Грукнулі дзьверы.

Дзіцячая калыска.

Халодны пад'езд.

Скокнуў верабей:

толькі сьнегу камякі

сыплюцца з галін.

Белая нуда.

Толькі недзе пад сьнегам

схавалася мыш.

Зімовы вечар.

З запісною кніжкаю

сяджу ў куточку.

Печку адчыніў:

пасівелі вугалькі,

попел варушу.

У качагарцы

прытуліўся да печкі —

прыемна, цёпла.

Сыпле дробны сьнег.

Побач даўно ўжо няма

блізкага сябра.

На сьнезе пісаў

хоку сёньня — не дарма

існую ў жыцьці.

Зімовы вечар.

Між небам і зямлёю

сьвятло мястэчка.

Зімовы вечар.

Цыгарка праходжага

і тая зьнікла.

Маці на кухні,

пах смажанага сала —

вайсковы ўспамін.

Трымаю ката,

ціха сэрца тахкае,

мяккае цяпло.

Прачнуўся ноччу.

Па калідоры хаджу.

Бясконцая ноч.

Казарма. Ліхтар.

Чакаю мінулага.

Цяжкі ўспамін.

Сьвяточная ноч,

грукае ў шыбу маю

толькі вятрыска.

Устаўшы рана,

выпіў з хлебам гарбаты,

палю цыгарку.

Між роснай травы

дзьмухавей захістаўся.

Халодны ранак.

У сонечны дзень

нерухомае неба

раньняй вясною.

Жорсткая трава.

Яшчэ трымае холад

зямля вясною.

Ледзь дакрануўся

да дзьмухавея — адчуў —

вецер над полем.

Зярністы пясок,

ён не трымае доўга,

нават лужыны.

На бярэзінах

дробнае лісьце дрыжыць.

Майскія сьвяты.

Доўга дзівіўся:

рэшткі сьнегу на полі

склалі малюнак…

Кавалкі неба

хмарай разарваныя.

Блакітны вецер.

Неба сьпявае?

Ці за сонцам схаваўся

маленькі жаўрук?

Змокшы пад дажджом,

хаваюся пад брамай.

Сумны сакавік.

У качагарку

спусьціўся, але печка

ўжо не гарыць.

Спаць так кладуся:

лёгкі вецер Радзімы

хай прысьніцца мне.

Спаць не кладуся,

доўга гартаю кнігі.

Прыемная ноч.

Сьвятло маланкі.

Месяц за хмарамі зьнік

так незаўважна.

Сёньня ноччу ў сьне

ізноў бачыў Радзіму.

Сумны прачнуўся.

Так хочацца спаць!

Раніцы прамень у твар,

прачынаюся.

Чарга ў лякарні

няўтульнае крэсла…

Прыемны скразьняк.

Галінка вярбы.

Дакрануўся, і зьніклі

кропелькі расы.

Апранаюся.

З хлебам выпіў гарбаты.

Ранак прачнуўся.

Дзень нараджэньня.

Апрануў вайсковы фрэнч.

Халодны жнівень.