Скончыўся цыганскі дождж.

Рыпіць фрамуга.

* * *

Сярод палеткаў

валуны пры трох дубах.

Рэзкі крык сойкі…

* * *

Закінуў вуду –

выпрабоўваю ўдачу.

Чакаю знаку…

* * *

Вільготны вецер.

Лунае цюль фіранкі.

Гучыць Вівальдзі.

* * *

Знікае ў цемры

ды зноў пад лампіёнам

кажан крыляе.

* * *

Валошку згледзеў --

і рады той сустрэчы

ў чужой старонцы.

* * *

Які шкіпінар

выгнаў цябе з-пад зямлі,

крот-небарака?

* * *

Закіпае джэм…

Восы апаноўваюць

мядовы вечар.

* * *

За каласочак

схапіўся для падтрымкі

ў хвіліну расстання.

* * *

Бензінавыя

вясёлкі на асфальце --

прайшла залева.

* * *

Мятлікаў палёт

абуджае паляну

ў сонечных промнях.

* * *

Вясёлка знікла,

і падалося раптам –

сябрук пакінуў.

* * *

Перад дажджом

паспеў накрыць дрывотню

рубероідам.

* * *

Зумкае ў цемры

камарыха-крывасмок…

Якая прыкрасць!

* * *

Ступіў у цемру

з-пад паветкі веранды…

Пах медуніцы!

* * *

Спякотны дзень.

Вераб’і купаюцца

у пясочніцы.

* * *

Натоўп вірлівы…

Пух ліпне, твар казыча –

цвітуць таполі.

* * *

Пакой паўцёмны,

напяты вэлюм гардзін –

дынная поўня.

* * *

Абрысы хмарак

відаць і праз шчыліны.

Ляжу ў адрыне.

* * *

Ускраек мора…

Аскепачкі бурштыну

знаходжу зрэдку.

* * *

Батанічны сад…

Углыб сажалкі адплыў

спалоханы карп.

* * *

Мелісы й мяты

назбіраў на гарбату

ў суботні вечар.

* * *

Перапыніся –

шапоча штось лістота

пад сонцам жніўня.

* * *

Усміхаюся,

скрозь вейкі пазіраю

на Барселону.

* * *

Мяккая ўсмешка –

павучок уверх папоўз

ліпеньскім ранкам.

* * *

Сонца з-за хмары

няпэўна пазірае.

Спорны грыбасей.

* * *

Фольгу з дзьмухаўцом

пад пляшачным аскепкам –

“сакрэцік” ў пяску –

паказваў я сяброўцы…

Колькі мінула гадоў?!

* * *

Белыя перлы

ружовымі сталіся