Колькі радасьці

яны раней дарылі —

лісты каханкі.

Чалавечы лёс.

Не хапае нават слоў,

што ні гавары.

Зараз я сябе

у люстэрку не пазнаў…

Зрэшты, ну і што.

Добрая душа —

ён і зь дзецьмі гаварыў,

як з дарослымі.

Гартаю кнігу,

у гармідары літар

зьяўляецца сэнс.

Нараджаемся,

паабяцаўшы Богу

хутка памерці.

Самы лепшы верш

запішу на газэце

й шпурну ў сьметніцу.

Верш на паштоўцы

запісваю алоўкам,

а потым тушшу.

Чытае хлопчык

гучна, па складах, мой верш,

ніякаватасьць.

Бяз дай патрэбы

на аловак насадзіў

катушку нітак.

Некалі ў мяне

плястмасавы чалавек

у скарбонцы жыў.

Кроплі чарніла

ўпалі на чысты стол —

зорнае неба.

Ломкі лябірынт

падлічвае памылкі

лягічных крокаў.

І паміж сяброў

не магу пазбавіцца

адзінотнасьці.

У прорву часу

ляцяць нашыя крокі…

Рэха, успамін.

Пыл, пясок, жвір,

жарства, камяні, груды,

горы, сьнег, неба…

Накіроўваю

ў падземны пераход

свае пакуты.

Аб кант коміну

разьбіваецца погляд

на рэчаіснасьць.

Пазабаўляцца б

з такім прывабна-сінім

электрадротам.

Мэтазгоднасьці

ўказальнік блакітны

не вызначае.

Адваротная

пэрспэктыва дарогі

сыходзіцца ў сэрцы.

Памыляюся,

за павелічальным шклом

той жа самы сьвет?

Хто табе сказаў,

што мінулае маё

не належыць мне?

А ці трэба па —

мятаць, які зараз дзень,

можа, ведаеш?

Брат мой гаварыў:

— О, які ён салодкі,

водар атруты…

Непераможны,

як дух безнадзейнасьці,

смак самагубства.

Сустракаюцца

не зусім падобныя

і сярод блізьнят.

Так яно лепей, —

калі ніхто ня прыйдзе.

Крокі пад вакном…

Два гадзіньнікі

і ніводзін не ідзе.

Як гэта добра.

У бясконцай чарнаце

бразнуў клямкаю

нечаканы госьць.

Сталёвы месяц,

жалезабэтонны мост,

срэбная вада.

Лютаўская ноч,

мароз; а мурын ідзе

без капелюша.

Не магу заснуць.

Напішу пра галалёд —

астуджу душу.

Каляровы сон

завітаў сярод зімы —

з кветкамі вяргінь.

Ноч глыбокая.

Перачытваю наноў

Іса і Басё.

Не магу заснуць.

Слухаю далёкі гуд

аэрадрому.