у год дваццаць восьмы як ты нараджэннем пацешыў айчыну

амаль выпадкова сустрэў ты дзяўчыну дакладней жанчыну

вы стрэліся з ёю на лесвічнай клетцы на сёмым паверсе

шыкоўныя ногі й даруй мовазнаўца адметныя персі

такое здарэнне такая падзея такая прыгода

між сёмым і шостым дакладней паверхам ля смеццеправоду

яна была роўнай блукаючай зорцы вандроўнай камеце

калі грацыёзна цябе абмінула выносячы смецце

без лішніх ілюзій без марных спадзеваў без подумкі задняй

яе ты праводзiў амаль да пярэдняй вітальні дакладней

ты крочыў у спальню з трымценнем хлапечым з дрыготкай юначай

нічога такога не меў ты і ў думках ды выйшла іначай

яна цалавала пяшчотней ад сонца за ветрык лагодней

ты зь ёй сустракаўся штодзённа а часам і двойчы на содні

ты быў шараговым амаль выпадковым і зрэшты чарговым

каханкам красуні ў цагляным будынку сяміпавярховым

а сэрца пяшчотай бруілася ўпотай дакладней каханнем

якое багомім кунежым і песцім руйнуем і ганім

з юрлівых і ўвішных збірае Ўсявышні нявернасці чынш і

цвітуць ужо вішні а потым віншую з’яўляецца іншы

падводзячы вынік мілосным турботам нядзелям суботам

а потым няпруха а потым запоі а потым а потым

а потым з балкону зрываешся долу амаль выпадкова

і лічыш паверхі і дзякуеш лёсу сяміпавярхова

я стаю пры тваім акенцы

і пяю табе сэрэнаду

ты ў акне ў празрыстай сукенцы

мне гаворыш мальчык ня нада

я ж чаканю рым дубальтовы

й не пайду да ранку дамоў

на ўсіх мовах пяяць гатовы

(ты ня ведаеш гэтых моў)

па-японску як такубоку

па-кітайску як сам лі бо

я кахаю цябе глыбока

ты прымі гэту альбу альбо

засьпяваю новыя альбы

я давёў іх сёньня да ладу

перайду для цябе цераз альпы

і складу ня альбу баляду

эх пакласьці цябе на раяль бы

і такую ўчыніць карусэль бы

я цябе апяваю ў альбе

гэта як сустрэча на эльбе

гэта варта вершаў і прозы

й трызьняць альбаю ў неспакоі

альбіносы і альбатросы

альбігоі і проста гоі

напісаць пранізьлівы вершык

пра любоў пад мастом мірабом

зрымаваць традыцыйна зь “вершнік”

і пакінуць табе ў альбом

падбіраць беларускія словы

і крычаць іх адно табе

зразумелыя да паловы

і ня ўсім жыхаром эрбэ

у парыве літаратурным

барукацца зь дзявочым сном

трубадурам не трубадурнем

пад тваім замкнёным акном

Час перайсьці ад словаў да явы

(раяць курцы і матацыклісты),

толькі прыходзіць сон мой яскравы,

зыркія словы ў золак імглісты.

Ён наплывае, нібы знадворку,

покуль чуйную ў вадах і хібах.

Распачынае зьліва гаворку,

першыя кроплі граюць на шыбах.

Дэсантавацца ў сярэдзіну зьлівы,

высьніўшы словы, выславіць сон,

кінуўшы вонкі ў горад дажджлівы

свой параплаў, парашут, парасон.

Недзе на біржах падаюць баксы,

недзе на ладан дыхае Ўсама,

менскаю зьлівай дыхаюць таксы,

мокрыя таксы

й таксісты

таксама.

Толькі ўмыкнеш электронны папірус,

вецер ляціць шалапутны і файны:

як найнавейшы кампутарны вірус,

кружыць над местам усе твае файлы.

Марна шукаеш маркі й канвэрты,

марна чакаеш паслуг інтэрнэту.

Сеціва ўрыўкі лятуць у паветры –

пазачарговае бабіна лета…

Сьпелячы словаў смачныя сьлівы,

дыхаеш воляй – пад рэбрамі коле.

Дыхаеш зьлівай, дурань шчасьлівы,

мроячы не прачынацца ніколі.

Трэція содні палюем на genius loci,

менскаю зьлівай любуемся ў ілюмінатар.

Тры мудрагелі на жоўтай падводнай лодцы:

лепей захоплены катэр, чым схоплены катар.

Клёвыя мальцы, гарачыя менскія парні,

бы ў гермэтычную скрынку, скарбонку, шкатулку,

разам загнаныя ў нетры падводнай кавярні,

вонкі насоў не высоўваюць,

просяць прытулку.

У парцалянавы слоік хаваецца слонік,

покуль вада не сягнула вяршыняў камоды.

Моцныя выразы моўчкі хаваем у слоўнік –

у непагоду прыязнасьць вяртаецца ў моду.

Проста чакаць, дэгустуючы словы й напоі,

слухаць навіны ды ўважна сачыць за паводкай.

Катэр ці катар – дарэчы, абое рабое!

Мабыць, усё-ткі ў глыбіні падводнаю лодкай.

Азбука Морзэ вадой захлынаецца морскай,

долу зрынаецца неба, сьцякаючы рынай,

звабленае марадзёрзкаю мараю дзёрзкай –

сьвет праглынуць і тваёй закусіць субмарынай …

Міжземнаморскае дзіва, каралавы ёлуп,

будзеш вякі вандраваць пад вадой аўтастопам…

На гарадзкой тэлевежы ўскудлачаны голуб

устурбаваны чарговым сусьветным патопам.

Ён спускаецца зь першай зьнічкай

і пільнуе нас на рагу.

Набывае душы са зьніжкай

дробным оптам і на вагу.

І тваю хацеў бы пакратаць

пад рыданьні і горкі сьпеў.

А ў яе вялікая радасьць –

не пасьпеў, сябрук, не пасьпеў!

І прыходзяць магі і прынцы,

і пытаюць тваю душу,

а яна: “На сусьветнай ялінцы

навагодняй цацкай вішу!”

І заводзяць танец пагоркі,

і сьпявае п’яны трысьнёг,

і гараць бэнгальскія зоркі,

і душа ў сьвяточных агнёх!

Не злавіць яе ў чыстым болі,

у чыстым шчасьці шукаць дарма.

Вязень-вусень даўно на волі.

Дзе ты, аніма?

А няма.

Ні канвою ў крылатых ботах,

ні анёла спраўдзіць білет…

Угары, як апошні подых,

растае інвэрсійны сьлед.