Twardokęsek zacisnął pięści, w napięciu czekając na odpowiedź Szarki.

– Mów, panna – ponaglił ją więzień. – Śmiało mów, nic się nie lękaj.

Szarka podniosła głowę. Po drugiej stronie ogniska żalnicki książę z napięciem patrzył na nią poprzez płomienie.

Nic nie powiedziała.

– Krew Iskry – odezwał się wreszcie Suchywilk. – Nie bawmy się dłużej w maskarady, waszmościowie. Wszak dobrze wiecie, z kim was fortuna złączyła, a i myśmy świadomi, że wiecie, tedy przestańmy kręcić. Ot, ja człek prosty, u mnie co na sercu, to na języku. Więc wam powiadam, mości podstarości, dajcie znak pachołkom, a mój kuzyn poderżnie wam gardło prędzej, niźli zdołacie nabrać tchu.

Zbójca dopiero teraz obejrzał się: istotnie, Czarnywilk zakradł się za władykę tak cichutko, że nawet źdźbło trawy nie zadrżało. Przykucnął z tyłu, w ręce trzymał szeroki, obosieczny nóż i uśmiechał się miło.

Bogoria aż zarechotał z uciechy i począł się bić po kolanach.

– Nie mówiłem, krewniaku, że Zwajce są ludzie rozumne? – przepił do Czarnywilka.

– Zabierajcie korda! – fuknął podstarości. – Toć jakbym chciał was wydać, dawno byście wisieli na gałęzi. Więcej rzeknę. Gdyby nie nasza kompania, niechybnie by was Pomorcy pojmali. Odkąd doszła nas wieść o waszej ucieczce ze Spichrzy, wszystkie drogi obstawione.

– Skąd u was, podstarości, podobna łaskawość? – pierwszy raz odezwał się żalnicki książę. – Myśmy wygnańcy, na dodatek przeklęci od kapłanów Zird Zekruna. Bezbożnicy i nędzarze.

– Sam w głowę zachodzę – władyka popatrzał ponuro ku Bogorii.

– Eee, nie udawajcie, szwagrze – zaśmiał się. – Wyście człek zanadto poczciwy, by się brać do polityki. Ot, złodziei po karczmach chwytać, tyle potraficie. Ale wydać syna starego Smardza Pomorcom zgoła odmienna sprawa. Po tym żaden człek uczciwy by was za próg nie wpuścił.

– Nie bierzcie mnie pod włos, Bogoria – zeźlił się władyka. – Jeszczem nie postanowił. Wiecie, ile mnie podobna nieostrożność może kosztować? Jak dojdzie starosty wieść, żem wygnańca w ręku miał i samopas puścił? Chlebem się z nim połamawszy? On mnie ze strachu przed pomorckim kapłaństwem pierwszy w ogień rzuci.

– Słusznie – pokiwał głową Bogoria. – Niechby się jeno Pomorcy zwiedzieli o waszych pospólnych matactwach, sam starosta by skończył na dusienicy. Nie trza się było łaszczyć na wyłudzony pieniądz.

– Co wy?! – podstarości zerwał się na równe nogi. – Wy mnie oszustem nazywacie?! Mnie?!

– Dajcież pokój, szwagrze – z niesmakiem poprosił Bogoria. – Nie piejcież jako kur na podwórcu, nie zapierajcież się bezrozumnie. Przecie w Wilczych Jarach każdy wie, że jak pachołkowie pojmają którego z naszych na nadmiernym spoufaleniu z rebeliantami, zawsze go można po cichońku ze starościńskiej wieży wykupić.

W niepewnym świetle ogniska Twardokęskowi zdało się, że podstarości pokraśniał gwałtownie.

– Stąd zysk macie znaczny, wy, starosta i niejedna jeszcze urzędowa osoba w spisek zamieszana – ciągnął bez miłosierdzia Bogoria. – Nie zdzieracie zanadto skóry i słowa raz danego nie łamiecie. Rzekłbym nawet, że wedle sprawiedliwości łupicie, wedle rangi i zasobności osoby, dlatego nikt wam jeszcze nie wraził sztyletu pod żebro. Lecz dawna pazerność łacno was na kaźń może wystawić. Boście na posuły byli zanadto łasi, mości władyko, ot co!

Niech się starosta dowie, żeście w podejrzeniu u Pomor – ców, zaraz wam łeb skręci, bylebyście tylko nie wyśpiewali przy sposobności i o jego oszustwach. A pozór będzie miał należyty, żeby was do katowni posłać. Powie, żeście byli z synem starego Smardza w konspiracji.

– Nie jestem w żadnej konspiracji – płaczliwie zaprotestował władyka. – To wyście, Bogoria, mówili, żeby ich przez komorę celną przeprowadzić. Że się niby gdzie dalej rozjedziemy i nikt nie będzie o naszym spotkaniu wiedział.

– Tłumaczcie to Pomorcom – zaszydził Bogoria. – Pewnikiem będą słuchać chętnie. Osobliwiej, jak im wyłożycie, żeście nie rozpoznali żalnickiego wygnańca, dwóch Zwajców, karła i rudowłosej dziewki w obręczy dri deonema. A już skrzydłoniów takie zatrzęsienie w Wilczych Jarach, żeście tego zwyczajnie przeoczyli. Możeście zaś myśleli, że on koza dla niepoznaki na niebiesko powleczona?

