– W porządku, uruchomię go bez kluczyków. Postaram się zewrzeć obwody z pominięciem stacyjki. – Pete ruszył ku drzwiom. Chciał wysiąść i otworzyć maskę samochodu.

– Poczekaj – rozkazał stanowczym tonem Daniel. Młody Indianin znieruchomiał tak, jak w lesie podczas nieoczekiwanego spotkania z Pete’em. Zamknął oczy, nasłuchując, co dzieje się za oknem. – Tam są jacyś ludzie – oświadczył.

Przykucnął szybko, to samo zrobiły cztery pozostałe osoby w samochodzie. Ukradkiem wyglądali przez okno.

Daniel miał rację. Między sosnami i brzozami ktoś się poruszał. Kilka cieni przesuwało się po całej polance, od czasu do czasu błysnęła lufa karabinu.

– To zasadzka. – Jupiter oddychał ciężko. Wszyscy zamarli.

– Widzę Nancarrowa – szepnął nagle pan Andrews.

– Jest także to krwiożercze bydlę, Biff – dodał Pete.

– Ten facet jest niebezpieczny. – Głos Boba drżał ze zdenerwowania. – Dręczenie i zabijanie ludzi sprawia mu przyjemność.

– Słuchajcie, towarzyszy im nasz wódz – stwierdził ze zdziwieniem Daniel. – Oraz Ike Ladysmith.

– Ike Ladysmith pracuje dla wodza? – Jupiter rozpoznał w Indianinie żylastego faceta, który dał znak Mary, że pikap dla chłopców jest gotowy do drogi.

– Czasami – odparł Daniel. – Patrzcie, wódz i Ike mają walkie- talkie! I nowe strzelby. Nawet nie wiedziałem, że ktokolwiek w naszej wiosce posiada taki wspaniały ekwipunek. Wódz jest znakomitym strzelcem. Strzelba jest najlepszym prezentem, jaki można mu ofiarować.

– Ruger 10/22. – Jupiter rozpoznał markę broni. Ogarnęła go panika. Jakim cudem zdołają się stąd wydostać, skoro otaczają ich przeciwnicy uzbrojeni w strzelby o tak dużej mocy?

– Mary powiedziała, że wasz wódz kupuje różne rzeczy dla mieszkańców wioski – dodał Bob. – Drogie rzeczy, takie jak części do samochodów. Poza tym posiada całkiem nowego pikapa. Może osiągnął dobrobyt dzięki temu, że Nancarrow płaci mu za milczenie na temat tego, co dzieje się w dolinie.

– To niemożliwe! Wódz jest człowiekiem honoru! – Ładna twarz Daniela spochmurniała.

W samochodzie powstało niemiłe napięcie. Bob niechcący sprawił, że w Danielu zaczęły narastać wrogie uczucia. Tymczasem przeciwnik na zewnątrz był wystarczająco groźny, by nie stwarzać antagonisty we własnym gronie.

– Sytuacja nie wygląda najlepiej – powiedział dyplomatycznie pan Andrews – ale Daniel ma rację. Brakuje wystarczających dowodów, by oskarżyć wodza lub lke’a Ladysmitha.

– Kto wobec tego uszkodził hamulce, przez co niemal się nie pozabijaliśmy? – zapytał Pete.

Daniel przez chwilę wpatrywał się w niego z powagą, po czym odwrócił się.

– Nie wiem – odparł spokojnie.

– Tak czy owak, jedno jest pewne – powiedział Jupe, zmierzając w stronę miejsca kierowcy. – Musimy wymyślić, jak się stąd wydostać, i to szybko.

– Czy jest tu jakaś broń? – Pete zaczął przeszukiwać niewielką szafkę gospodarczą.

– Daremny trud – uprzedził pan Andrews. – Nancarrow nie rozstaje się ze swoją strzelbą. Musimy znaleźć inny sposób.

Jupiter myślał szybko, błądząc dłońmi pod deską rozdzielczą.

– Przyznaję, że jeśli ciotka Matylda czegoś mnie nauczyła, to tego, że zawsze należy być przygotowanym na różne sytuacje. A taki facet, jak Nancarrow, naprawdę musi być gotowy na wszystko, zwłaszcza jeśli ten samochód jest jego biurem. A nie mówiłem? – Jupiter triumfalnie wyciągnął przed siebie dłoń, na której leżała niewielka kasetka. W takich pudełeczkach z przyczepionym magnesem ludzie przechowują zazwyczaj zapasowe kluczyki do samochodu. – Wyobraźcie sobie, że Nancarrow musiałby szybko się skądś wynosić, a kluczyki zostawiłby w innych spodniach. Co by wtedy zrobił? Byłem pewien, że ma dodatkowe.

Jupe z dumą wręczył kluczyki Pete’owi, który natychmiast zajął miejsce kierowcy. Wszyscy odetchnęli z ulgą.

