Sama wybrałam pokój od strony ulicy z uwagi na widok na morze. Kiedy przypomniałam sobie o hałasie, jaki robią w nocy samochody podjeżdżające naprzeciwko pod Grand Hotel i usiłowałam zamienić go na pokój w oficynie, okazało się, że wszystko zajęte. Przepadło zatem, musieliśmy pogodzić się z hałasem.

Dziewczynę, która mieszkała obok, ujrzałam pierwszy raz czwartego dnia sielanki wszechczasów. Znalazłam się na korytarzu w chwili, kiedy zamykała swoje drzwi. Zamknęła, spojrzała na mnie i oddaliła się ku schodom. Przyjrzałam się jej oczywiście i doznałam wyraźnej ulgi na myśl, że tym razem mam do czynienia nie z żadnym dziwkarzem, tylko z porządnym człowiekiem, dla którego sama uroda, to jeszcze nie wszystko.

Dziewczyna była bardzo piękna. Należałoby raczej określić ją mianem kobiety, bo mogła mieć nawet 35 lat, czego, rzecz jasna, nie było po niej widać i czego nie odgadłby żaden mężczyzna. Wyglądała na 25, miała kunsztowny maquillage i asymetryczne brwi, które dodawały jej wdzięku. Miała także piękne włosy i piękną figurę, była bardzo szczupła, giętka, jakaś szalenie zręczna i sprężysta. Doznałam wrażenia, że jest w niej coś znajomego, co mi nasuwa jakieś nieprzyjemne skojarzenia, chociaż z całą pewnością nie widziałam jej nigdy w życiu. Zostało mi jeszcze tyle oleju w głowie, żeby o niej nie mówić.

Ponownie zobaczyłam ją tego samego dnia wieczorem, kiedy schodziliśmy na kolację, jak zwykle nieco spóźnieni. Szła na górę i zetknęliśmy się z nią akurat na podeście klatki schodowej. Nie zhańbiłam się sprawdzaniem, jakie wrażenie zrobiła na Marku, wystarczyło mi wrażenie, jakie on zrobił na niej. Ten rzut oka na niego i od razu rzut oka na mnie… Nie ma na świecie kobiety, która by nie wiedziała, co to znaczy, i w środku zalęgły mi się mieszane uczucia.

– Miała ciekawie zrobione oczy – powiedział, siadając przy stoliku. – Zauważyłaś? Czy to teraz jest taka moda?

Kiwnęłam głową, pełna błogiej satysfakcji. Gdyby nic nie powiedział, poczułabym niepokój, dziewczyna rzucała się w oczy, a on zauważał wszystko.

– Ma asymetryczne brwi i słusznie to podkreśla – odparłam. – Dodaje sobie wyrazu twarzy. Oczy ma rzeczywiście dobrze zrobione i na razie nie mogę w niej znaleźć żadnej wady, którą bym ci mogła podetknąć pod nos. Chyba to, że jest znacznie starsza, niż na to wygląda.

– Skąd wiesz? Znasz ją?

– Nie, pierwszy raz ją widzę i w ogóle nie wiem, kto to jest. Mieszka obok nas. Przyjrzałam się jej po prostu.

– Wygląda na jakieś dwadzieścia osiem – zauważył krytycznie. – Ale moim zdaniem ma więcej, jakieś trzydzieści dwa…

– Trzydzieści pięć – poprawiłam bezlitośnie. – Może nawet sześć. Znam się na tym.

Więcej mowy o dziewczynie nie było, mieliśmy ciekawsze tematy. Nazajutrz utwierdziłam się jednakże w mniemaniu, że Marek wpadł jej w oko. Niezbicie wskazywały na to rozmaite subtelne objawy. Od początku wiedziałam, że on musi być podrywany, szczególnie przez jednostki agresywne i pewne siebie i byłam na to przygotowana, ale przez tę zołzę zaczął mnie trafiać średni szlag. Coś w niej było takiego…

Po kolacji została dłużej. Kończyliśmy jeść jako ostatni, znów spóźnieni. Ktoś zaproponował jej brydża, przy jednym stoliku już grano, do drugiego szukano czwartego.

– Może państwo…? – powiedział do nas z nadzieją znany kompozytor.

