Wiedziała, że nie powinno to jej obchodzić, a mimo to obchodziło. Przesunęła palcami po włosach i rozejrzała się wokół. Wszyscy dokądś się śpieszyli. Otworzyła puszkę z sokiem i upiła łyk, próbując uporządkować myśli. Była zdezorientowana. Marzyła tylko o tym, żeby przez kilka minut nikt nie podszedł do jej biurka, dopóki nie upora się z tym wszystkim. Wsunęła oba listy do torebki, gdy nagle w jej głowie zrodziło się pytanie.

Gdzie jesteś?

Zamknęła program, w którym pisała tekst do kolumny, i pełna obaw uruchomiła inny, umożliwiający dostęp do Internetu.

Po krótkim wahaniu wystukała słowa: WRIGHTSVILLE BEACH, i uderzyła w klawisz. Wiedziała, że pojawi się lista i rzeczywiście po niecałych pięciu sekundach zobaczyła zestaw różnych tematów do wyboru.

Komputer znalazł trzy hasła zawierające słowo Wrightsville Beach.

Kategorie miejsca – Strony sieci Mariposa Kategorie miejsca

Region: Stany Zjednoczone; Karolina Północna; miasto: Wrightsville Beach. Miejsca

Region: Stany Zjednoczone: Karolina Północna; miasto: Wilmington.

Pośrednik nieruchomości: Agencja Nieruchomości Ticar – biura w Wrightsville Beach oraz w Carolina Beach.

Region: Stany Zjednoczone, Karolina Północna; miasto: Wrightsville Beach; kwatery w Cascade Beach.

Siedziała, wpatrując się w ekran, i nagle wydała się sobie śmieszna. Nawet gdyby Deanna miała rację i Garrett mieszkał w okolicy Wrightsville Beach, to i tak znalezienie go byłoby niemożliwe. Zatem dlaczego próbowała to zrobić?

Oczywiście znała powód. Listy napisał mężczyzna, który głęboko kochał kobietę, a teraz był sam. Jako młoda dziewczyna wierzyła, że istnieje idealny mężczyzna – podobny do księcia lub rycerza rodem z bajek. W rzeczywistości trudno było o ideał. Realni ludzie mieli swoje realne plany, żądania, oczekiwania co do zachowania innych ludzi. To prawda, byli gdzieś dobrzy mężczyźni – mężczyźni, którzy kochali z całego serca i pozostawali wierni mimo wszelkich przeszkód. Takiego mężczyznę pragnęła poznać od czasu rozwodu z Davidem. Jak go znaleźć?

Teraz wiedziała, że ktoś taki istnieje, a w dodatku jest sam i świadomość tego sprawiała, że czuła ucisk w żołądku. Wydawało się oczywiste, że Catherine, kimkolwiek była, prawdopodobnie nie żyje lub zaginęła bez wieści. Mimo to Garrett kochał ją nadal i wysyłał do niej listy miłosne co najmniej przez trzy lata. Dowiódł, że jest zdolny do głębokiej miłości i co ważniejsze, długo po odejściu ukochanej pozostał jej całkowicie oddany.

Gdzie jesteś?

To pytanie stale powracało, jak piosenka, którą usłyszała w radiu.

Gdzie jesteś?

Tego nie wiedziała, ale była przekonana, że istnieje. Życie wcześnie nauczyło ją, że nie należy przechodzić do porządku nad czymś, co wywołuje ucisk w żołądku, że lepiej dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Jeśli po prostu zbagatelizuje sprawę, to nigdy się nie dowie, co mogłoby się wydarzyć, a to było gorsze niż odkrycie, że na początku popełniło się błąd. Ze świadomością pomyłki można żyć dalej, nie oglądając się za siebie i nie zastanawiając, co mogłoby się wydarzyć.

Dokąd to wszystko prowadzi? Co oznacza? Czy znalezienie listu było jej pisane, czy to zwykły zbieg okoliczności? A może było to po prostu przypomnienie o tym, czego brakowało jej w życiu? Bezwiednie zawijała pasmo włosów na palec, usiłując znaleźć odpowiedź. Dobrze – zdecydowała się wreszcie. – Mogę z tym żyć.

Zaciekawił ją tajemniczy autor, to prawda, i nie miało sensu oszukiwanie samej siebie. Ponieważ nikt inny tego by nie zrozumiał (jak mógł zrozumieć, skoro jej to się nie udało), postanowiła nikomu nie wspominać o swoich przeżyciach.

Gdzie jesteś?

W głębi duszy wiedziała, że fascynacja Garrettem i poszukiwania go do niczego nie prowadzą. Stopniowo cała ta sprawa przemieni się w jakąś niezwykłą opowieść, którą co jakiś czas będzie sobie przypominać. Będzie dalej żyła jak dotąd – pisząc artykuły, spędzając czas z Kevinem, robiąc to wszystko, co musi robić matka samotnie wychowująca dziecko.

