З вачэй цяжарнай

жанчыны паглядаюць

дзьве розныя душы.

Цэлы Божы дзень

цяжкая гарачыня —

горад змучыўся.

Абараняйце,

чорныя акуляры,

хворае вока.

Стома, здранцьвеньне,

на скронях гарачы пот,

не варушуся.

Не здымаючы

ахоўных акуляраў,

разьвітваюся.

Чапіў анучу,

спалохаў шалахвоста —

няма спакою.

У зеляніне

аранжавыя зоры —

кветкі гарбуза.

Каханка плача,

хавае твар за букет

гладыёлусаў.

Лісток сьціскаю —

зялёны, тапалёвы,

гаркаваты сок.

Зусім няблага

ляжаць і доўга думаць

пра сьпелы агрэст.

Успамінаю

дзедаў каменны ганак —

трэснуты жорнаў.

Сонечны вечар,

пылам і галубамі

пахне гарышча.

Ля плыткай вады

цёплай ліпеньскай рэчкі

па пяску іду.

З далані на далонь

перакідаў каменьчык

і слухаў хвалі.

Вецер незнарок

перагарнуў старонку

маленькай кнігі.

Карункі шуму

на жвір шпурляе хваля

і цягне назад.

Са жмені ў жменю

няспынна і марудна

сыплецца жарства.

Залацістая

на вялікай паніве

рыбіна ляжыць.

У рудым збанку

блакітнае малако,

парожні кубак.

Стол. Відэлец. Нож.

Памідоры. Агуркі.

Шклянка, сок. Гладыш.

Астудзіў сьпіну

сьвежы, цёплы вятрыска —

безумоўна, кайф.

Куст ядлаўцовы

пад маціцовым небам —

вечны вандроўнік.

Вечар, піск стрыжоў

пранізьлівы, трапяткі

над цёмным дваром.

Золата крыжоў

плыве над купаламі

чужога храма.

Вільня, ціхі двор,

пад шэраю сьцяною

папараць расьце.

Хлопчык-акрабат

на чырвоным дыване

стомлены сядзіць.

Стогадовы дом,

і каля яго цьвітуць

гладыёлусы.

Кацяня дайшло

да вакна ў стары падвал

і схавалася.

Шэра-жоўтае

менскае нізкае неба

кратаю рукой.

Чорнае неба,

маўклівае чаканьне

ў аэрапорце.

Сыботні вечар,

зьбіраю зь нізкай ліпы

цьвет на гарбату.

Ціха паклікаў

круглалісты званочак

мяне ў дзяцінства.

Іду дахаты,

салодкі ліповы дух

супакойвае.

Пад алешынай,

у завоіне маўчыць

мяккая вада.

Гарачы вецер

па зялёнай дарозе

коціць жоўты ліст.

Квадра, парк стары,

пахне скошанай травой

малады туман.