Старое дрэва

пяшчотныя лісточкі

паўпрыгожылі.

Ружовы камень

на зялёнай траве…

Шукаю словы.

Сухая трава

ціха шэпча пад ветрам

песьню пра лета.

Чорная каза

жоўтым вокам зіркае

на гаспадара.

Зь берага камень

спаўзае ў ваду вельмі —

вельмі павольна.

Каляровае

паветра Эстоніі

пахне трэскамі.

Дарога ў полі,

фурманка, стары чалавек,

кола скрыгоча.

Мэтрапалітэн,

у чаканьні цягніка

разглядваю столь.

Гутарка дзяцей,

хутка і мая дачка

гаварыць пачне.

Зь лёгкім сумам

трываю галаўны боль,

вясновы ветрык.

Самотны груган

нізкую аблачынку

зачапіў крылом.

Сьпілаваны сук

на сухі асфальт упаў —

безнадзейны хруст.

Вечар, парк стары,

шоргат старэчых крокаў,

азіраюся.

Перакулены

сьвет у калюзе жыве…

Шпурляю камень.

Качкі і кірлі

лунаюць над вадою

цёмнай Сьвіслачы

У пясочніцы

алавяны салдацік

пад дажджом заснуў.

Дзе схавалася

за вясновай смугой

маё юнацтва?

Сшытак бэзавы

набыў, а што запісаць

і ня ведаю.

Вечар. Мястэчка.

Каля кожнай хаты

сьлівы красуюць.

Маленькі пакой,

фотаздымкі на сьцяне —

твары знаёмых.

Набліжаюцца

хмурынка і маладзік,

аддаляюцца.

Атрутны водар

магноліі напоўніў

маёвую ноч.

Малады ліхтар,

ты, напэўна, першы з нас

павітаесься.

Рэдзенькі блакіт

і празрыстая поўня

над даляглядам.

Кардыяграма

на стужцы папяровай,

доўгай, бясконцай…

Гартаю кнігу,

не чытаю, а гляджу

рэпрадукцыі.

Навальніца, дождж,

плачуць-плачуць ліхтары

сьветлымі сьлязьмі.

Гляджу на поўню

праз агеньчык запалкі —

маленечкая.

Жаданьне заснуць?

Не! Жаданьне прачнуцца

і не засынаць.

Дом над вадою…

О, колькі сноў вяртае

мяне ў гэты дом.

Ты не гавары,

што ня хочаш спаць зусім

і ня любіш сон…

Наліваецца

лякам цёплым, залатым

ліст магноліі.

Сёньня чуйна спаў,

слухаў празь няпэўны сон

шолах дажджавы.

Знайшоў у лесе,

зьбіраючы суніцы,

драўляны гузік.

Залаты трысьнёг

сее кропелькі расы

ў сінюю ваду.

Выпаўзла жабка

з-пад вільготных камянёў

муху ўпаляваць.