Była bliska prawdy. Jej życie miało się potoczyć tak, jak to sobie wyobraziła. Jednak trzy dni później wydarzyło się coś, co skłoniło ją do wyjazdu do nieznanego miasta z jedną walizką i kilkoma kartkami, które mogły mieć jakieś znaczenie albo nie.

Odkryła trzeci list od Garretta.

W dniu, w którym odkryła trzeci list, nie spodziewała się niczego niezwykłego. Był to zwykły letni dzień w Bostonie – gorący i wilgotny. Podano w dzienniku, że jak zazwyczaj w taką pogodę, doszło do kilku napadów i dwóch morderstw.

Teresa siedziała w pokoju redakcyjnym i szukała danych o dzieciach autystycznych. „Boston Times” dysponował doskonałą bazą danych o artykułach opublikowanych w poprzednich latach w różnych czasopismach. Za pośrednictwem komputera miała również dostęp do biblioteki Harvardu oraz Uniwersytetu Bostońskiego. Zbiory składające się z dziesiątków tysięcy artykułów ułatwiały poszukiwania, zbieranie danych i pozwalały znacznie oszczędzić czas.

Po dwóch godzinach Teresa znalazła blisko trzydzieści tekstów napisanych w ciągu ostatnich trzech lat i opublikowanych w czasopismach, o których nigdy nie słyszała. Sześć tytułów zapowiadało się interesująco. W drodze do domu miała przejeżdżać obok Harvardu i postanowiła, że wtedy je odbierze.

Już miała wyłączyć komputer, gdy nagle przyszła jej do głowy pewna myśl i cofnęła rękę? Dlaczego nie? – zadała sobie w duchu pytanie. – To strzał na chybił trafił, ale co mam do stracenia?

Usiadła przy biurku, ponownie wybrała dostęp do bazy danych Harvardu i wystukała słowa: LIST w bUTELCE. W systemie bibliotecznym artykuły są układane tematycznie lub według nagłówka. Teresa zdecydowała się na wyszukiwanie według nagłówka, by przyśpieszyć procedurę. Na ogół klucz tematyczny pozwalał odnaleźć więcej artykułów, ale przeglądanie ich było bardzo nużące, a ona nie miała na to czasu.

Lista ją zdumiała. Z tuzin różnych artykułów, które napisano na ten temat w ciągu ostatnich kilku lat! Większość z nich opublikowano w periodykach naukowych, a ich tytuły sugerowały, że butelki wykorzystano do badań prądów oceanicznych.

Trzy artykuły wydawały się interesujące, spisała tytuły, żeby również i ich odbitki zabrać z biblioteki w drodze do domu.

Panował duży ruch, samochody posuwały się powoli. Pokonanie odległości z redakcji do biblioteki, zrobienie odbitek dziewięciu wybranych artykułów zabrało jej więcej czasu, niż przewidywała. Późno dotarła do domu, telefonicznie zamówiła kolację z pobliskiej chińskiej restauracji i usiadła na kanapie z trzema artykułami o listach w butelkach.

Pierwszy tekst, który wybrała, ukazał się na łamach „Yankee” przed rokiem w marcu. Opisano w nim historię listów pozostawianych w butelkach i przytoczono przykłady butelek wyrzuconych na brzeg Nowej Anglii w ciągu ostatnich kilku lat. Niektóre ze znalezionych listów były naprawdę godne wzmianki. Teresie szczególnie spodobał się fragment tekstu o Paolinie i wikingu Ake.

Ojciec Paoliny znalazł w butelce list wysłany przez młodego szwedzkiego marynarza Ake. Ake nudził się w czasie kolejnej morskiej wyprawy, nakreślił kilka słów skierowanych do młodej, ładnej kobiety z prośbą, żeby odpisała. Ojciec przekazał list Paolinie, ta zaś napisała do Ake. Po pierwszym liście nadszedł kolejny, potem następne. Kiedy Ake odwiedził Sycylię, by odwiedzić Paolinę, uświadomili sobie, że bardzo się kochają. Niedługo potem wzięli ślub.

Pod koniec artykułu Teresa natrafiła na dwa akapity poświęcone listowi wyrzuconemu na plażę Long Island:

Większość listów wysyłanych w butelkach zawiera prośbę do znalazcy o odpowiedź. Nadawca ma bowiem nadzieję na długotrwałą korespondencję. Czasami jednak nadawca nie oczekuje odpowiedzi. Właśnie taki list, wzruszający hołd dla utraconej miłości, znaleziono w zeszłym roku na Long Island. Oto jego fragment: