Niech książę Evorinth poczciwych ludzi na pale wbija, będzie czas, że się mu podobną monetą wypłacimy. Niech się żalnicka kuternóżka raduje własną niegodziwością, niedługo jej radości kres przyjdzie. Niech się, na koniec, Wężymord w uścieskiej cytadeli chowa i pomorckimi strażami otacza, niewiele mu one pomogą. Bo my nowe władztwo stworzym, potężne, po wszystkich brzegach Wewnętrznego Morza rozłożone, od Hackich Wysp aż po Szczeżupiny. Władztwo, gdzie nie stanie kapłanów, ni książąt, a jagnię się będzie bezpieczne wedle wilka układać. I kto nam na drodze stanie, ten przeklęty będzie i na tym, i na przyszłym świecie!

Siny Paluch gapił się na pana Krzeszcza z szeroko rozwartą gębą.

Jak uradzono, następnego ranka Zwajcy odjechali traktem, zaś reszta kompanii pod przywództwem Suchywilka zapadła się w bory. Koźli Płaszcz zdawał się dobrze znać żalnickie pogranicze i poprowadził ich leśnymi traktami. Twardokęsek z początku nie bardzo rozumiał, skąd u wygnańca podobna wiedza.

– A co, wam się zdaje, mości zbójco, że myśmy się przez te wszystkie lata nie zapuszczali do Żalników? – objaśnił go trzeciego dnia Przemęka. – Rebelia, mości zbójco, nie kukułcze jajo, co można byle komu podrzucić. Trzeba je samemu wysiedzieć i wyhołubić, żeby przed czasem nie zmarniało.

– Własnym kuprem wysiedzieć, powiadacie? Iście, zdaje mi się, że u niejednego kuper nad rozumem przeważy – Twardokęsek skrzywił się i znacząco popatrzał ku Szarce. – Choć z tego nie rebelia, ale zgoła co innego się może wykluć.

– Zostawcież – Przemęka uśmiechnął się półgębkiem. – Co ma być, to będzie, takoż wedle rebelii, jako i kuprów. I nie trwóżcie się, drogi nie zmylimy, bo książę te ziemie dobrze zna. Rzekłbym nawet, że lepiej niźli sam Wężymord, bośmy łońskiego roku każdy kawałek gruntu obrachowali wedle spisów podatkowych, co nam przypadkiem w ręce wpadły. Dokładnie rozumiemy, który obywatel na czym siedzi.

– Jeno ich umysłów nie znacie – napomknął niechętnie Twardokęsek. – Przecie nie będzie tak, że staniecie na rynku i rzekniecie: no, dobrze ludziska, gotujcie się a kosy na sztorc stawiajcie, bo tu pan wasz prawy nadciąga z orszakiem. A w orszaku dwóch Zwajców, karzeł, zbójca z Przełęczy Zdechłej Krowy, dziewka w obręczy dri deonema, jadziołek i wiedźma ze zwierzołakiem. Z tąże potęgą zamyślacie się wyprawić przeciwko Wężymordowi? – prychnął pogardliwie. – Toście głupi ponad wyobrażenie.

– Poczekajcież, mości zbójco – Przemęka znów uśmiechnął się kącikami ust. – Może jeszcze i wy z kosą przeciwko Wężymordowi pogonicie.

– Niedoczekanie! – prychnął zbójca i spiął konia.

Jechał w milczeniu, żując gorzkie myśli. Wcale nie podobały mu się słowa Przemęki i przeczuwał, że rychło żalnicki książę wciągnie ich w nielichą kabałę. Na domiar złego zupełnie nie znał tutejszej okolicy, nie wiedział nawet, jak daleko się zapuścili. Tak czy inaczej, leźli prosto w paści. Bo skoro Wężymord zdołał tyle lat utrzymać władztwo, musi być człekiem przemyślnym, dumał Twardokęsek. I kiedy się rozniesie wieść o powrocie żalnickie – go wygnańca, Wężymord ruszy nań z całą pomorcką potęgą. Ech, wolałbym dalej zbójować na Przełęczy Zdechłej Krowy…

Zastanawiał się, czy jadziołek wciąż ma na niego baczenie i czy Szarka oponowałaby nadmiernie, gdyby postanowił wrócić w Góry Żmijowe. Po spotkaniu z Servenedyjkami rudowłosa popadła w posępne milczenie. Z pozoru jednak niewiele się zmieniło. Dziewczyna jechała na skrzydłoniu, nakrytym przez Servenedyjki przepysznym czaprakiem, i jako pierwej trzymała się w kompanii zbójcy i wiedźmy. Wydobyła nawet z zawiniątka sterany kubrak norhemnów i przykrótką spódniczkę, ale Suchywilk stanowczo ukrócił tę brewerię.

– Nie, córuchna – oznajmił z potępieniem – nie będziesz ty w przebraniu gamratki po gościńcu ganiać ani gołym zadkiem ludziom w oczy świecić. Nawet nie w bezwstydzie sprawa, choć i on kniaziowskiej córce nie przystoi. Nam się trzeba w spokojności między narodem przemykać, czego jako żywo nie dopniemy, jeśli ci będzie każdy próbował pod tą kusą kiecką macać. Przyjdzie do bitki, zawoła ktoś starościńskich. A co nam wtedy po tym, że łbów naszczerbimy, jak nam Pomorcy na kark wsiądą? Rozumiesz, córuchna?