– Skrzydłonia trudno precz odegnać – wyjaśniła wiedźma. – Szarka próbowała i kniaź próbowali, ale żadnym sposobem w las iść nie chce. A jak go biczem trzasnąć, to zębiszcza szczerzy i gryźć próbuje. Przywiązał się do nas – dodała z dumą.

– Ubić było! – ryknął ze złością Czarnywilk. – Powiadałem, ubić tę niebieską gadzinę, nim wszyscy przezeń damy gardło.

– Niedoczekanie! – wrzasnął jeszcze głośniej Suchy – wilk. – Nasz jest skrzydłoń! Znaczy się, nasz rodowy – poprawił się szybko pod kosym spojrzeniem Szarki. – A ciebie, Czarny, zazdrość żre. Bo jeszcze na Wyspach Zwajeckich nie oglądano podobnego cuda, więc będą się ludziska schodzić, podziwiać, zazdrościć. Gdzież do skrzydłonia temu wyschniętemu truchłu morskiego węża, co go u siebie w zwierzyńcu trzymacie! I dlatego skrzydłonia ubić nie pozwolę! On rozsławi moje dworzyszcze po całej północy!

– Skrzydłoń zrazu w stajni siedział – uciął podstarości. – Napatoczyliście się na nas w gospodzie nocką, po omacku. A że nikt się nie przypatruje gębom we wspólnej izbie, gładko się konwersacyja zaczęła. Potem przyszło do popitki, ale pewnie byśmy się rozjechali, gdybyście, panno, nie zagrali na żmijowej harfie. Ot, zrządzenie boskie.

– Aż ciekawość bierze, który niby bóg to tak mądrze przysposobił – syknął cierpko Czarnywilk. – Oby nie Zird Zekrun. Choć po prawdzie to wy teraz jego poddani. Od lat mu Żalniki przynależą.

– Tfu! Nie gadajcież podobnych brewerii – obruszył się Bogoria.

– Wy zawsze, Czarny, o najgorszym – Suchywilk podrapał się po brodzie. – Może pierwej wysłuchajmy, co nam mości podstarości rzeknie.

– My uradzilim – władyka odchrząknął z zakłopotaniem. – Z Bogorią uradzilim, że jakoś tak nie uchodzi. I wstyd… – zaciął się i zaczął obracać w rękach czerwony kołpak.

– Toć gadajcie tak, aby was człowiek wyrozumiał! – huknął Suchywilk.

– Luzem was uradziliśmy puścić – trwożliwie dokończył podstarości.

Tutaj Czarnywilk począł śmiać się bez opamiętania, za nic sobie mając groźne popatrywania zwajeckiego kniazia.

– Bardzo rozumnie – pochwalił drwiąco karzeł. – I dowód pewny, że potraficie rachować, mości podstarości. Bo u was ośmiu czeladki, a u nas dwóch Zwajców, żalnicki kniaź z towarzyszem i mości zbójca Twardokęsek. A ta cicha dziewka, co grała na żmijowej harfie, to zwajecka kniahinka, która samojedna tuzin chłopa na schodach spichrzańskiej cytadeli zaszlachtowała. Widzi mi się, mości podstarości, że znieślibyśmy waszych pachołków w pół pacierza, albo jeszcze prędzej. Tedyśmy okrutnie wdzięczni, że nas luzem puszczacie. Lecz nie postanowiono jeszcze, czyli my was żywymi ostawimy. Jary macie głębokie, nietrudno przyjdzie w nich trochę ścierwa ukryć.

– Przed zmierzchem cała okolica wsiądzie wam na kark – bez zmieszania oznajmił Bogoria. – Srożej was będą ścigać tutejsi obywatele niźli Pomorcy, a znają Wilcze Jary wyśmienicie, więc dopadną bez ohyby.

– Ani myślę wam dowierzać! – wypalił Suchywilk. – Jak na podstarościego zanadto się ze zbójami spoufalacie. A wy – obrócił się ku Bogorii – jak na więźnia wiedzionego na szubienicę, zanadto żeście radośni. Skąd mnie wiedzieć, czy to nie jaka nowa maskarada, hę?! Skąd mnie wiedzieć, czy mnie oszachrować zmyślnie nie próbujecie?! W połowie przemowy zwajeckiego kniazia podstarości i Bogoria zanieśli się zgodnym rechotem. Uśmiechnął się nawet powściągliwy zazwyczaj Koźlarz, co straszliwie Suchywilka rozjuszyło.

– Czego zęby szczerzą?! – ryknął.

– Widać, że kraju nie znacie – wyjaśnił litościwie Bogoria. – My naród prędki, kłótliwy i do zwady skłonny. Ale wobec obcych trzymamy się razem, mości Suchywi – ku. A Pomorcy w Wilczych Jarach obcy. Oni, Wężymord i wszelka władza zwierzchnia pospołu. Bo Wilczych Jarów nawet żalniccy książęta nigdy nie wzięli w karby. Jednych my kochali – spojrzał ostro ku Koźlarzowi – innych szanowali, ale nigdy dla tej korony, co im ją Bad Bidmone na łby kładła.