Zamierzałam odmówić, ale Marek mnie ubiegł.

– Zagraj – powiedział zachęcająco. – Przecież lubisz, a dawno nie grałaś. Masz chyba ochotę?

Zawahałam się. Przez głowę przeleciały mi różne przewidywania. Ona też będzie grała, strzeżonego Pan Bóg strzeże, czy ja nie przesadzam z wywoływaniem wilka z lasu…?

– A ty co? – spytałam ostrożnie.

– Ja się z przyjemnością poprzyglądam. Wolę kibicować niż grać. Zagraj, zagraj…

Trochę mi się ta agitacja wydała podejrzana, ale kompozytor już nie popuścił. Wyciągnęłam kartę, dziewczyna przypadła mi jako partnerka, usiadłam po drugiej stronie stolika, panie przeciwko panom. Marek przystawił sobie krzesło obok mnie. Właściwie nie miałam jeszcze do niej żadnych pretensji, nie zrobiła mi na razie nic złego, tę urodę mogłam jej ostatecznie darować.

– Orżniemy panów, chce pani? – powiedziałam życzliwie.

– Bardzo chętnie – odparła, uśmiechając się wdzięcznie, jednym kącikiem ust, jakoś też asymetrycznie. Asymetria wydawała się głównym rysem jej pięknej twarzy.

Jasną jest rzeczą, że w karty patrzyłam tylko jednym okiem, drugim przyglądałam się partnerce. Grać umiała, to nie ulegało wątpliwości. Byłybyśmy rzeczywiście orżnęły panów okropnie, gdyby nie to, że w pewnym momencie przerzuciła się. Musiała zapewne popaść w zamyślenie, trzymała kartę w ręku, przeciwnik strasznie długo wahał się, czy robić impas pod damę, czy nie, impas był bez sensu i wszystko wskazywało na to, że nie powinien robić, sama na jej miejscu też trzymałabym tę blotkę przygotowaną, on jednakże nagle zdecydował się robić, położył waleta, ona zaś rzuciła tę blotkę, nie patrząc na co. Zorientowała się w chwili, kiedy karta dotykała stołu, ale nie zdążyła jej cofnąć.

– Och! – krzyknęła i wdzięcznym gestem przestrachu zakryła sobie twarz ręką. – No wie pan…! Nie powinien pan był impasować! Bardzo panią przepraszam…

– Nie szkodzi – odparłam, śmiejąc się razem z przeciwnikami. – Wiedziałam, że pani położy to, co pani trzyma w ręku, bo nie patrzyła pani na stół. Sama to robię nagminnie. Drobiazg, i tak ich ogramy.

– Te baby są bezczelne – zawyrokował kompozytor. Jej gest pozwolił mi wreszcie dostrzec w tej nieskalanej urodzie jakiś mankament. Miała zniekształcone dwa paznokcie u prawej ręki, na środkowym i serdecznym palcu. Staranny manicure sprawiał, że nie rzucało się to w oczy i dość zgryźliwie pomyślałam, że dwa paznokcie do obrzydzenia jej mogą mi nie starczyć.

W Marka od tego momentu jakby złe wstąpiło. Do tej pory siedział cicho, teraz się nagle ożywił i zaczął jej świadczyć. Zapalał papierosa, zamawiał kawę, podsuwał popielniczkę, bez mała był gotów siedzieć za nią, żeby jej odwłok nie zdrętwiał. Otaczał ją obłokiem rewerencji zgoła większym niż mnie, jak tę babę na bazarze, i widać było, że ona bierze to za wyraźne awanse. Wiedziałam, co o tym myśleć, i gdyby była odrażającą, starą gropą, nie miałabym nic przeciwko, kto wie, może nawet litość drgnęłaby mi w sercu, w obliczu jej urody jednakże zalągł się we mnie gwałtowny protest. Jadowita żmija zaczęła mnie kąsać gdzieś tam.

