Ранак, варэльня,

горка-салодкі водар —

кубачак кавы.

Лапкі ядлоўца

і пралескі на стале

ў шкляначцы з вадой.

Капеж, дворнікі

на даху рыдлёўкамі

сякуць ледзяшы.

Хваёвы водар,

кедравая ігліца

блішчыць на сонцы.

Стаю на вежы

з выбітымі шыбамі,

над нашым сьветам.

Над могілкамі

хмары плывуць няспынна.

Сыходзяць сьнягі.

Шукаюць вочы

сярод жоўтых аблокаў

дарогі, птушак.

Дастаю штодня

водар сьвежай газэты

з паштовай скрыні.

За вакном сьнег.

Кубачак гарачай кавы

гатую сабе.

Сонечны ранак,

жаўтавокая котка

выйшла з пад'езду.

Ранак, парк стары,

узьлятаюць галубы —

ледзь чутны ветрык.

Паралеляграм

сонечны на шпалерах,

вясновы ранак.

Адчыніў дзьверы —

скразьняк прынёс духмянасьць

травы і бэзу.

Шэрую траву

вецер цёплы і сухі

на асфальт прынёс.

Шчыліны ў плоце —

пасечанае сьвятло

ляжыць на зямлі.

Сонца, капяжы,

але калюгі ўначы

павымярзалі.

Еду ў трамваі,

паўпустым і халодным,

на кніжны кірмаш.

Блакітна-шэры

кавалак тынкоўкі

разломліваю.

Парушыначка

трапіла ў вока маё —

вокамгненны боль.

З кнігаю ў руцэ

наведваю кавярню,

накрапвае дождж.

Першы дзень, калі

лёду няма на ганку.

Сьціхлі капяжы.

Сонечны настрой

па вільготным пяску

разьліваецца.

Надыходзіць час

занесьці на сьметнік

зімовыя боты.

Вецер. Груд. Вясна.

Як вуркочуць галубы

слухаў і маўчаў.

Шэра-жоўты сьнег

плямамі ў полі ляжыць,

вецер гоніць пыл.

Шалахнуўся куст,

зашчабятала птушка…

Ізноў цішыня.

Побач з дарогай

доўгія, нежывыя

трубы ляжалі.

Сухое дрэва.

Прыляцелі вераб'і —

пошчак, мітусьня.

Сіні аўтобус

спыніўся й павітаўся

з жоўтым дзьмухаўцом.

Кветачку набыў,

а каму падараваць

так і не знайшоў.

Пасыпаўся дождж:

на інжыры вераб'і

зашчабяталі.

Ідуць насустрач

людзі, хаваючы твары

ад ветру і дажджу.

Шклянка на стале.

У празрыста-шэры цень

муха запаўзла.

Ціха, сьпіць дачка

ў пакоі, а за вакном

дробны дождж ідзе.

Каля бардзюраў,

на асфальце растаюць

кавалкі лёду.

Быкі на бойні:

чорныя сьлёзы ў вачах,

цяжкі дух крыві.