Вочы заплюшчыў —

пах лістоты ў пакоі,

вецер за вакном.

Явар чырвоны

убачыў бы першы сьнег,

калі б ня вецер.

Трамвай празьвінеў —

зноў цішыня навокал…

Слухаю вецер.

Сьляды на пяску:

птушак, людзей, сьлімакоў —

хвалі змываюць.

Зноў сустрэў яе,

з кошыкам жоўтых сьліваў

да бальніцы йшла.

Лесьвіца з дошак

у драўлянай званіцы.

Сьцёртыя сходы.

Нехта пакінуў

вядро з вадой ля сьцяны.

Рудая трава.

Гляджу вечарамі

на камень і ракаўку,

што з мора прывёз.

Павута ляціць.

Праз срэбра нітак лёгкіх

гляджу на неба.

Па лесьвіцы зьбег

ліст у абдымках ветру,

насустрач зіме.

Цёмна ў пакоі.

Падае, падае сьнег

на суседні дах.

Станцыя «Ліпа».

Пахне скошанай травой

нават сіні дым.

Чакаю маці.

У маўклівым пад'езьдзе

слухаю крокі.

Ліхтар згасае —

ярчэе кола поўні

на голым дрэве.

Жоўтыя зоры

на чорнай вадзе ляжаць —

з клёнаў упалі.

Чуйны дзьмухавец

вартуе сон ветру

у чыстым полі.

Гаўбец адчыніў —

дождж стаіць у парозе,

празрысты, як цень.

Як сумна гарыць

зорка ў ранішнім небе —

зорка Вэнэра.

Зноў засынаю

і прачынаюся зноў

ноччу халоднай.

Сьцяна. Колкі дрот.

Варону вецер загнаў

пад гэту сьцяну.

Радасны голас

з вуліцы вецер прынёс —

голас дзіцяці.

Толькі шэры дом

ды белы сьнег халодны —

бачу за вакном.

Прыцемкі. Восень.

Вогненнай вежай дрыжыць

ліпа на ўзьлеску.

Стары, стары дом.

Сьцёрся блакітны нумар,

ведаю — сёмы.

Хвалі завеі

сьлед падхапілі белы —

сьлед на дарозе.

Галіну крануў —

падае ліст барвовы

на чорны асфальт.

Знойдзе на бруку

хлопчык каштан вільготны

і заўсьміхаецца.

Сьветлы золкі дзень.

Кропляй іртуці дрыжыць

сонца ў гардзіне.

Полымя-лісьцік

з кноту галіны ляціць

у восеньскі змрок.

Куды ляціце

скрозь сьнягі і туманы,

малыя птушкі?

Чыстая вада

абмывае далоні,

між пальцаў цячэ…

Начныя гукі:

ці дождж, ці вецер, ці рып…

І я між імі.

Суцешыць вецер

голае дрэва зімой —

сьнегам засыпле.

Доўга прымерваў

руды, вялікі шынэль…

Сябе не пазнаў.

На сьпіне ляжу

з вачыма адкрытымі…

Хутка раніца.

Белыя хмары

над чорнымі дрэвамі

стаяць, як горы.