Ядлаўцовы куст

на пясчаным узгорку.

Чэрвеньскі ранак.

Кавалак хлеба.

Муха над вухам зьвініць.

Кубак малака.

Выйшаў з кватэры,

толькі рэха вітае

мяне на сходах.

За будынкамі

стракатаю хмараю

зьніклі галубы.

Сінія груды

на поўначы Чэхіі

ў сонечны дзень.

Руды сабака

брэша за весьніцамі…

Няўжо я чужы?

Як моцна дрэва

за глебу трымаецца…

Зрываю кветку.

Ценем фіранкі

крэсьліць паперу вецер,

складае свой верш.

Руіны мура,

ізноў ты стаў валуном,

камень на груду.

Фарбую сьцяну.

Ці знойдзе шэры павук

сваю шчылінку?

Ядлаўцовы куст

выкінулі на пясок

хвалі верасу.

Засохла дрэва.

І жукі-дрывасекі

тут завяліся.

Сена варушу.

Нават у летніх травах

схавана восень.

Добрая душа,

падары цыгарэтку,

запалім разам.

Павуком пабег

чырвона-чорны камбайн

у жоўтым жыце.

Ляжу пад дрэвам,

а ў галаве ні думкі,

адпачываю.

Ядлаўцовы куст,

ці чалавек на грудзе

махнуў рукою?

Залаты жучок

раптам мільгануў і зьнік —

вецер у траве.

Ты не сумуеш

Па ветру над возерам,

жучок-плывунец?

Кветку не кранай,

бо загудзе на цябе

раззлаваны чмель.

Здароў, землякі!

На слупе пры дарозе

рэжу слова «Менск».

Гарбаты жучок,

на плячах сваіх схаваў

лёгкія крылы.

Прылёг на зямлю.

Адкінуўшы рыдлёўку,

адпачываю.

Заварушыўся

каля берага чарот,

выпаўзла жаба.

Да дому прынёс

на адзежы кастрыцу.

Хораша ў лесе.

Пакінуты дом,

ці будуецца новы?

Шарая гадзіна.

Стомлены працай.

Прыемны холад вады.

Доўга мыюся.

Чыркнуў запалкай.

Вастракрылы матылёк

сьвеціцца ў цемры.

Грукнулі дзьверы.

Пацягнула скразьняком…

Прачнуўся ноччу.

Жнівеньскі месяц

праглынулі аблокі.

Халодная ноч.

Старога сябра

галава пасівела.

Месяца сьвятло.

Ляжаў і слухаў,

вось крокі праходжага

далей і далей.

Чыркнуў запалкай.

Вецер, не тушы ўначы

крылы полымя.

Што мне трэба ўзяць?

Яблык у кішэнь паклаў.

Холад раніцы.

Пасьля хваробы

выйшаў на двор прайсьціся.

Халодны вецер.

Колькі кастрыцы!

На белым грыбе сьлімак

адпачывае.