Kostuch spojrzał na mnie, a ja zastanawiałem się moment. W zasadzie zwykle wiem, kiedy człowiek kłamie. Ten zdawał się mówić prawdę. Kostuch miał, co prawda, wyraźną ochotę na chwilę zabawy, ale po pierwsze nie mieliśmy czasu, a po drugie nie lubię zbędnego okrucieństwa. A Kostuch pracował niegdyś na prowincji jako czeladnik jednego z tamtejszych mistrzów. Nauczył się paru sztuczek i polubił je robić. Zawsze twierdziłem, iż kaci i ich uczniowie zbędnym okrucieństwem maskują braki w Sztuce. Przecież nie chodzi o to, by ofierze zadawać cierpienie, często nawet nie o to, by wydobyć odpowiednie zeznania, lecz o to, by wywołać skruchę. By zbolały i skruszony przestępca padł w ramiona swemu inkwizytorowi i szlochając w głos, przyznawał się do winy, całym sercem kochając tego, kto zadał mu radosny ból i naprowadził na ścieżkę wiary. Oczywiście w tym wypadku skrucha i miłość nie były konieczne. Nam chodziło o zeznania. Szybki i rzetelny raport. Jeśli, oczywiście, taki da się pozyskać. Okazało się, że olbrzym niewiele wie, ale nie była to przecież kwestia braku dobrej woli, prawda? Dlaczego więc miał cierpieć?

Spojrzałem na Kostucha i pokręciłem odmownie głową. Potem uklęknąłem olbrzymowi na plecach i poderwałem mu głowę do góry. Trzasnęło. Szybka, bezbolesna śmierć. Kostuch był wyraźnie niezadowolony.

– „Jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie” – zacytowałem Pismo, patrząc na zwłoki. Nie przypuszczałem, co prawda, by nasz gigant wylądował u niebieskich bram, ale cóż: zawsze trzeba mieć nadzieję.

Bliźniacy stoczyli ciało olbrzyma w dół zbocza i ugrzęzło ono gdzieś w gęstych krzakach. Nieprędko ktoś je znajdzie. Zadumałem się przez chwilę nad marnością ludzkiego życia… Ech!

Głaz zakrywający wejście do lochów był naprawdę ciężki. Ledwo we czterech daliśmy radę, aby go przesunąć. Kiedy mieliśmy schodzić, Pierwszy nagle się zatrzymał.

– A jak ktoś go, prawda, przesunie z powrotem? – spytał.

– A kto tu może przyjść? – wzruszyłem ramionami. – I kto będzie miał taką parę w łapie? Zresztą jestem pewien, że musi być drugie wyjście. Nie wierzyliby temu człowiekowi na tyle, aby oddać życie w jego ręce.

– Hh, kuhwa – warknął Kostuch, bo potknął się na schodach i o mało co, a zleciałby na sam dół.

Schody były kręte, długie i strome. Skończyły się tak nagle, iż Pierwszy wpadł na ścianę.

– Koniec – powiedział, przyświecając tu i tam latarnią. – A, prawda, jest – mruknął po chwili i sięgnął do przerdzewiałej dźwigni tuż przy podłodze.

– Zostaw – syknąłem.

Odskoczył jak oparzony.

– Pułapka? – zapytał.

– A czort go wie – odparłem, chociaż byłem prawie pewien, że to pułapka. Ja bym przynajmniej tak zrobił.

Zaczęliśmy uważnie przyglądać się ścianom. Cóż, w końcu zginęli tu ludzie i coś musiało ich zabić. Dlaczego nie miała to być na przykład pułapka na samym początku wędrówki? Kostuch dokładnie ostukiwał mur knykciami, potem uśmiechnął się i ostrożnie wyjął jedną z cegieł. Nisza była bardzo głęboka i zwężała się tak, że nie sposób było dojrzeć, co kryje się dalej. Kostuch wziął ode mnie kij i wsadził go do środka. Pchnął, kiedy napotkał opór. Coś zgrzytnęło przeraźliwie i mur po lewej stronie przesunął się, odsłaniając wąski, niski korytarz.

– No cóż, chyba naprzód – powiedziałem, ale cała sprawa przestała mi się podobać.