Zrazu Szarka popędziła go grubym słowem, aż Suchy – wilk zmienił się na pysku. Jednak wieczorem, kiedy przystanęli na obozowisko na skraju osady, potulnie przywdziała ciemnosiną suknię, którą dlań wyłudził od miejscowej karczmarki. Co prawda łysnęła przy tym ślepiami jako żbik, lecz Twardokęsek poznawał, że wszystko się miało w ich kompanii odmienić. Dawna swoboda włóczęgi przez Góry Żmijowe przeszła bez śladu. Nie było pogawędek z wolarzami i jędrnych przekomarzań z wiejskimi dziewuchami. Jeśli nawet przystanęli gdzie na popas w gospodzie, wiedźmę z Szarka zaraz zwajecki kniaź odsyłał na górkę i zbójcę na straży zostawiał, aby przypadkiem kto się do nich nocką nie próbował przekradać. Twardokęskowi zdawało się, że podejrzliwość Suchywilka godziła przede wszystkim w Koźlarza, bowiem gdy tylko żalnicki wygnaniec podchodził bliżej do dziewczyny, Zwajca pojawiał się znienacka i nie odstępował jej na krok, póki Koźlarz nie poszedł precz.

Siedział więc zbójca samowtór z karłem, którego takoż nie dopuszczano do komitywy ze Zwajcami, i rżnęli w karty albo zabawiali się grą w kości. Było to zajęcie wcale wdzięczne, gdyż Szydło okazał się przednim szulerem i pokazywał zbójcy, jak kości fałszować i karty znaczone układać. Czasem zachodziła do nich wiedźma i bawili się z karłem dziecięcymi zgadywankami, bowiem Szydło okrutnie lubił zagadki. Przy tym musiał pierwej wiele bywać na dworach Krain Wewnętrznego Morza, bo skwapliwie sypał opowieściami, ohydnie sprośnymi.

Jednakowoż zbójca czuł się pohańbiony owym nagłym wyłączeniem z męskiego bractwa, a za główną przyczynę swych niedoli uważał Koźlarza. Z Przemęką, przeciwnie, oswoił się bardzo szybko, po części dlatego, że szpakowaty najemnik znał szlaki w Górach Żmijowych i chętnie gwarzył ze zbójcą o dawnej świetności Kopienników. Takoż zwajecka rubaszność i prostoduszność ujmowały go z wolna. Patrzajcie, myślał sobie, ileż to gadali ludziska o Zwajcach, że pogaństwo najgorsze we świecie, bezecne, plugawe. Tymczasem łacniej się ze Zwajcami domówić, niźli z tym pankiem wyniosłym a dufnym. Może tedy lepiej pociągnąć za Suchywilkiem? Może nam na Wyspach Zwajeckich wielka przyszłość pisana? Teraz Szarka jest za zwajecką kniahinkę, co niemałą fortunę oznacza. A Szarka niedbała. Ani się obejrzy, jakie tam niej dobra przygotowane, jeszcze wszystko zepsuje durną połajanką. Nie, trzeba się samemu wywiedzieć.

Jak pomyślał, tak uczynił. Przydybał zwajeckiego kniazia na uboczu, kiedy Suchywilk w spokoju ducha zapinał portki. Jednak ledwo gałązka trzasnęła pod Twardokęskowym butem, Zwajca obrócił się z długim ostrzem w ręku.

– Nie skradajcież się po nocy! – upomniał zbójcę. – Mogłem niebacznie nożem popod żebro zmacać.

– Jakbym was prawdziwie podchodził – skrzywił się Twardokęsek – prędzej by wam kark gruchnął, niźli mnie gałąź pod podeszwą. Pogwarzyć chciałem na osobności.

– Ja tam tajemnic nie mam – podejrzliwie rzekł Suchywilk. – Widzę, że spoglądacie krzywo na Koźlarza, ale mnie przeciwko niemu nie podbechtacie.

– O Szarce chciałem mówić! – fuknął urażony zbójca. – Widzicie, mości kniaziu, myśmy długo ze sobą poprzez Góry Żmijowe szli i poznałem dziewkę jak dziadowski szeląg. Zanadto ona cicha ostatnimi czasy. A jak cicha, tedy coś gotowi, bo u niej umysł niecierpliwy. Zdałoby sieją gdzie w bezpieczne miejsce wywieźć – dodał. – Byle daleko, gdzie jej nie będą bębenka podbijać gadkami o Annyonne, Delajati i mordowaniu bogów.

Zwajecki kniaź popatrzał na niego bystro, podrapał się po pękatym, czerwonym nosie.

– A ja wam nie dowierzam! – wypalił. – Na dziecko moje dybiecie, ot co! Znalazł się, psiamać, opiekun! Wyście nie opiekun, ale zbój i łupieżca niewstydliwy! Furda wam od niej! Wam i temu żalnickiemu gołodupcowi! Nie będą się byle kutasiki pętać wedle mojej córeczki!