Potężny, wspaniały, imponujący szlag trafił mnie nazajutrz przed obiadem. Malując się przed lustrem nad umywalnią, przez zamknięte drzwi usłyszałam, jak obsługuje ją na korytarzu. Obrzydła dziwa wróciła widocznie z miasta, miała jakieś paczki, coś jej upadło, a wybrała sobie na to oczywiście chwilę, kiedy on wyszedł z pokoju. Słyszałam, jak wszedł za nią, pomagał jej zapewne odłożyć te paczki, być może także zdjął z niej płaszczyk, zapewne odwiesił, kto wie, czy nie odpinał botków na parszywych nóżkach. Nie wyszłabym w tym momencie, nawet gdyby mój pokój się palił, raczej zginęłabym w płomieniach. Znam życie i wiem, co ma sens, a co nie.

Nigdy jednakże nie miałam łagodnego, anielskiego charakteru i nigdy nie lubiłam robić za pożałowania godną ofiarę. Katusze moralne nigdy nie były dla mnie upragnionymi doznaniami. Nie wstrzymywałam się zbyt długo z wyjawieniem poglądów, rzuciłam się na niego z pazurami natychmiast po wyjściu na spacer, usiadłszy na obmurowaniu pierwszego kanału, jaki mi się napatoczył.

– Słuchaj no, skarbie – powiedziałam złowieszczo. – Przyzwyczaiłam się już do ciebie i uwierzyłam, że będziesz mnie kochał nad życie do skończenia świata. Co mają znaczyć te afronty?

– Jakie afronty? – zdziwił się szczerze, jak typowy mężczyzna. – Co masz na myśli? Nie rozumiem.

Tego było już dla mnie za wiele. Kolejne wydarzenia, będące moim udziałem, zdołałyby wykończyć słonia-flegmatyka. Najpierw przez parę tygodni przeżywam paniczne leki w postaci obcej osoby, bojąc się nie tego, kogo trzeba, potem pada na mnie podejrzenie o kradzież i milicja wyraźnie mnie ostrzega, że jeśli nie oddam brylantów, to sprawa się źle skończy, potem wpada mi w ręce blondyn wszechczasów, nastawiam się na ekstraordynaryjny romans, sama popadam w głupie uczucia, a tu wchodzi mi w paradę odrażająca dziwa cud urody, blondyn wszechczasów zaś okazuje się typowym mężczyzną, którego krygi i mizdrzenia się miałabym spokojnie znosić! O nie, żadne takie!

Zdenerwowałam się. Do robienia awantur zawsze miałam talent. Wymarzone szczęście słuchało, najpierw zdumione, potem żywo zainteresowane, potem zaś zareagowało zupełnie nieoczekiwanie.

– Słuchaj, ty jesteś zazdrosna?! – ucieszył się, jakby było czego.

Też powód do uciechy… Pewnie, że jestem zazdrosna!

– A tyś myślał, że co? Uspołeczniona?

W życiu nie rozbawiłam nikogo tak jak jego tym piekłem. W najwyższym stopniu zdegustowana przyglądałam się nietaktownym atakom wesołości, zastanawiając się, co u diabła, widzi takiego śmiesznego w moich protestach przeciwko obsługiwaniu wstrętnej harpii. Uspokoić się nie mógł. To już nie było typowe, na domiar złego, zamiast ułagodzić moje stany wewnętrzne, powiedział w końcu:

– Przecież sama miałaś nadzieję, że w tym Sopocie przytrafi się coś niezwykłego. Poczekaj cierpliwie, a zobaczysz.

Bóg mi świadkiem, że nie to miałam na myśli! W podrywaniu pięknej hetery doprawdy nie było nic niezwykłego, wręcz przeciwnie, niezwykłe byłoby nie zwracać na nią uwagi. Jego słowa zabrzmiały jednakże jakoś dziwnie tajemniczo, tak tajemniczo, że zastopowały mnie radykalnie. Na dnie duszy zalęgło mi się coś intrygującego, niesprecyzowanego, coś, co usuwało wprawdzie na ubocze kwestię amorów z heterą, ale za to niepokoiło gdzie indziej. Przypomniałam sobie, że z takim blondynem wszystko powinno się poprzewracać do góry nogami, ale otumaniona sytuacją, nie poświęciłam proroczemu głosowi dostatecznej uwagi.

– Nie zajmuj się nią przynajmniej tak przeraźliwie aktywnie – powiedziałam z niesmakiem.

– Nie zajmuję się nią przeraźliwie aktywnie. Zachowuję się w stosunku do niej tak samo jak w stosunku do każdego.