Oczywiście, jeżeli można powiedzieć, że kiedykolwiek mi się podobała. Sto pięćdziesiąt koron nie było znowu tak wielką sumą za narażanie życia. Poza tym, kiedy zajrzałem w korytarz odsłonięty przez Kostucha, zdałem sobie sprawę, że wesołe towarzystwo Elii z całą pewnością tędy nie szło. Tunel był niziuteńki, o ciągle zniżającym się stropie, a ściany mokre od wilgoci. W dodatku z wnętrza dochodził koszmarny smród, zgnilizny, tak jakby korytarz od wielu lat nie był wietrzony. Nie wyobrażałem sobie Elii Karrane brnącej na czworakach w tych ciemnościach i szorującej po brudnym stropie pięknymi i doskonale ułożonymi włosami. Powiedziałem o tym chłopakom, a oni przez chwilę milczeli, zastanawiając się nad moimi słowami. Myślenie nigdy nie należało do ich najmocniejszych stron, ale teraz wolałem nie podejmować decyzji samodzielnie.

Dałem im trochę czasu, a sam z lampą przy murze, dokładnie badałem kamień po kamieniu. I wreszcie zobaczyłem, co zobaczyć chciałem. Malutkie wgłębienie. Powiedzmy: dziurkę od klucza. Tyle, że dziurkę wymagającą bardzo specyficznego klucza. Może pierścienia, może amuletu, może w dodatku potraktowanego zaklęciami. Ta droga z całą pewnością była dla nas zamknięta. Oczywiście mogłem wykorzystać specjalne zdolności Pierwszego, ale potem nie nadawałby się już do dalszej podróży. A przecież niespodzianek mogło czekać na nas więcej. Czy w takim razie mieliśmy spróbować drogi tym niskim, obrzydliwym tunelem? Podróży w całkowitą ciemność? Co za problem przyszykować właśnie tam pułapki? Inna rzecz, że znając dawnych budowniczych, sądziłem, że tunel jest po prostu zapasową drogą przygotowaną na wypadek, gdyby osoba korzystająca z przejścia zapomniała lub zgubiła klucz. Wtedy tunel mógł być niewygodny, ale na pewno nie był zabezpieczony pułapkami. Trudno przecież pomyśleć, aby właściciel podziemi miał w mozole pokonywać wszelkie przeszkody, jakie przyszykowali wynajęci przez niego budowniczowie.

– Dobra, idziemy – zadecydowałem, bo moi towarzysze nadal tylko tępo wgapiali się w ciemność.

Kostuch musiał iść prawie na czworakach, żeby nie szorować łbem po sklepieniu, ale widziałem, jak bardzo ostrożnie posuwa się naprzód. Cóż, wiedział, że jeśli przyjdzie co do czego, oberwie mu się pierwszemu. W końcu jednak korytarz zakończył się ślepo. Wystarczyło jednak tylko mocno się zaprzeć, aby puściły sekretne drzwiczki. Znaleźliśmy się w obszernej sali. Jeśli mogłem cokolwiek wydedukować, właśnie do niej dotarlibyśmy, korzystając z magicznego klucza. Czyli, krótko mówiąc: miałem rację. Skorzystaliśmy z zapomnianej, zapasowej drogi. Przy jednej ze ścian zobaczyłem przerdzewiałe żelazne obręcze, przysiągłbym też, że gdzieniegdzie, ledwo widoczne, pojawiły się rude zacieki.

– Katownia? – spytałem Kostucha.

Kostuch przez chwilę wsłuchiwał się w mowę ścian. Może nie za mądrze wygląda ten mój Kostuch, ale ma swoje specjalne uzdolnienia. Ma genialną pamięć, a poza tym potrafi odczytać uczucia, emocje, myśli i słowa zaklęte w ścianach. Nie, nic specjalnego. Nie wejdzie do pokoju i nie zrelacjonuje rozmowy, która toczyła się w nim tydzień temu. Ale powie na przykład, czy zrujnowany dom był niegdyś karczmą, czy zamtuzem.

– Tak, chyba tak – odparł tym razem niepewnie. – Czuję tu dużo bólu, Mordimer, ale to było bardzo dawno temu.

Bliźniacy stanęli przed potężnymi stalowymi drzwiami. Lśniącymi, jakby nie ruszył ich upływ lat. Drzwi jak drzwi, tyle że nie było żadnej klamki ani zamka, ani rygla. Metalowa płyta wbudowana w ścianę. Kostuch ostrożnie dotknął metalu dłonią.

– Kto nie boi się śmierci? – spytał głos dobiegający zewsząd i znikąd.

