Сонца яму на скуры малюе зоркі і свастыкі,

а ён, паслаўшы апёкі да самай яснай халеры,

паказвае найвышэйшую клясу мастацкай гімнастыкі,

калі размотвае стужкай рулён туалетнай паперы.

Плыве за вадою й зрабіўся крыху цырульнікам,

бо неабачлівым рыбкам галовы стрыжэ да шыек,

хвасты падстрыгае русалкам, палескі унікум,

ператвараючы іх у спартсмэнак-паралімпіек.

Воўну з аблокаў стрыжэ і сплаўляе паверхняй ракі,

а рэшткі ўначы сабе цягне ў намёт пад голаў;

смак хлеба, якім ён корміць мясцовых дзяўчат з рукі, аддае сродкам ад камароў – зрынутых зь неба анёлаў.

Ён ведае, дзе бярозкі растуць скрозь старыя пні,

нібы на голае цела мераюць фенечкі і маністы.

Калі ён заходзіць мыцца ў раку, у мыльнай пене сьляпні

канаюць, быццам замерзлыя ў горных сьнягах альпіністы.

Гарэлку ператварае ўначы ў навальнічны сок,

які цячэ лістотаю дуба ў жывым электрычным праменьні, і кроплі здаюцца сухімі, як жоўты палескі пясок,

быццам сябры й сяброўкі кінулі зь неба па жмені.

Аб дзьверы яе хлапцы разьбівалі лбы,

пасьля залівалі раны з рыльца за ровам.

А сонца хавалася ў шатах яе вярбы,

а вецер ганяўся па лузе за ейным роварам.

Цёткі казалі: “Надта ж любіць сябе”.

Дзеўкі казалі: “Хопіць фарсіць, карова!”

Хлапцы маўчалі. Адзін выразаў імя на вярбе,

іншы лісты пакідаў на багажніку ровара.

Дні цяклі, як заўжды: касьба, малацьба,

рыбнадзор, браканьерства, схаваны бровар.

А малец пісаў у рыфму: “Вярба – судзьба”,

а іншы таксама ў рыфму: “Ровар – гейм овэр”.

Дзяўчыну зьвязуць у горад – і ўсё, труба!

Мужык яе, кухар (па-гарадзкому “шэф-повар”),

нядаўна купіў круты рэстаран “Вярба”

і мае крутую тачку маркі Land Rover.

Палова вёскі нап’ецца – у знак журбы,

другая ўжо будзе пад мухай, а мух тут прорва...

А вецер пляце на прутках ейнай вярбы,

а сонца вяжа на сьпіцах ейнага ровара.

каб меў я мабільнік, зараз было б на ім безь сямі тры

ноч – і мы сьнім адно аднаго, але без сымэтрыі

ты сьніш, быццам я на верш для цябе не шкадую паперы

я сьню, быццам ты мне звоніш, і я званю – табе ў дзьверы

ты сьніш, бы вязеш з бацькамі знаёміць, а я – што іх дома няма

і ты са мной застаесься зусім нечакана сама

ты сьніш, нібы я сарамлівы, а я – што нахабны і дужы

ты – быццам кахаю ў душЫ, а я – што кахаю ў дУшы

ты сьніш, нібы кажаш: каго яшчэ ў свае запішу я абраньніцы

а я – што лаві імгненьне і хопіць згадваць аб раніцы

ты сьніш, бы звоніць мабільнік і мы спыняемся ў выніку

а я – што за кайф, калі табе не ламаюць кайф па мабільніку

я сьню, нібы вучыш мяне такім рэчам, якім не вучылі ў школе

ты сьніш, нібы я нарэшце кажу, чаго не казаў ніколі

я сьню, што мы разам з табой парушаем да раніцы цішыню

у сьне, дзе ты проста ню, а я цябе проста сьню

Першы спосаб банальны. Сусед прыходзіць пазычыць крэслы

для застольля, а заадно й запрасіць на бяседу.

І нецярплівы чытач, што чакае тут рыфмы “чрэслы”,

будзе расчараваны – яна адчыніць суседу.

Другі. Разам з ложкам вы расхісталі й кніжную шафу, і – бля-

кбастэр зь бібліятэкай адразу даходзіць да кульмінацыі, бо зьверху на вас сыпецца поўны збор з творамі Васіля

Быкава. Першыя восем тамоў. Магло быць і чатырнаццаць!

Трэці. Ты заўважаеш, што вас у пакоі ня двое:

хтосьці варожа шыпіць за стосікам “Нашае Нівы”.

“Гэта мой коцік, – тлумачыць яна, – бо я люблю ўсё жывое”.

І, выціраючы кроў табе з твару: “Ну так, ён вельмі раўнівы”.

Чацьверты. Усё было клас. Яна грызла падушку зубамі.

Толькі ў самы разгар інтымнасьцяў вашых:

“Стой! Там жа па тэліку інаўгурацыя прэзыдэнта Абамы!

Пойдзем глядзець! Што значыць “лепш ідзі да мяне”? Ты што, фашык?!”

Пяты. Звоніць мабільнік. “Танечка, прывітаньне!

Так, толькі вельмі хуценька. Я размаўляць ня ў стане”.

І размаўляе гадзіну, радасная, як слон.

З гора вылазіш з ложка і йдзеш глядзець біятлон.

Шосты. Толькі яна прашаптала: “ну ўсё, цяпер я цяжарная”, як вас, уварваўшыся ў дом, паліваюць са шлянгаў пажарныя.

Паўбудынку згарэла, і ты вінаваты, каўбой:

сьвечку запальвалі? Трэба гасіць за сабой!

У параўнаньні зь сёмым, папярэднія – дробязі,

бо яна, пасярод любошчаў, кажа: “З табой так добра!

З раніцы напішу пра гэта ў жывым часопісе...”

Ты ўцякаеш так хутка, быццам у ложку – кобра.

Восьмы. Суворыя людзі ўламіліся ў хату пад раніцу,

і забіраюць, але не цябе, а тваю абраньніцу.

Трэ было ў войска самой ісьці, як сяброўкі раілі.

Ледзь не забыўся: падзеі разгортваюцца ў Ізраілі.

Дзявяты. Раптам – сьвятло і хтось шасьцікрылы з трубою.

Ты думаў, што апакаліпсіс і сьвету настаў хэпі-энд.

“Дзяўчына! У нашай галяктыцы ўсе трызьняць толькі табою!

А ты брысь адсюль, распусьнік, ты лішні тут элемэнт!”

Дзясяты – і самы надзейны – спосаб такі:

у дзьверы звоняць яе бацькі.