— Mi metos glavon tra lia ventro, eligos kaj la vinon kaj liajn tripojn! — La ĉifalo pene ĉesigis sian revon kaj revenigis sin al la nuno. — Kaj kio pri la soldatoj? Ĉu ili batalos?

— Jes; ili estas ĵus pagitaj. Sed ili amas lin nemulte, kaj ŝanĝos flankon tuj, kiam malvenko evidentiĝos.

— Pli kaj pli bone. Iru kun la soldatoj; esploristoj antaŭen; ekigu la maŝinon.

Tiu lasta estis por mi, kiam li regrimpis en sian seĝon. Mi ŝaltis la aparaton, kaj la irado rekomenciĝis. Ne plu estis interrompoj, kaj ni pluiris, kun ripozoj ĉiuhore, al la fortikaĵo de la malamiko. Estis ankoraŭ longe antaŭ la sunleviĝo, kiam ni atingis la esploristojn atendantajn sur la vojo. Tio estis la loko, kiun mi elektis. La fortikaĵo de ĉifalo Dökkid estis post la sekva vojturniĝo.

— Mi postenigos viajn observantojn nun, — diris la ĉifalo.

— Bone. Mia varleto montros al ili la ĝustan lokon, kie ili kaŝu sin je viddistanco de la pordego. — Mi atendis, ĝis li estis ekster aŭddistanco, antaŭ ol mi flustris al Drenel mian instrukcion.

— Prenu vian sakon kaj ĉion, kion vi posedas, ĉar vi ne revenos ĉi tien.

— Mi ne komprenas, Mastro…

— Vi komprenos, se vi fermos la faŭkon kaj aŭskultos anstataŭ paroli. Konduku la soldatojn al la arbedaro, kie ni kaŝis nin, kiam ni pretigis nin por la savado de La Kuriero. Ĉu vi memoras la lokon?

— Estas post la brulinta arbo, trans la heĝon kaj…

— Bonege, bonege. Sed mi ne bezonas la priskribon. Gvidu la soldatojn, kiel mi diris, montru al ili, kie ili kaŝu sin, kaj kuŝu apud ili. Tuj post tagiĝo, fariĝos tre tre agoplene. Je tiu momento, vi faros nenion, ĉu vi komprenas? Diru nenion; nur kapjesu.

Li tion faris.

— Bone. Vi restu tie, ĝis ĉiuj forkuros. Tuj kiam ili estos for, kaj neniu rigardos vin, foriru. Iru en la arbaron kaj reiru hejmen, kaj restu kaŝita, ĝis la malkvieto finiĝos. Tiam, kalkulu vian trezoron kaj vivu feliĉe por ĉiam.

— Do, mi ne plu estos via varleto?

— Ĝuste. Liberigita de via servo kun honoro.

Li surgenuiĝis kaj prenis mian manon, sed antaŭ ol li povis diri ion ajn, mi tuŝis per mia fingro liajn lipojn.

— Vi estis bona varleto. Nun estu bona civilulo. Ek!

Mi rigardis lin foriri, ĝis la mallumo glutis lin. Stulta, sed lojala. Kaj la sola amiko, kiun mi havis sur tiu kaduka planedo. La sola, kiun mi deziris havi, post kiam La Kuriero…

Tiun mortecan pensekskurson ĉesigis la ĉifalo, kiu regrimpis al sia seĝo. Lin sekvis soldatoj, ĝis la tegmento de la ĉaro estis plenplena je ili. La ĉifalo rigardis al la ĉielo.

— Jen la unua lumo. Baldaŭ tagiĝos. Kaj komenciĝos la afero.

Post tio, mi povis nur atendi. La streĉiteco estis tiel densa en la aero, ke estis malfacile spiri. Nebulaj vizaĝoj komencis vidiĝi en la mallumo, ĉiu kun la sama serioza mieno.

Mi koncentris min sur la okazontaĵoj malantaŭ la vojturniĝo, memorante kiel estis, kiam Drenel kaj mi kuŝis tie. Rigardante kaj atendante. La ŝlosita pordego de la fortikaĵo, la levita ponto, ĉio klariĝanta, kiam la suno leviĝis. Fumo el la kuirfajroj suprenŝvebis malantaŭ la dikaj muroj. Poste, la vekiĝo de la soldatoj, la anstataŭigo de la gardistoj. Finfine, la pordego malŝlosiĝis, la ponto malleviĝis. Kaj poste? Ĉu ili restos ĉe la sama rutino? Se ne, nia armeo baldaŭ estos malkovrita…

— Jen la signalo! — diris la ĉifalo, akre batante sian kubuton en miajn ripojn. Ne necesis. Mi vidis la soldaton mansvingi, tuj kiam li aperis. Mia piedo jam puŝis la akcelilon, kaj ni ekrapidis. Preter la turniĝo, skuante kaj ŝancelveturante en la vojsulkoj, kaj rekte antaŭen al la enirejo de la fortikaĵo.

La gardistoj ekrigardis kaj gapis al nia rapida alveno. La sklavoj puŝantaj la ĉareton gapis same, senmovaj.

Kaj la kriado komenciĝis. La levponto bruis, kiam oni penis levi ĝin, sed la ĉareto kaj la sklavoj estis ankoraŭ sur ĝi. Oni baraktis kaj kriis ordonojn, kaj ĉiu sekundo malŝparita de ili permesis al mi pli proksimiĝi. Ili fine komencis tiri la ĉareton malantaŭen tra la pordego, sed estis tro malfrue.

