Гладыёлусы,

захутаныя ў марлю,

едуць на кірмаш.

На суседзкі плот

верабей пераляцеў

зь яблыні маёй.

Невялікі сад,

маладзіца босая

яблык-штрыфель есьць.

У калянадзе

прыемна схавацца —

сонечны ранак.

Высокая столь,

блакітныя шпалеры,

сіні матылёк.

У маім двары

сітаўка блакітная

скача па пяску.

Рукі кабеты

над дзіцячай калыскаю,

чалавечы сьвет.

Бруіцца вецер —

засыпаючы сьляды —

пясок бруіцца.

Каля дзяржбанку

на пыльным тратуары

знайшоў капейку.

Па рудой сьцяне

жучок паціху паўзе,

лета ажыло.

Белае неба,

а ў ім шэры матылёк

уздымаецца.

На яркім сонцы

крухмальныя карункі

фіранак сьнежных.

Пыльныя пальмы

высахлымі лістамі

ледзь-ледзь варушаць.

Белакрылая

кветка вэнтылятара

на вакне расьце.

Кавярня ў вежы,

музыка, млявасьць, кава.

Шэры, спакойны дзень.

Уздоўж прыбою,

бязгучна, па каменьні

ляціць цень кірлі.

Паласатая

яшчарка са сьцяжыны

ўцякае ў траву.

Які вялікі

ліст! Ня знойдзецца кнігі

такі засушыць.

Колькі матылькоў

віецца над чаромхай

каля альтанкі.

Высокі комін,

аблокі доўгія плывуць,

талінскі вецер.

Дапамагаю

выпаўзьці з-пад лісточка

божай кароўцы.

У белым небе,

о, як высока, як шмат

зялёных шышак.

На веях маіх

зьнікае сонечны пыл,

вецер у хмарах.

Сьпёка, на дварэ

селі курыцы купацца

у гарачы пыл.

Басанож іду,

чорна-сіняя сьцежка,

сьціхае конік.

Стручок гароху

зялёнаю рыбкаю

высьлізнуў з рукі.

Жонка і дачка

сьпяць у цёплай цішыні,

жнівеньскі спакой.

Рэчка ратуе

ад сьпёкі, ад горычы

і ад маркоты.

Цячэ, шапоча

жвір скрозь пальцы… У руцэ

застаўся камень.

Пыл на паліто,

каля жалезнай брамы

чакаю брата.

Іржавы ліхтар

сьпіць пад дажджом у парку,

стоячы сьмірна.

Рукі, рыдлёўка,

дождж, дзёран, жвір, камяні…

Моўчкі працую.

Дожджык перастаў,

а вада яшчэ цурчыць

з вадасьцёчных труб.

Вулка вузкая,

патыхае вільгацьцю

стогадовы брук.

Кубачак кавы,

белы цукровы кубік,

сухія кветкі.

У трубах рэха

павялічвае памер…

Сэнс непарушны.