Bliźniacy rozejrzeli się nerwowo i obnażyli sztylety.

– Umarli – odpowiedziałem, bo zagadka była prosta, a znajdowanie odpowiedzi na tego typu pytania było częścią mojej edukacji.

Niemniej sprawa przybierała poważny obrót. Jeśli podziemia były zabezpieczone nekromantycznymi zaklęciami, to była tu robota dla oddziału inkwizytorów, a nie dla biednego Mordimera Madderdina, który dopiero co otrzymał koncesję i miał zamiar po prostu zarobić kilka groszy na bochenek chleba i kubeczek wody.

– A więc wejdź do umarłych – powiedział głos i stalowa płyta bezszelestnie zniknęła w murze.

– Ja chromolę – mruknął Pierwszy. – Zmywamy się, brat?

– Ja ci się zmyję – powiedziałem, nie patrząc nawet na niego.

Drugi potrząsnął głową przecząco, a jego brat wzruszył ramionami.

– Tak tylko, prawda, pytałem – odparł.

Weszliśmy w korytarz, a przejście zamknęło się za nami równie bezszelestnie jak otwarło. Znaleźliśmy się przed następną metalową płytą i Kostuch znów dotknął jej dłonią.

– Kto umiera o świcie? – spytał ten sam głos.

– Sen – odpowiedziałem natychmiast, bo nie wiedziałem, jaka jest tolerancja zaklęcia.

Przeszkoda zniknęła tak samo jak pierwsza.

– Co będzie, jak nie zgadniesz? – zaniepokoił się Pierwszy.

– Na przykład zgniatarka – odparł Kostuch i zaśmiał się głupio.

Pokiwałem głową. Tak, to było bardzo prawdopodobne. Ale były rzeczy gorsze od mechanicznych pułapek i ja zacząłem je właśnie wyczuwać. Wbrew sobie zadrżałem, a cieniutki strumyczek zimnego potu spłynął mi po kręgosłupie aż do krzyża.

– A dlaczego, niby, nie odpowiedziałeś: noc? – zapytał Drugi.

– Strzelałem – wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się, choć wcale nie było mi do śmiechu.

– Kto gryzie, choć nie ma kłów? – spytał głos przy trzeciej płycie.

– Sumienie – powiedziałem bez wahania i właściwie byłem trochę zawiedziony łatwością zagadek.

Ale wiedziałem też, że przeciętny człowiek już dawno by nie żył. Znaleźliśmy się przed schodami. Bliźniacy śmiali się głupawo i poklepywali mnie po ramionach.

– Słuchajcie, idioci – osadziłem ich. – Płowy też tędy przeszedł, a więc prawdziwe kłopoty są dopiero przed nami.

– Dlaczego niby przeszedł?

Mój, Boże. Z kim ja pracuję? – pomyślałem.

– Bo nie było trupów. Ani nawet kości, gamoniu! – odparłem.

Faktem jest, że dobra passa Płowego zaskoczyła mnie. Przeszedł tunelem i odpowiedział na zagadki. Wierzyć mi się nie chciało, że jego wymacerowany gorzałą móżdżek mógł wznieść się na tak wysokie szczyty abstrakcji.

I kiedy tak sobie rozmyślałem nad losem Płowego, zobaczyliśmy na schodach cień. Odskoczyliśmy do tyłu, wszyscy przygotowani do walki, ale cień chwiał się spokojnie, jakby w rytm jakiejś tylko przez niego słyszanej muzyki.

– Po co wchodzicie w Mrok? – zaśpiewał. – Idźcie do światła, o dzieci Dnia. Zostawcie Noc tym, co umarli.

W śpiewie było coś tak przejmującego i żałosnego, że chciało mi się wyć. Pomyślałem o łące nad brzegiem rzeki i dziewczynie zbierającej niezapominajki, o soczystym smaku źdźbeł trawy rozgniatanych w zębach. O słońcu i szumie wody, i o błękitnym niebie. I o domku z czerwonymi dachówkami, stojącym w ogrodzie pełnym upojnie pachnących, obsypanych białym kwieciem lip. I wtedy jedna ze ścian otworzyła się. A tam, za nią, była i rzeka, i niezapominajki, i dziewczyna, i niebo, i słońce. Tam było miejsce, o którym marzyłem przez całe życie, więc bez wahania ruszyłem w jego stronę.