Затрапятаўся

блакітны вітраж — вецер

крануў галіны.

Сябра-верабей,

ты прыляціш да мяне

сумнай раніцай.

Аловак схаваў.

Толькі вецер варушыць

лісты паперы.

Яблыня-дзічка,

ты ізноў нарадзіла

толькі ападкі.

Што за хмарамі?

Можа, і там, па небе

сыпле дробны дождж?

Жоўтае лісьце,

дробныя хвалі нясуць.

Холад лужыны.

Зробіць смачнымі

яблыкі з антонаўкі

халодны вецер.

Лясныя сьцежкі,

размыты доўгім дажджом,

верасень ідзе.

Хавайся хутчэй,

вадамер. Бачыш, лісьце

жоўтае плыве.

Сухое лісьце.

Вецер зжоўклай газэты

старонкі панёс.

Конік засьпяваў

у пажаўцелай траве.

Сёньня так сумна.

Кошык з грыбамі

панёс чалавек — сьціхлі

конікі ў траве.

Ад каго схаваў

жоўтае лісьце вецер

пад агароджай?

Праз мокрае шкло

паглядзі на праходжых,

што шпарка ідуць.

Ніхто ня ўбачыў,

я спыніўся ў натоўпе,

стаю пад дажджом.

Грак над ворывам,

паляцеў уздоўж груда,

крыкнуўшы ветру.

У белай місе,

нібы вока восені,

чырвоны яблык.

Камарык зьвініць?

Ці сухую галінку

гайдае вецер?

На хвалях ракі

алешыны ліст паплыў…

Дзе ён спыніцца?

Шэпча аб нечым

мне мурзатая грубка.

Восеньскі вечар.

Чарку гарэлкі

наліў і выпіў адзін.

Ня маю сябра.

Хто з нас больш сумны?

Гэты дождж параўнаю

са сваім жыцьцём.

Запалі ліхтар.

Кроплі дажджу прачнуцца

на маім вакне.

У цёмным кутку

пачапельнік драўляны.

Мокры капялюш.

Комін фабрыкі.

У лужыне мазута.

Мокрыя боты.

Шклянка ля крыжа

на вясковых могілках

зьбірае лісьце.

Хто гэтай ноччу

наведае ліхтары?

Холад верасьня.

Доўга пью каву,

аб жыцьці разважаю.

На вуліцы дождж.

Каля вогнішча,

змокшы наскрозь пад дажджом,

прысеў адпачыць.

У маім доме

лістападаўскі вецер

зачыніў дзьверы.

Зорнае неба.

Доўгімі зрабіў цені

высокі ліхтар.

Месяц не ўзыйшоў.

Ліхтары ўздоўж дарогі —

маё сузор'е.

Сёньня здалося —

не вярнуцца ніколі

мне да Радзімы.

П'е чарку адзін,

бо на Радзіме сваёй

ня мае сябра.

На мапу гляджу:

вось родныя мясьціны,

так недалёка.

Шкляначку кавы

купіў і сьпяшаюся

дадому, зварыць.