– Ruszamy, Pete. – Osłabiony pan Andrews znowu osunął się na krzesło. – Jedź tą drogą, którą przywiózł cię tu Biff. Cokolwiek by się działo, nie zatrzymuj się. Nawet jeśli przestrzelą opony. Zmierzamy prosto do Diamond Lake! – dorzucił ponaglającym tonem.

Bob zerknął na ojca. Pan Andrews rzadko okazywał strach, ale tym razem sobie na to pozwolił.

Pete pokiwał głową na znak, że zrozumiał.

– Wszyscy na podłogę. Trzymajcie się czegoś.

Chłopcy i pan Andrews wykonali polecenie. Daniel leżał spięty, gotów do działania w razie potrzeby. Bob zastanawiał się, czy jeszcze kiedyś zobaczy którąś ze swoich dziewczyn. Jupiter modlił się w duchu, żeby tym razem dopisało im większe szczęście niż w fordzie pikapie.

Pete odetchnął głęboko i przekręcił kluczyk w stacyjce. Motor zawarczał. Mogli jechać.

Pete prowadził samochód, skulony nad kierownicą, by jak najmniej wystawiać się na cel. Szybko okrążył polankę. Kątem oka zauważył zdziwienie, jakie malowało się na szerokiej twarzy Olivera Nancarrowa.

Wkrótce potem kule zaczęły siec karoserię. Ze świstem przebijały ją z jednej strony i wylatywały z drugiej.

– Wszyscy cali? – krzyknął Pete.

– Cali! – zawołała chórem czwórka pasażerów.

Kanonada trwała. Niektóre kule zamiast w samochód trafiały w drogę, wznosząc ogromne chmury pyłu.

Pete zmierzał w stronę traktu wijącego się między sosnami i brzozami.

Przy boku Olivera Nancarrowa pojawił się ponury, krzepki wódz indiańskiego plemienia. Rozwścieczony przekonywał o czymś bandytę. Nancarrow wysłuchał Amosa Turnera, po czym dał znak swoim kompanom, by zaprzestali ognia. Odpiął od pasa walkie-talkie i powiedział coś do mikrofonu.

Kiedy samochód z uciekinierami mijał Nancarrowa, twarz bandyty wykrzywił złowieszczy uśmiech. Pete nie mógł zrozumieć, co wprawiło ich prześladowcę w tak dobry humor. Przecież mu uciekali.

– Puszczają nas! – powiadomił przyjaciół.

Samochód toczył się wąskim, krętym traktem. Pete ostrożnie naciskał pedał gazu. Z powodu licznych zakrętów widoczność miał ograniczoną do niecałych dziesięciu metrów. Pojazd kołysał się z boku na bok, zahaczając o gałęzie sosen.

Nagle kierowca zrozumiał, dlaczego Nancarrow się śmiał. Gwałtownie wcisnął hamulec.

– Co się dzieje? – zawołał ktoś z tyłu.

Jedna z ciężarówek z firmy Nancarrowa stała zaparkowana w poprzek wąskiej drogi, dokładnie w tym miejscu, gdzie łączyła się ona z ubitym okręgiem. George lub jakiś inny człowiek Nancarrowa musiał przyjechać z ładunkiem odpadów. Nawet gdyby Pete prowadził małego garbusa, a nie wielki kempingowiec, i tak nie zdołałby ominąć blokującego drogę pojazdu. Tylnym i przednim zderzakiem dotykał pni drzew.

– Jesteśmy w pułapce! – wrzasnął Pete.

Zatrzymał się z piskiem opon. Zza ciężarówki Nancarrowa wyszedł George z karabinem wymierzonym w Pete’a. Do paska miał przymocowane walkie-talkie.

Czterej pasażerowie kempingowca rzucili się do okien.

– Co teraz zrobimy? – jęknął Bob.

Jupiter zaczął skubać dolną wargę.

– Wyłaźcie z wozu, cwaniaczki! – ryknął George. – Podaruję wam jeszcze parę chwil życia tylko dlatego, że szef tak kazał.

– Nancarrow i jego ludzie wkrótce tu będą – ostrzegł pan Andrews.

– Mam pewien pomysł – oświadczył spokojnie Jupe. – Odciągnę uwagę George’a, a wy zwiewajcie.

– Ruszać się tam! – ponaglił stojący na zewnątrz bandyta.

– Uważaj na siebie – polecił pan Andrews.

Jupiter pokiwał głową. Chwycił klamkę, zatrzymał się, po czym wziął głęboki oddech i otworzył drzwi samochodu. Rękami obejmował głowę i mrużąc oczy, pozorował okropne cierpienie.

– Ojej – jęczał, wytaczając się na zewnątrz pojazdu. – Jestem taki chory! – narzekał, kuśtykając w stronę George’a.

Bandyta zmarszczył brwi i popatrzył podejrzliwie na chłopca. Wycelował do niego z karabinu.

– Umieram z bólu – wył Jupiter, konsekwentnie prąc naprzód. – Pomóż mi!

– Wynoś się stąd! – wrzasnął George.

Jupiter niby przypadkowo podniósł rękę i odepchnął na bok karabin.