Шэрая зямля,

скача жвавы верабей,

жоўтая трава.

Падасінавік —

згубленая шапачка

чорнага дзятла.

Дзеці зьбіраюць

каштаны на асфальце,

халодны ветрык.

Дзіця ў касьцёле

слухае арган. Вітраж

чырвоны зьзяе.

У Койданаве

сады спавівае дым —

паляць бульбоўнік.

Лёгенькі лісток

да мяне ляціць-ляціць

шэрым матыльком.

Жоўтыя ліпы,

знаёмая вуліца,

чужыя людзі.

Сіні кіпарыс,

калі паглядзець праз дождж,

робіцца вышэй.

Праз кастрычнік

іду пад каштанамі

і па каштанах.

Скляпеньні, крокі,

водгульле, палёт-лісток

сухі лунае.

Шоргат шэрых хваль

доўга слухаю адзін.

Дух марской травы.

Жорсткі хвалялом,

насьцярожанае мора,

шурпаты вецер.

Глядзіць сланечнік,

нахіліўшы галаву,

на ранішні сьнег.

Пад белым небам

у сухой траве заснуў

руды сабака.

Лялька ў калюзе,

нерухомыя вочы

глядзяць з-пад вады.

Кідае лісты

ў фантанчык зь лебедзем

стогадовы клён.

Ціха падае

лісьце з паркавых клёнаў,

падае ціха.

Вецер у сьпіну.

Коціцца сухі лісток,

а за ім другі.

Вяртацца мушу,

вяртаньне будзе хуткім…

Ізноў дарога.

Гаворым з братам

пад цёмнымі букамі,

палім няспынна.

На ціхай вадзе

дзікія качкі сядзяць,

хуткі цень кірлі.

Зачапілася

за гатычны кіпарыс

хмарка горная.

Пад ляскоўкаю

нечакана знайшоўся

салодкі яблык.

Я забіў жучка,

А спытай мяне — нашто?

І не адкажу.

Палахлівае

лісьце паляць у парку,

полымя й вецер.

Восеньскі кантраст —

на бліскучым блакіце

жоўта-цёмны клён.

Парк прапах дымам.

На гурбе чорных лісьцяў

танчыць агеньчык.

Чорная вада

у калюжыне стаіць,

а над ёю — я.

На рэчку хадзіў

паглядзець, ці замерзла,

чакаю зімы.

Чужы завулак —

тут нават чырвань цэглы

цяпла ня мае.

Холад восені,

у вясну ляціць-ляціць

матылёк сухі.

Ты мяне суцеш,

доўгая дарога да

шэрага неба.

Лілея ў шклянцы,

дух яблыкаў-антонаў,

сьлёзы каханкі.

Нашто блукаю

і каго шукаю тут,

сярод туманаў?

Памажыце мне

каханую забыць, кля —

новыя лісты.

Сланечнік высах,

ледзь чутны водар мёду

застаўся ў лістах.