Ruislinnun laulu korvissani, tähkäpäiden päällä täysi kuu, kesä-yön on onni omanani, kaskisavuun laaksot verhouu. En ma iloitee, en sure, huokaa; mutta metsän tummuus mulle tuokaa, puunto pilven, johon päivä hukkuu, siinto vaaran tuulisen, mi nukkuu, tuoksut vanamon ja vaijot veen; niistä sydämeni laulun teen. Sülle laulan, neiti kesäheinä, sydämeni suuri hiljaisuus, uskontoni, soipa säveleinä, tammenlehväseppel vehryt, uus. En ma enää aja virvatulta, onpa omanani vuoren kulta; pienentyy mun ympär’ elon piiri, aika seisoo, nukkuu tuliviiri, edessäni hämäräinen tie tuntemattomahan tupaan vie. Из сборника «Книга стихов» / Runokirja (1905) Мы — племя судьбою на смерть обреченных; мы днями — бессильны, ночами — бессонны. Мы — род пламенеющий и беспокойный; нам чуждо смирение благопристойных. Там молимся свету последней звезды мы, где штормы гремят берегами пустыми. Мы не пощадим — и не ждем снисхожденья, мы молча шагаем по смертным ступеням. Мы в стужу — смеемся. Осеннею ночью мы гибнем, сражаясь поодиночке. Мы знать не желаем, что смерть несомненна. Мы — стража, почетная стража Вселенной. Нам пенье — что небу закатное пламя: пусть вера угасла — пылаем мы сами! Me olemme kuolemaan tuomittu suku; me päivin emme valvo, öin emme nuku. Me olemme rauhaton, roihuava rotu; me emme muiden seuraan ja tupatöihin totu. Me viihdymme, missä tähti viimeinen tuikkaa, ralkuu ranta autio ja meripedot luikkaa. Me emme säästä itseämme emmekä muita, me kuljemme joka hetki kuolon porraspuita. Me taistelemme jäässä ja hymyilemme hyyssä, me sorrumme ypö-yksin sydän-yön syyssä. Me tahdomme nähdä, mikä on Manan mahti. Me lienemme luomakunnan kunniavahti. On laulanta meille kuin illalle rusko: me suitsuamme yössä, vaikka sammui jo usko. Из сборника «Заморозки» / Halla (1908) Вот и умчалась молодость буйной рекою. Нити седые тянет иглой золотою жизнь. И напрасно былую оплакивать резвость — уж ни вино мне больше не в радость, ни трезвость. Все позади. Гордых замыслов, очарований время прошло.. После долгих бесплодных скитаний я воротился. Что ж — снова искать свою долю? Нужно так мало миг без тоски и без боли. Знаю — в могиле отдых дозволен поэту: странникам вечным места покойного нету. Северик дышит, солнце — за тучей густою. Отблеск закатный напрасной томит красотою. Горе, как море, снов острова затопило. Нищим проснулся: видно, с лихвой уплатил я выкуп за песни. За золото грез и мечтаний долг отдавал я звонкой монетой страданий. Как я устал! Ах, до сердца глубин сокровенных! Утлому судну груз не по силам, наверно… Или не силы даны мне, а только желанья? Бой без победы, моления — без упованья? Значит, напрасно злую сносил я обузу? Зря корабли сожжены, дорогие разорваны узы? Я ли раскаюсь в исканьях своих неустанных, боль ощущая в давно затянувшихся ранах? Перед всевластной судьбою склоняюсь в бессильи. Кантеле смолкло, у звуков оборваны крылья. Холодом веет… Песням я больше не верю. В уединенье ползу умирающим зверем. Haihtuvi nuoruus niinkuin vierivä virta. Langat jo harmaat lyö elon kultainen pirta. Turhaan, oi turhaan tartun ma hetkehen kiini; riemua ei suo rattoisa seura, ei viini. Häipyvät taakse tahtoni ylpeät päivät. Henkeni hurmat ammoin jo jälkehen jäivät. Notkosta nousin. Taasko on painua tieni? Toivoni ainoo: tuskaton tuokio pieni. Tiedän ma: rauha mulle on mullassa suotu. Etsijän tielle ei lepo lempeä luotu, pohjoinen puhuu, myrskyhyn aurinko vaipuu, jäa punajuova: kauneuden voimaton kaipuu. Upposi mereen unteni kukkivat kunnaat. Mies olen köyhä: kalliit on laulujen lunnaat. Kaikkeni annoin, hetken ma heilua jaksoin, haavehen kullat mieleni murheella maksoin. Uupunut olen, ah, sydänjuurihin saakka! Liikako lienee pantukin paatinen taakka? Tai olen niitä, joilla on tahto, ei voima? Voittoni tyhjä, tyon tulos tuntoni soima. Siis oli suotta kestetyt, vaikeat vaivat, katkotut kahleet, poltetut, rakkahat laivat? Nytkö ma kaadúin, kun oli kaikkeni tarpeen? Jähmetyn jääksi, kun meni haavani arpeen? Toivoton taisto taivaan valtoja vastaanl Kaikuvi kannel; lohduta laulu ei lastaan. Hallatar haastaa, soi sävel sortuvin siivin. Rotkoni rauhaan kuin peto kuoleva hiivin. |
