Ул, куркып, дошманы алдында

Калтырап күтәрде кулларын.

Сугышның иң кызган чагында

Ташлады кулыннан коралын.

Дошманы, сүгенә-җикренә,

Кулларын каерып бәйләде.

Өстенә тау хәтле йөк төяп,

Камчылап тылына әйдәде.

Ул бара, кан юа җилкәсен

Камчы һәм дошманы йөгеннән.

Шәм кебек төз буе нишләсен?

Көянтә шикелле бөгелгән.

Кешелек сыйфаты бу чакта,

Әйтегез, бармы бу мескендә?

Аягы, куллары һәм хәтта

Җаны да хуҗасы иркендә.

Юк сиңа кешечә көн итү,

Бикләдең син гомер юлыңны…

Дошманың алдында, егетем,

Бер куркып күтәргәч кулыңны,

Йә сугыш син яклап хаклыкны,

Йә сайла кызганыч коллыкны.

Беренче юл нинди данлыклы,

Икенчесе нинди хурлыклы.

Күрше кызы Хәдичә,

Шулай гадәттәгечә,

Озак йөреп бакчада,

Кичегеп кайтты кичә.

Каравылчы карт аның

Ишетмәгән кайтканын.

Шуңа күрә ачмаган

Хәдичәгә капканы.

Капкада тимер йозак,

Хәдичә көткән озак.

Тышта кунып булмый бит,

Булса да гәрчә йөз ак.

Ахры, кызга уй керә,

Төнлә белән кем күрә?

Күп тикшерми Хәдичә,

Койма аша сикерә.

Кайтып керә йортына,

Кайткач бар да онтыла.

Тик, кадакка эләгеп,

Юбка гына ертыла.

Ул көн соң дип ямамый,

Аны-моны карамый.

Иртән китә хезмәткә,

Кичегергә ярамый.

Әле дә кичә соң кайтып,

Йоклаган кырын ятып;

Күрше карчык эшенә

Чак җибәргән уятып.

Менә бара ул, кара!

Юбка гына чайкала.

Исе китеп, хатын-кыз

Юбкага карап кала.

Икенче көн ни күрәм? –

Бер елыйм да бер көләм.

Урам тулы хатын-кыз,

Бар да ертык юбкадан.

Күрче, күршем теккәнче,

«Мода» дип көн үткәнче,

Бар да ерган юбкасын

Бот төбенә җиткәнче!

Әй Хәдичә, Хәдичә!

Кичегеп кайтып кичә,

Нинди эшкә чуалдың –

Яңа мода чыгардың.

Кызлар, төнлә йөрмәгез!

Коймадан сикермәгез!

Тагын әллә ни ертып:

«Мода», – дия күрмәгез.

Егет чагым; үлеп гашыйк булдым

Контордагы бер яшь матурга.

Шагыйрьләрчә әйтсәк, гыйшкым минем

Чәчәк атты кышкы салкында.

Гөнаһ шомлык! Кышкы салкын белән

Томау төште беркөн борынга.

Һәм томаулы килеш киттем шулай

Кыз чакырган махсус урынга.

Утырабыз икәү; мин яулыкны

Калдырганмын онтып өемдә.

Ә борын нәкъ төпсез кое кебек,

Сәгать саен литр кимендә.

Нишлим инде, тәмам гаҗиз булдым,

Сүз әйтергә хәтта тилмерәм.

«Җаным!» дим дә «һач» дип бер төчкерәм,

«Сөям!» дим дә борын сеңгерәм.

Ансы бер хәл, бәлки, төчкерми дә

Утырыр идем тавышсыз гына.

Гашыйкларча авыр сулыйм дисәм,

Ямьсез итеп борын сызгыра.

Бәла икән, дуслар, томау белән

Гыйшык арасында тартышу!

Кочакла да кызны, син әйт, имеш:

«Мин… һаптечү, сине… һаптечү!»

Утыра торгач, ахры, мин, дәртләнеп,

Тотып кызның ике кулыннан,

Бер кызык сүз әйтеп көлгән идем,

Чыкты куйды куык борыннан.

Куык кунды барып кыз борнына,

Кыз аптырап битен каплады.

Мин дә сиздем шунда, мескен гыйшкым

Кызган куык төсле шартлады.

Кыз торды да кинәт, әйтте миңа,

Еламады үзе, көлмәде:

«Сөям, диеп, кызга үрелгәнче,

Сөрт борыныңны, егет, элгәре!»

Кызым китте, мин дә шул гарьлектән,

Түзалмыйча йөрәк януга,

Ни кызык бар миңа яшәүдән дип,

Аптекага киттем агуга.

Ярсый-ярсый бардым, һәм һич бушка

Булмады бу минем баруым.

Алып кайттым өйгә аптекадан

Бик куәтле… томау даруын.

Мин күрмәдем артык мәгъшукамны,

Томау бетте, гыйшкым онтылды.

Көчле булды дару, егет күңеле

Ике чирдән бергә котылды.

Яшьлек үтте, инде картаелды,

Яшим хәзер читтә, ышыкта.

Теләсәм дә хәзер ләкми миңа

Бер томаулы гына гыйшык та.

Кешеләр сугыша, кан коя,

Киселә меңнәрчә гомерләр.

Төн буе, улашып, якында

Иснәнеп йөриләр бүреләр.

Күпме кан, күпме яшь ат ите!

Ялтырый бүренең күзләре.

Бит моны, төн буе атышып,

Тураган кешеләр үзләре.

Бүреләр башлыгы карт бүре,

Исереп кешеләр канына

Йөргәндә, сискәнеп туктады

Бер авыр яралы янына.

Яралы ыңраша, саташа,

Каенга терәгән башкаен.

Кызганып егетне, җил белән

Тибрәнеп сыкрана ак каен.

Кызганып егетне, елыйлар

Миләүшә һәм лалә чәчәге.

Тәгәри үләнгә чык түгел,

Гөлләрнең гөнаһсыз яшьләре.

Карт бүре егетне иснәде,

Аптырап күзенә карады.

Һәм кинәт, нидәндер сискәнеп,

Бер читкә тайпылды яралы.

Яралының зәгыйфь сулышы

Бәрелде бүренең борнына.

Юк, бүре тимәде, сак кына

Борылып юнәлде юлына.

Таң белән килделәр кешеләр,

Күрделәр яралы егетне.

Яртылаш ул тайган исеннән,

Шулай да яшәве өмитле.

Кешеләр егетнең тәненә

Кыздырып шомполлар бастылар.

Туйганчы җәфалап, соңыннан

Ялгыз ак каенга астылар.

Кешеләр сугыша, кан коя,

Киселә меңнәрчә гомерләр.

Төн буе, улашып, якында

Иснәнеп йөриләр бүреләр.

Бүреләр, аһ… ләкин бүреләр

Бу кадәр үк ерткыч түгелләр.