Марнеюць у гародзе буракі,

ні часныку не вырасла, ні кропу:

вось радасці суседу-мізантропу,

што пяты год не падае рукі!

А ў хаце, без цукерак і сіропу,

пакутуюць самотна хлапчукі:

не хочуць рускамоўныя бацькі

пускаць іх у пясочніцу Еўропу.

Як пусціш? У тамтэйшых дзетак спрэс

грашовы інтарэс і пулярэс,

а іхныя бацькі – зірні на пейсы! –

героі найпачварнейшых легенд –

гандлёвец, здраднік, хлус, інтэлігент –

жыды, касмапаліты, еўрапейцы!

Не, мы не проста бавімся ў пяску –

падмурак новай Вавілонскай вежы

будуем на памежжы. (Рым нясвежы,

ды скуль жа іншы возмецца ў радку?)

Канструктар “Lego” возьмем у руку…

Дарэчы, што за дзіўныя відзежы?

Вандроўны цень у форменнай адзежы

па нашым шнырае мацерыку.

Хто там ідзе? Мо ўласную харызму

нам дэманструе прывід камунізму?

Маг Бальтазар? Маэстра Картасар?

Не, гэта з пошты тупае палкоўнік:

нарэшце ліст – і ён бярэ каркоўнік,

па-еўрапейску кажучы – гляйс ар.

Не тую парыжанку, што ўсе вы

шануеце не менш за Мону Лізу;

не іншую, чый кругаслуп крывы

на ўсе вякі праславіў горад Пізу;

не тое дзіва, што сярод Масквы

сасной палала ад гары да нізу, –

не, нашая не схіліць галавы

дый у Еўропу нам адкрые візу!

Складзем на вежы з вершаў пра чабор

дыхтоўны беларускі кнігазбор,

што апявацьме Борхес невідушчы…

А мо наўкола пасадзіць лясы

і жыць, як у Гусоўскага часы,

у нетрах Вавілонавежскай пушчы?..

Не хопіць у пясочніцы нам гліны,

каменьчыкаў стае адно ледзь-ледзь,

а мы ўсё лепім крохкія цагліны,

каб нашай пабудове ацалець.

Будуем казематы, равеліны

і кажам: “Трывалейшыя за медзь!”

А словы сэнс мяняюць штохвіліны,

і аднадумцам цяжка зразумець.

Мы ім: – Каштоўны скарб Старога Свету!

Друкарства! Рэфармацыя! Асвета!

Навука! Гільятэн і Франкенштэйн!

Грамадская й Шэнгенская дамовы!

Кілішак дваццаціпяціграмовы!

Еўропа, разумееш?! – Ніхт ферштэйн.

Я ведаю, няма тваёй віны

ў тым, што кагось прыручыш алкаголем.

Учора ўночы мне прысніўся Голем,

пітушчы прывід пражскае вясны.

Кітайскім матылям тлумачым сны,

а раз на месяц роспачна скуголім

на месяц – голым каралём дэ Голем

з кінэматаграфічнай прасціны.

Раскоша чалавечага сумоўя,

цяпельца выпадковага зімоўя…

Тапелец, што прачнуўся ў немавед

якім паветры без вады і сябры,

спрабуе надзімаць пялёсткі-жабры,

самотнай ружай кінуты ў сусвет.

Ты пустазеллем у цяпліцы вырас

і хутка забадаў усіх, бадай…

І рвецца з вуснаў нецэнзурны выраз,

хоць іншаземцу чуецца: “must die!”

Нясеш па свеце небяспечны вірус:

замураваны ў бомбе самурай,

ляціш з нябёсаў і сягаеш віру з

небеларускім воклічам “банзай!”

Нібы забыты лірыкамі топас,

блукаеш па начах, п’яны аўтобус,

ці карабель – у акіяне слоў…

Ты са слупамі загуляўся ў кеглі

і йдзеш на дно, а пасажыры збеглі,

як толькі флейту ўзяў пацукалоў.

Ты занураўся ў сене, нібы ў Сене,

з цыганскаю красуняю Кармэн,

ёй недарэчы дарачы насенне

й нічога не жадаючы ўзамен.

Пара збіраць плады, цяжар асенні

узважваць, ды марнее твой бязмен.

А ты ўсё прагнеш боўтацца ў басейне –

мяркуеш, што дагэтуль супермэн.

Ты б мог сягнуць вышэй за піраміды,

але ў кампутары Семіраміды

твой сад завіс яшчэ ў палеаліт.

Гадуючы жыгучку і дзядоўнік,

чакаеш, покуль з’явіцца садоўнік,

які націсне “ctrl”-“alt”-“delete”.

Чаканне каштоўнейшае за чаканку

старых медалёў, старажытных манет.

Чакаць ганарару, навінаў, каханку,

што ўночы наведае праз “інтэрнэт”;

чакаць, што знаёмыя вернуць пазыкі,

і клясціся больш не даваць напавер;

чакаць, што паўстане народ без’языкі,

калі пасля дожджыку будзе чацвер;

чакаць, і пад томам “Сымона-музыкі”

у пыльнай шуфлядзе трымаць рэвальвер.

Чакаць, калі здарыцца Раз Назаўсёды,

з надзеяю гледзячы за далягляд.

І вось дачакацца, калі не свабоды,

дык першых у новай эпосе каляд.

У міры ды згодзе, са смехам дый годзе,

на стол пачастункі паставіць свае

і ў першага-лепшага тысячагоддзя

спытаць: “Трэцім будзеш?”

А раптам не п’е?!

Усе атрымалі святочныя грошы,

засмажылі тлустую смачную гусь

і жджэм, што апоўначы самы харошы

з экрана прамовіць “Жыве Беларусь!”

А мы ап’янеем, губляючы розум.

Закружыцца голаў ад мрояў і кроз.

Міколка, што некалі быў Паравозам,

а сёння ўвіхаецца як Дзед Мароз,

ізноў распачне навагоднія жарты,

снягуркі апрануць свае кімано

і сядзе дасведчаны шулер за карты –

гуляць са стагоддзямі ў “дваццаць адно”…

А стрэлка праходзіць апошні адцінак.

(Два тысячагоддзі – на ейным баку!)

Зязюля падкінула яйка ў гадзіннік

і хутка ўсясветнае грымне “ку-ку”.