Ni estis ĉe ili. Niaj antaŭaj radoj ektuŝis la levponton, kaj ni saltis en la aeron, refalante kun dissplitiga krakego. Mi ekstaris sur la bremson, kiam ni karambolis kun la ĉareto. Sklavoj kaj gardistoj plonĝis en la fosaĵon por eskapi detruadon, dum ni glitis kun neturnantaj radoj en la buŝon de la pordego.

— Por ĉifalo Demonte, por groŝoj, kaj por Dio! — la ĉifalo kriis saltante al atako.

La aliaj saltis kun li, marŝante sur mia dorso, dum mi kaŭris, sur la levponton kaj tra la pordego.

Estis krioj kaj kriegoj; pafiloj bruis. Malantaŭ mi, voĉmuĝado venis el la ceteraj atakantoj. Mi povis vidi la ĉifalon kaj liajn soldatojn batali ene de la pordego; la mekanismo de la levponto jam estis forkaptita de la soldatoj, kiuj estis penintaj levi ĝin. Ĝin levi estis, kompreneble, neeble pro la granda pezo de la ĉaro. Tio estis la beleco kaj simpleco de mia plano. Post kiam mi alvenis, la levponto devis resti mallevita. Nur nun mi ekveturis antaŭen, por liberigi la vojon al la pordego por la resto de la armeo.

La batalo por la fortikaĵo de ĉifalo Dökkid jam komenciĝis. 

Jen surprizatako, kiu vere estis surprizo. Nia invadanta armeo sur la levponto torentis en la korton, dum la soldatoj de ĉifalo Dökkid ankoraŭ eliĝis el siaj barakoj. La gardistoj sur la muroj batalis brave, sed estis tro malmultaj.

Por kreskigi la konfuzon mi ŝaltis la son-artifikaĵojn de la vaporĉaro kaj tiregis la fajfilan ŝnuron, impetante al la defendantoj, kiuj klopodis aranĝi sin antaŭ ni. Iuj pafis al mi, sed la plej multaj soldatoj plonĝis flanken kaj forkuris. Akre fajfante mi veturis tien kaj reen kaj vidis, ke la batalo evoluas bonege.

La defendantoj sur la muroj kapitulacis levante la manojn. Supernombritaj ekde la komenco kaj kun malmultaj motivoj por batali por la ĉifalo, kiel oni diris al ni, ili deziregis pluvivi. Proksime al la interna pordo grupo da oficiroj montris pli da energio kaj fervore rezistis. Sed unu post la alia ili estis mortigitaj aŭ bate submetitaj. Du el ili klopodis rifuĝi en la domon, sed oni fermis la pezan pordon antaŭ iliaj nazoj.

— Alportu torĉojn! — vokis ĉifalo Demonte. — Ni fum-eligos la kanajlojn!

La batalo finiĝis tiel rapide, kiel ĝi komenciĝis. Pordego, muroj kaj korto jam estis en niaj manoj. Pluraj kadavroj atestis la intensecon de la mallonga batalo. Sklavoj timtreme kaŭris ĉe la muro; soldatoj kapitulacintaj estis forkondukataj. La defendantoj plutenis nur la centran konstruaĵon. Ĉifalo Demonte sciis kion fari. Li svingis brulantan torĉon superkape kaj ekkriis:

— Aŭskultu, Dökkid, grasventra bufo — jen via fino! Elvenu, vermo, kaj batalu kiel viro, aŭ mi bruleligos vin! Kaj bruligos ĉiun viron, virinon, infanon, hundon, raton, kolombon, kiu restas tie kun vi! Elvenu kaj batalu, aĉa fibesto — aŭ restu kaj rostiĝu vivante!

Oni pafis ene, kaj kuglo tinte resaltis antaŭ la piedoj de la ĉifalo. Li svingis la sangan glavon, kaj liaj trupoj pafis surdigan salvon. Kugloj hajlis kontraŭ la muroj, plaŭde eniĝis en la fermitan pordon, tra fenestroj siblis enen. Kiam la pafado ĉesis, interne sonis laŭta vekriado.

— Nur unu averto! — vokis ĉifalo Demonte. — Mi ne militas kontraŭ virinoj aŭ bonaj soldatoj kapitulacintaj. Demetu la armilojn, kaj vi estos liberaj. Rezistu, kaj vi brulos vivantaj. Mi volas nur unu el vi — Dökkid, la porkulon! Ĉu vi aŭdis, Dökkid — aĉulo, porko, vermo…

Kaj tiel plu, dum li verviĝis pri sia temo. La torĉo krakis kaj fumis, kaj el la konstruaĵo sonis obtuzaj kriado kaj trotado.

Momenton post tio la pordo malfermiĝis, kaj ĉifalo Dökkid ruliĝis malsupren laŭ la porda ŝtuparo. Li estis nudpieda kaj nur duone vestita — sed li tenis sian glavon.

Ekvidante sian malamikon ĉifalo Demonte perdis la lastan iomon de aplombo. Li hurlis furioze kaj ekimpetis. Dökkid ekstaris kaj defende levis la klingon; lia vizaĝo estis sanga.