Вечар на мытні. Католікі п'юць заварку.

На ўкраінскай, вядома, сідають їсти.

На беларускай, магчыма, кульнулі чарку.

Добра ім, бульбашам, яны атэісты.

Сьнег на заставах такі ж, як у Вільні й Рызе.

Зорнае неба гоніць думкі аб хлебе.

У Эўразьвязе эканамічны крызыс:

эканомяць сьвятло – і зоркі відаць лепей.

Трое бадзягаў. Два зь візамі, трэці бязь візы.

Твары такія, што можна крычаць: “горка!”

Кажуць, па Эўраньюс выступалі ганцы зь Пізы,

быццам на ўсход ад шэнгену гарыць зорка.

Пэнсыянэр-фальксваген – нібы вярблюд аднагорбы.

Фатаробат кіроўцы вядомы мясцовым уладам.

На рухомую стужку складаюць свае торбы.

На маніторы ў мытніцы: золата, сьмірна, ладан.

Першы з пакетам прэзэнтаў. На пакеце багоўка.

Ясна, што зь беластоцкага супэрмаркету. Пагаварым-с?

Пан Бальтазарскі Караль, дзе ваша страхоўка?

Мэта паездкі?

Пішыце “зорны турызм”.

Вы, Мэльхіёрас Валхваўскас, пачаму без

візы? Па ксэраксе?! Групавой?!! Трохгадовае даўніны?!!!

Хто падпісаў дазвол? Генэрал-лейтэнант Анубіс?

Так, харэ выдурняцца. Ну вы й зьвіздуны!

Раптам: “Здароў, Касьпяровіч! Зямляк! З-пад Валожына!

На Каляды дадому – у нашым стылі…”

Тут здараецца цуд, хоць і не паложана:

ўсіх траіх – нават лабуса – прапусьцілі.

Ражджаство ў Беларусі? Будуць прыгоды на сраку вам –

падарунак для мага. (Валхва? Караля? Зьвіздуна?)

Недзе над Ракавам

вернікам і абыякавым,

нібы зорка зь ялінкі, сьвеціць яна.

Калі ты раптоўна зрываесься з ложку ў чвэрць

на трэцюю ночы, бо ў дзьверы нехта пазвоніць,

ня бойся: гэта ня злодзей, ня мент і тым больш – ня сьмерць, а проста сусед памыліўся званком, шукаючы тых, хто гоніць.

Таму што за сьценкай ад вас жыве ідэальная пара,

далёка ад журналістаў і аўтараў вікіпэдыі,

трыццаць гадоў душа ў душу, гандлюе сваім таварам:

яна разьлівае ў бутэлькі, а ён развозіць іх на мапэдзе.

Мы ведаем іх даўно: просяць на “ты” і па імені,

кажуць, з траіх дзяцей дома ніхто ня ўседзеў.

Бо дома са скрыняў бульбу тыраць разам са скрынямі.

А скажаш – так будуць гнаць, што лепш – самагонка суседзяў.

Часам зойдзеш да іх, пазычыш на сьвяты зэдлікі –

водар такі, што сьлёзы вышыбае з вачэй.

А ён насустрач ніколі ня выйдзе без камізэлькі.

А яна папярэджвае: “Ён глухі, ты грамчэй”.

Яны так хадзілі пад ручку, што мы ледзь ня скручвалі шыяў…

Потым мы зьехалі. Кажуць, і ў іх ніхто цяпер не жыве.

Хочацца верыць, яны да сына перабраліся ў Кіеў.

Ці да старэйшай унучкі: здаецца, яна ў Літве.

Так і ўяўляю, як іх у пляцкартным вагоне трасе.

Цяжка дастаць матрасы, не паламаўшы карку.

Юная спадарожніца коўдры ім прынясе

і дапаможа запоўніць іміграцыйную картку.

Лямпы пагасьлі. Паліцы засьцелены. Шклянкі зьвіняць ад руху.

Шчыльны туман за вокнамі падае на зямлю.

“Што ты кажаш, ня чую? Ды не крычы мне ў вуха,

я яшчэ не аглух!.. Так, я таксама люблю”.

сем гадзін на паўднёвы ўсход на старэнькім “ЛАЗе”

і вясна за Кармой, і ты ўсё лета ў Чачэрску

дзе сусед-вэтэран, што ведае ўсё аб празе

і смазе з раніцы, лаецца не па-чэску

дзе нас на летні час пераводзяць крыкамі пеўні

у кінатэатры “Акцябар” піраты і магараджы

а вечарамі з плястмасавай крышкі ўсё больш упэўнена

п’ецца мядзьведжая кроў на развалінах ратушы

шыкоўныя “ГАЗ” і “ЗІЛ” на пляцоўцы ля ДОСААФа

сто дваццаць км на сьпідомэтры і мы амаль неўміручыя

і хто мог знаць, што мясцовы маёр, буйнагабарытная шафа

так спрытна бегае й так балюча вушы накручвае

і вечаровыя рамантычныя падарожжы

з мэтай калгасных яблыкаў стырыць у садзе

і першыя траўмы – купаньні старэйшых суседак у Сожы

у таварыстве мальцаў, зь якіх кожны чацьверты сядзе

і Сож быў глыбокі, і віскат быў гучны, і малец быў хуткі

і пад вадою добра чыталіся ўсе іх рухі

і мы, ня ведаючы, як правільна пішацца ПРАСТЫТУТКІ

на прыбярэжным пясочку пісалі ШЛЮХІ

гэта праз год усё выглядала проста

бусі марусі, танькіны станікі, ленкі каленькі

і нязьменны стандарт 90/60/90

хлопцы ўносілі па 90 капеек, а я 60 як самы маленькі

а пасьля міма касы ў краме – лепей ужо маўчы

слоік зь бярозавым сокам – першы сур’ёзны твор мой

і на дзіцячай пляцоўцы недзіцячыя махачы

проста каб разагрэцца ці пахваліцца формай

помню шчарбатага хлопца – пярэднія нехта выбіў

шорты ніжэй за калена і губы ў таматным соўсе

ён замахнуўся двойчы і двойчы схібіў

а на маю нагу потым сам напароўся

думаю, зараз заб’е, а ён хутка залез на плот

і залізвае там баявыя раны

і раптам як закрычыць на ўвесь свой таматны рот

ТЫ ЯШЧЭ ЖЫЗЬНІ НЯ БАЧЫЎ КАРАТЭІСТ ЗАСРАНЫ!

яшчэ памятаю дзьве бойкі ў гонар дзявочай плоці

адна была з дошкамі, іншая з парай лёгкіх гантэляў

але нішто не закрэсьліць байца на чачэрскім плоце

які два разы замахваўся і два разы не пацэліў

і цяпер, калі нехта па п’яні жадае біцца

я адказваю ветліва: “слухай, наконт біцьця

пры ўсёй калясальнай павазе да тваіх мэга-біцэпсаў

ніхто з нас – ні я, ні ты – яшчэ ня бачыў жыцьця”