Ноч, прыслухаўся —

стракочуць гадзіньнікі;

ці то конікі…

Па-над сасною

поўні жоўты дыск плыве

на хмарах сініх.

Падае зьнічка

за далёкі чорны лес;

забыў жаданьні.

Плывуць аблокі

у ласкавай цеплыні,

месячная ноч.

Успамінаю

далёкае каханьне

пад платанамі.

Чужы, чорны дом.

Бясконцы глухі паркан.

Бразнула клямка.

Джаз разгойдвае

карабельны рэстаран…

Ці наадварот?

Кураць і танчаць

маладзіцы п'яныя.

Весела глядзець.

Цёмная поўня

шэпты кляновых шатаў

слухае ў цемры.

Прытаіліся,

як пачвары марскія,

на пяску карчы.

Вугаль на зубах,

печанае бульбы смак,

салёны дымок.

Залаты агонь,

моўчкі з братам сядзелі,

блакітны попел.

Гудзеньне мора.

Моцны, пякучы вецер.

Чорная вада.

Бездапаможны

матылёк на шыбе

шукае выйсьце.

Дзьверы на гаўбец

адчыніў, а мой сябра,

месяц, не прыйшоў.

Гарадзкая ноч,

шчыльная гарачыня,

кропелькі зорак.

Не памылюся —

назваўшы запальнічку

любімай кветкай.

Ціхі шум машын.

Ноч. Гадзіньнік. Я і ты.

Цёпла. Споры дождж.

Патушы сьвятло,

чуеш — бьецца-бьецца ў шкло

шэры матылёк.

Срэбная хмара

стала побач з поўняю,

вецер стаміўся.

Шчупака сасьніў.

Не, не жывога, на —

маляванага.

Прачынаюся,

пью халодную ваду

і засынаю.

У сінім садзе

цяжарная жанчына

сьпелы яблык есьць.

Халодны вецер,

празрыстае паветра,

аголены сад.

Сьліва на стале,

побач востры нож ляжыць;

зараз сьліву зьем.

Дворнік пад вакном,

ён мяце-мяце асфальт,

ён бліжэй-бліжэй.

Як непрыемна

вільготную адзежу

раніцай надзець.

Гуляю з дачкой

пад жоўтымі ліпамі

старога сквэра.

Ральля, груганы,

гара пад нізкім небам,

салодкі вецер.

Аса на шыбе —

дзынкнае пажаданьне

вярнуць свабоду.

Ляснула шыба,

шкло блішчыць на падлозе,

стаю басанож.

Чырвань рабіны

ў зеляніне дваровай,

вось спаткаў восень.

Вербы па рацэ

пасылаюць у нябыт

сумныя лісты.

Туманны ранак,

над сівою рэчкаю

лунаюць кірлі.

Сонны смоўж паўзе

па падасінавіку

маладзенькаму.

Чародка сітавак

пабудзіла ціўканьнем

навакольны лес.