Несупынны дождж,

як дзіця, спадзяюся

на заўтрашні дзень.

Рукі нямога,

чырвоныя на дажджы,

хутка гавораць.

На камень-валун

сеў самотны вандроўнік,

халодны вечар.

Легкаважны дым

не магу ніяк схапіць

за блакітны хвост.

Як непрыкметна

на вагоннай падлозе

сьлед высыхае.

Сьпяць дарожнікі,

лыжка ў шклянцы на стале

ўсё зьвініць-зьвініць.

Так дрыжыць вагон,

што ніводнай літары

роўна не пішу.

Стаміўся ехаць,

нарэшце, той прыпынак,

дзе ўсе сыходзяць.

Чаму ж вы, пташкі,

ня зьведалі адзіноты

па-над зямлёю?

Агарнулі лес

восеньскія халады,

вогнішча кладу.

Колькі каштанаў

прынёс дадому й расклаў

у кніжнай шафе.

Паўночны вецер,

дождж, шэрая дарога,

ноч, валацуга.

За галінамі

чорна-сінімі плыве

белы маладзік.

Восеньскі ўспамін —

на вясковых могілках

пахіліўся крыж.

Сталёвы вецер,

коціцца па асфальце

звон кансароўкі.

Ліхтар, прыпынак,

высачэзная постаць

пад парасонам.

Не дае заснуць

скразьняк у электрычцы,

бязбожны холад.

Поўнач у мэтро,

мармуровая сьцяна

слухае мяне.

Жаданьне — заснуць,

не патушыўшы сьвятла,

глыбокая ноч.

Спаць і толькі спаць,

больш нічога не хачу;

не магу заснуць.

Дзьверы зачыніў,

а ў пакоі скразьнякі

не пазьнікалі.

Халодны пакой,

ціўканьне гадзіньніка

не дае заснуць.

Дзе падзеўся ты,

ясна-белы маладзік?

Не кладуся спаць.

Вадкая цемра,

уздыхнула машына,

вуркоча матор.

Нізкая вярба

ўсё кранае на вадзе

адлюстраваньне.

Ноччу падаў сьнег,

а нараніцу растаў —

цёплая зямля.

У чаўне вада,

на вадзе — срэбра поўні

і тонкі лёдзік.

Вельмі многа сплю,

дык чаму цалюткі дзень

пазяхаецца?

Далёка ў небе,

марозным сінім ранкам

сканала зорка.

Квітнее сьліва.

О, не-не — падалося…

Навокал шэрань.

Дробныя зоры

востра міргалі, золкасьць,

час разьвітаньня.

Стары чалавек

спытаў у вялікай гары:

— Ці гэта зноў сьнег?

Цёмны шэры ліст

падае на першы сьнег,

нахіляюся.

У вакно гляджу,

на стале астывае

шклянка малака.

Над таполямі

шэра-маціцовае

неба студзеня.

Сонны настрой —

вуркоча рэпрадуктар,

слоў не разабраць.