Гляджу на шэрань

і не магу пакінуць

занятак марны.

Мокрая далонь —

бо на ёй дадому нёс

першы цёплы сьнег.

Марозны ранак,

двухгадовая дачка

шукае поўню.

Падняўшы з долу,

павесіў на галіну

дзіцячы шалік.

Ціха, сьняжынкі

на паркавыя вазы

апускаюцца.

Надпіс на сьнезе,

вецер схапіў і панёс

белую думку.

Белая шыба;

сонечны, марозны дзень

толькі пачаўся.

Шэрань на слупах.

Не спыняецца цягнік

ля вясковых хат.

Сваім холадам

бела-блакітны аркуш

запалохвае.

Парэзаў палец,

выціраю цёмную кроў

зь белага стала.

Згадаю вясну —

сьнег і лёд на імгненьне

зазелянеюць.

На ўчарнелы парк

зноў зімовыя дажджы

сеюцца штодня.

За нізкім плотам

цяпла й вясны чакае

гарод пад сьнегам.

Апякаюць твар

вецер і сьнежаньскі дождж,

лёд на паліто.

Цаліком іду,

сорак дзён парожняя

дзедава хата.

Пануе шэрасьць —

на местачковым пляцы

туман адліжны.

Засьнежаны сквэр,

сабачы брэх над рэчкай

разьлягаецца.

Качар на хвалях

вузкай балотнай рэчкі,

сьнег на берагах.

Пяро на сьнезе

кінула чорная птушка,

каму, як ня мне?

Так па-японску —

празь белыя жалюзі

глядзець на зіму.

За вакном ляціць

вечарова-чорны сьнег

праз маю душу.

На зялёны лёд

бела-жоўты цяжкі сьнег

падае праз дождж.

Вечар, ліхтары

над пустой дарогаю

нахіліліся.

Шафа зь люстэркам,

там сьпяць пах нафталіну

і зімовы дух.

Мяккі сьнег ляціць;

раптам шэры матылёк

у памяці ўзьнік.

Брудны шэры сьнег

вечаровае сонца

пазалаціла.

Чужы чалавек

прапанаваў зь ім выпіць

моцнай гарбаты.

Навокал сьнегу —

ні прайсьці, ні праехаць —

насыпаў люты.

Цьвярозы мароз,

за лесам вежавы кран,

лілёвы вечар.

З дачкой на руках

дамоў, на пяты паверх,

падымаюся.

Чорная кава

астыла канчаткова,

нарэшце — крокі.

Сьвятло зьбіраю,

каб асьвятляць сьвет сноў

зімовай ноччу.

Надакучвае

пасылаць падарункі

самому сабе.

Чорны тэлефон,

як скарбонка, прыхаваў

галасы сяброў.

На адпачынку

раніцай люблю згадаць

каляровы сон.

Дваццаць год прайшло,

а ракавіна тоіць

галасы мора.