* * *

Як ніцавокі

жалезабетонны ДОТ

дзівіцца на рунь.

* * *

Свята, якое

штораніцы з табою, –

кубачак кавы.

* * *

На тратуары

малой малюю крэйдай

мажнога зубра.

* * *

Жоўты пясочак.

Пры Курапацкіх соснах

трасу будуюць!..

* * *

Валун халодны.

Багоўка на далоні.

Сяджу ля става.

* * *

“Добрая душа”, --

пачуў пра свайго сябра.

Ціхая радасць.

* * *

Імглістым ранкам

з-за хмар зірнула сонца.

У сэрцы радасць.

* * *

Спалоханай пташ-

кай з нагруднай кішэні

пэйджар заціўкаў.

* * *

Адзін у купэ.

Краявіды маленства

мігцяць за акном.

* * *

Дым над вадою…

На хвалях сноў вандрую

ў сваё маленства.

* * *

Сакавіцкім днём

зазірнуў у люстэрка

плыткай лужыны

і надта дзіваваўся

бяздоннасці нябёсаў.

* * *

Чацьвёрты сезон

не шчыруе суседка

на дачных сотках –

амаль не адыходзіць

ад састарэлай маці.

* * *

Вельмі прыемна

наўздагад разгарнуўшы

том старадаўні

ў алгарытме радкоў

родную пазнаць душу.

* * *

Штучныя кветкі,

велікоднае яйка,

кропля ў кілішку,

недагарак свечачкі –

нацюрморт Радаўніцы.

* * *

Мадэль якая

ў салоне гадзіннікаў –

механічная

або электронная –

пакажа шчаслівы час?

* * *

Гляджу скрозь шыбу

пасля доўгай хваробы --

пялёсткі вішань

фарбуюць дахі ў сцягі

бел-чырвона-белыя…

* * *

Ясна, відочна

выблісне думка ў паўсне.

“Ранкам згадаю…”

Прачнешся на досвітку –

знікла без следу! Шкада…

* * *

Вусце Жодзінкі.

Адарваў аерыну –

гаркавы прысмак

пяшчотнага парастка

нагадаў мне маленства.

Лета

* * *

Утульны дворык...

Першыя кроплі дажджу –

пахне асфальтам.

* * *

Сад занядбаны,

дол у пялёстках вішань.

Ветраны вечар.

* * *

Апала вішня –

і ў шарую гадзіну

дзень абярнуўся.

* * *

Ледзь дакрануўся

да дзьмухаўца – і адчуў:

вецер над светам.

* * *

Вадасховішча...

Вяслую ўздоўж чароту –

лапочуць качкі.

* * *

Стаю ў лоджыі.