Грэюцца коткі

на капотах машын.

Празрысты ранак.

* * *

На дым гаркавы

дзівуецца малеча.

Бульбоўнік паляць.

* * *

Апала лісце,

ды скрозь вецце яблыні

ледзь бачны кляштар.

* * *

Кошка-прыблуда

жаласліва яўкае…

Дачы спусцелі.

* * *

Пабагацелі

прыбіральшчыцы ў двары –

важкія гурбы

залатое лістоты

шторання намятаюць.

* * *

Аж да гарышча

па цаглянай сцяне плюшч

ускараскаўся!

Асфальт у лодачках

барвістых лісточкаў.

* * *

Мабыць, утульна

будзе ўзімку засынаць

і чайным ружам

пад лапнікам яловым

дый пахкім пілавіннем.

* * *

Заструменіўся

дымок па-над комінам

у хаце напроці —

напэўна ж, заначуе

Віталь Мікалаевіч…

* * *

Выкруцілася

на аўчынным халаце,

які я скінуў,

трохколерная Тайга…

Сніць роднасную блізкасць?

* * *

Ідзём далёка...

Хто падкажа, дзе канец

гэтага шляху?

З дрэў на зямлю сцякае

лісце бясконцым дажджом.

Зіма

* * *

Глінтвейн згатую –

брат абяцаў пад вечар

з-за гары прыйсці.

* * *

Яшчэ імгненне

не раставай у хмарах,

кволы маладзік!

* * *

У творы чужым

угледзеў сваю думку –

прыкра і ўсцешна.

* * *

Кудзеркі хмараў

падсвечвае малочны

ліхтар месяца.

* * *

Святы – хвіліны,

калі адчуваю:

праца ўдаецца.

* * *

Яблык самотны

між галінак свеціцца

Бетлемскай зоркай…

* * *

Ранішні водар.

Джэзва вабіць спакусна –

кава з бальзамам.

* * *

Сённяшні смутак,

нібы шэрань, што ранкам

кладзецца ў двары.

* * *

Мо застануцца

нікім не пачутыя

словы і думкі?

* * *

Колькі сядзібаў

змянілі гаспадароў

на дачах! Сумна…

* * *

Ці не халодна

табе, плюшч, туліцца да

бетоннай сцяны?

* * *

Неспадзеўны снег –

святочны і маркотны

на смагардзе дрэў.

* * *

О, немаўлятка,

што табе прыснілася?!

Аж здрыгануўся...

* * *

Патушыў святло

і пачуў – снег падае.

Ноч па-над краем.

* * *

Воран вяшчуе

на бляшаным вільчыку