. – Nie zmartwię się specjalnie, kiedy tam trafię.

– Mylisz się – głos Szczura stwardniał. – Otrzymałeś łaskę. Wybaczono ci. Uszanuj to. Przez całe życie błądziłeś. Niedawno sam to przyznałeś. Uratowało cię to, że w głębi duszy nigdy nie wyparłeś się Pana. W końcu popełniłeś samobójstwo. To grzech śmiertelny, pamiętasz? Ale Pan wspaniałomyślnie ci wybaczył. Wszystko zależy od Jego woli. Nigdy nie mów nic pochopnie o Bogu ani o piekle, Lukas. Nie masz o tym najmniejszego pojęcia. Ciesz się z tego, co ci dano, i pamiętaj, że Pan może w każdej chwili cofnąć swoją łaskę i przypomnieć sobie wszystkie powody wystarczające, żeby cię ukarać.

– Więc do tej pory mnie nie karał? – spytał Luke gorzko. – Nawet kiedy zabrał mi dziecko?

– Do tej pory nawet cię nie tknął – powiedział Szczur. – Rozumiesz mnie?

– A Alicja?

– Jest dokładnie tak, jak powiedziałem. Pan stworzył ją dla ciebie. Pochodzi wprost z twoich wyobrażeń i potrzeb. Wejrzał w ciebie, a następnie powołał do życia istotę, która najbardziej ci odpowiada, i umieścił ją w miejscu najlepiej do ciebie pasującym.

– Więc tak naprawdę jej nie ma?

– Ależ jest. Tutaj.

– Ale nie tam, w rzeczywistości?

– Nie zadawaj głupich pytań, Luke! – zdenerwował się Szczur. – Dokładnie takiej kobiety zawsze szukałeś, prawda? Doskonale identycznej. Żyjesz chyba wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że ideały nie istnieją.

Luke usiadł na stopniach ganku. Było mu zimno, ale nie zwracał na to uwagi. Czuł, jak gryząca gorycz zżera mu serce.

– On zabrał mojego syna – powiedział cicho. – Mojego Danny’ego. Na co mu czteroletni chłopczyk?

– Niczego ci nie zabrał! – wrzasnął Szczur tak nagle, że Luke aż drgnął. – Ten dzieciak nigdy nie należał do ciebie, tylko do Niego! Tak jak ty sam! Tak jak wszystko! Po prostu był twoim synem, nic więcej. Skąd wiesz, że tam nie jest szczęśliwszy?

Nagły wybuch Szczura zaskoczył go. Spojrzał w lśniące ślepia i zobaczył w nich cierpienie.

– Czemu wy, ludzie, nie potraficie niczego docenić? Czemu nie rozumiecie, że On robi dla was o wiele więcej niż dla jakichkolwiek innych istot we wszechświecie, które służą Mu z niepomiernie większym oddaniem? Jesteście ślepi i tępi! Na wszystkie gwiazdy nieba, tacy ślepi i tępi! Wybacz, Lukas. Teraz nie mogę z tobą rozmawiać.

Luke usłyszał prędki chrobot łap i Szczur zniknął. Został sam. Ciemność wokół nigdy nie wydawała się bardziej gęsta. Ukrył twarz w dłoniach i roześmiał się nagle chrapliwym, niemal histerycznym śmiechem.

– „Bóg przywraca szczęście Hioba" – powiedział na głos. – A niech to cholera!

2000

Kiedy byłam małą dziewczynką, wierzyłam świecie, że za lustrem zaczyna się inny świat. Za wszelką cenę starałam się dostrzec w szklanej tafli chociaż fragment niewidocznego pokoju czy korytarza, przekonana, że stoją tam inne meble i mieszkają dziwne, tajemnicze istoty. Pragnęłam je podejrzeć tak bardzo, ale nie chciały mi się pokazać. Czasem, w nocy, przemykały ukradkiem, ciemne jak mrok.

Prawdopodobnie z tej fascynacji wziął się pomysł na mikropowieść „Zwierciadło".

Niektórym może wyda się ponura, aleja, pisząc ją, świetnie się bawiłam.

Obudził ją hałas. Brzęk, jakby pękała szklana tafla. Jednak gdy otworzyła oczy, nie dostrzegła niczego niezwykłego. Kontury znajomych mebli w ciemności przypominały uśpione zwierzęta. Najlżejszy powiew nie poruszał zasłon, więc żadne okno z pewnością nie zostało wybite. Mrok wypełniał pokój jak ogromne, spokojne jezioro, a łóżko zdawało się spoczywać na jego dnie, podobne do szkatułki ze skarbami.

To musiał być sen, z którego nie zapamiętałam nic poza dźwiękiem, uznała, przymykając powieki. Ogarnęła ją ciepła, przyjazna ciemność. Zasypiała już, gdy dźwięk się powtórzył, tym razem o wiele cichszy. Towarzyszyło mu ledwie dosłyszalne dzwonienie i odgłos delikatnego skrobania. Zadrżała. Zaniepokojona usiadła na łóżku. Dźwięk umilkł.

Może to jednak szyba, pomyślała, spuszczając nogi na podłogę. Podeszła do okna, uchyliła zasłonę. Szkło wydawało się nienaruszone. Przez nie ujrzała fragment ogrodu, parkan z wysokich kutych sztachet, postrzępione cienie drzew i ulicę. Noc wyglądała jak malunek na blasze. Z nieba cyklopim okiem spoglądał na nią księżyc. Wisiał nisko, niczym lampion zawieszony na żyłce. Wiatr nie poruszał nawet jednego listka, więc nie mógł rozkołysać gałęzi tak, żeby uderzały w okno.

Oparła dłoń na framudze i wtedy trzask rozległ się znowu, tym razem zdecydowanie za jej plecami. Obróciła się gwałtownie, spojrzała w głąb pokoju. Z przybitego do ściany trema sączyła się blada poświata, a dźwięk zdawał się dochodzić właśnie stamtąd.

Owalne lustro, otoczone kutą w fantazyjne wzory srebrną ramą, powieszono w jej pokoju, kiedy była bardzo mała. Wtedy wymyśliła przyjaciółkę mieszkającą po drugiej stronie i potrafiła prowadzić z nią niekończące się rozmowy. Potem dorosła i lustro stało się zwykłym przedmiotem.

Podeszła do niego. Na gładkiej powierzchni, zmatowiałej nieco skutkiem upływu czasu, nie zauważyła żadnego pęknięcia ani zadrapania. Mleczny poblask, który się z niej wydobywał, nie rozjaśniał mroku. Odbity obraz pokoju był dziwnie obcy, niepokojący.

Na pewno hak się obluzował i trzeszczy, próbowała się uspokoić. Jutro każę to sprawdzić, inaczej lustro gotowe spaść ze ściany.