Правёў рукою

па сьвежай атынкоўцы,

прыемны холад.

Жучок-прусачок,

нашто так сьпяшаесься

схавацца хутчэй?

Кусты парэчкі.

Колькі ягад тут! Побач

восы вядуцца.

Над канюшынай

цяжка гудзе чорны чмель,

шмат працы яму.

Пад грушай старой

лёг жаўнер, скінуў боты,

вочы заплюшчыў.

Хто мне падкажа

гэтай кветачкі назву?

Слухаю вецер.

Гнілая дошка.

Колькі дзірачак у ёй

шашаль натачыў!

Ці ведае ён,

камень на дне рэчкі,

летнюю сьпёку?

Жнівеньскі вецер.

У анучы на плоце

вырасьлі крылы.

Чорны матылёк.

Што шукае ён? Можа,

чорную кветку?

Сьцяжынка ў полі.

Конікі суха зьвіняць

на цёплым пяску.

Куды ж, таполі,

вы пайшлі чарадою,

уздоўж дарогі?

Верабей ляціць,

не схаваецца ў траве

белы матылёк.

Летнім вечарам

кожны ліхтар над шашой

кліча матылькоў.

Вецер. Возера.

Ціха чоўн пусты плыве.

Сонца садзіцца.

Запаліў сьвятло:

напалоханая мыш

зьнікла ў шчыліне.

Жоўтае лісьце

вецер на ганак прынёс.

Як пераступіць?

Дрэвы ў тумане?

Не, гэта паляць лісьце

восеньскім ранкам.

Лапкі елачак

мне ворагамі сталі.

Зьбіраю грыбы.

Восень. Сухую

галінку не пазнаеш

на дрэве жывым.

Не вылучаюся,

я — звычайны праходжы.

Іду пад дажджом.

А дзе ж схавацца

павучку-вандроўніку?

Восеньскі дожджык.

Тапалёвы ліст

у восеньскай бязважкасьці

паплыў да зямлі.

Да маёй нагі

прытуліўся сабака.

Не спыняйся, дождж!

Шукаю ўначы

на хвалях эфіру

родную мову.

Ля кніжнай шафы

разьбіраю паперы,

раптам — верш Басё.

Ня маю ў жыцьці

нічога, хіба ў сшытку

некалькі вершаў.

Як цяжка знайсьці

словы, і гэта мая

родная мова.

Лапкамі елак

свой пакой упрыгожыў,

сьвяточны настрой.

Бяз сэнсу жыву,

учора і так штодня.

Холад раніцы.

Адчыніў дзьверы:

варушыцца на сходах

мой цень зламаны.

Замерзла ноччу

вірлівая крынічка,

белая нуда.

Доўгі, доўгі дзень.

Сёньня мне ліст ад маці

павінен прыйсьці.

Ад брата сёньня

паштоўку прынесьлі мне.

Чакаю вясну.

Узяў фуфайку,

успомніў нябожчыка,

дзеда Валодзю.

На першым сьнезе

сьмецьце — кінула восень

лісьце зь бярэзін.