Mi subite eksciis la signifon. Kulposento atakis min, ĉar pro mi li malliberiĝis. Se mi ne estus komencinta mian frenezan planon, li ne interesiĝus pri la federaciaj dosieroj. Li faris tion nur por eltrovi, ĉu la ŝteloj estis parto de polica plano.

— Mi kaŭzis lian malliberon; mi do liberigos lin! — mi kriis, salte ekstarante kaj disverŝante kafon sur la plankon. Dum mi forviŝis ĝin, mi iomete kvietiĝis. Jes, mi ŝatus savi lin de malliberejo. Sed ĉu mi povos? Kial ne? Mi jam havis iom da sperto pri fuĝo el arestejo. Devus esti pli facile eniri de ekstere, ol eliri de ene. Kaj post plua pensado mi komprenis, ke eble mi ne devos iri al la malliberejo. Mi lasu la policon elpreni lin por mi. Oni devos translokigi lin al la kortumo, do transporti lin en diversaj veturiloj. Mi baldaŭ eltrovis, ke ne estos tiom facile. Li estis la unua grava krimulo kaptita dum jaroj, kaj ĉiuj faris grandan bruon pri tio. Anstataŭ esti sendita al urba aŭ ŝtata malliberejo, La Kuriero estis tenata en ĉelo en la Federacia Domo mem. Ne eblis iri ien ajn proksimen al ĝi. Kaj la sekurecrimedoj, kiam oni transportis lin al la kortumo, estis nekredeblaj. Armitaj kamionoj, gardistoj, motorcikloj, policaj ŝvebaŭtoj, kaj helikopteroj. Mi tute simple ne povus aliri lin tiel. Tio signifis, ke mi dumtempe estis perpleksa. Sufiĉe interese, ankaŭ la polico estis perpleksa, sed pro malsamaj kialoj.

Oni malkovris, post senfina serĉado, ke la vera Bil Vathis jam foriris de la planedo antaŭ dudek jaroj. Ĉiuj registroj pri tiu fakto malaperis el la komputilaj dosieroj, kaj nur letero skribita de la vera Vathis al parenco demonstris la malaperon de la originalo. Nu, se la malliberulo ne estis Vathis, kiu li estis? Kiam oni demandis al la kaptito, laŭ la raporto ellasita al la gazetaro, — li respondis al la demando nur per silento kaj fora rideto. — La malliberulo nun nomiĝis sinjoro K. Neniu sciis, kiu li estis, kaj li elektis ne paroli pri tio. Por la proceso oni elektis daton post nur ok tagoj. Tion ebligis la fakto, ke s-ro K rifuzis aŭ konfesi aŭ nei kulpon, rifuzis sin defendi, kaj rifuzis la servon de ŝtate nomumita advokato. La persekutistoj, avidaj je kondamno, diris, ke ilia preparado kompletiĝis, kaj petis fruan proceson. La juĝisto, same avida je renomo, akceptis ilian peton, kaj la tago estis fiksita en la sekvonta semajno.

Mi povis fari nenion! Kun la dorso kontraŭ muro, mi agnoskis malvenkon — provizore. Mi intencis atendi ĝis la fino de la proceso. Tiam La Kuriero estos nur unu inter aliaj malliberuloj, kaj finfine oni devos preni lin el la Federacia Domo. Kiam li estos sekure en malliberejo, mi okazigos lian eskapon, longe antaŭ la alveno de la venonta kosmoŝipo, kiu forprenos lin por cerbolavo kaj pensopurigo. Ili uzus ĉiun miraklon de la moderna scienco por ŝanĝi lin al honesta civitano, kaj konante lin mi estis certa, ke li preferus morton al tio.

Mi nepre intervenu.

Sed tion ili ne faciligis al mi. Mi ne povis trovi manieron ĉeesti en la tribunalo dum la komenco de la proceso. Do mi, same kiel verŝajne ĉiuj aliaj loĝantoj de la planedo, rigardis la proceson per televidilo, kiam ĝi komenciĝis.

Kaj finiĝis, suspektinde rapide. La tutan unuan matenon okupis deklamaĵoj de la bone dokumentita rakonto pri tio, kion la akuzito estis farinta. Tio estis sufiĉe kondamna. Komputila fifaro, memoreja fraŭdo, procezila profano, terminala trompo, gutigo de lutaĵo sur sekretajn dokumentojn; la listo estis terura. Atestanto post atestanto legis siajn asertojn; ĉiuj estis tuj akceptitaj kaj enmetitaj en la atestaron. Ĉiam La Kuriero nek rigardis nek aŭskultis. Li fiksrigardis malproksimen, kvazaŭ li rigardus ege pli gravajn aferojn ol la simplan funkciadon de la kortumo. Kiam la atestaro estis donita, la juĝisto frapis per sia maleo kaj ordonis tagmanĝan paŭzon.

Kiam la tribunalo rekunvokiĝis, post paŭzo sufiĉe longa por deksepplada festeno kaj postaj dancistinoj, la juĝisto estis gajhumora. Aparte post kiam la persekutistoj donis kondamnan resumon. Li kapjesadis konsente dum la plejparto de la tempo kaj dankis al la lakeecaj advokataĉoj por la lertega laboro, kiun ili estis farintaj. Poste li mienis plej pontifike, kaj pompe parolis por la registro:

— La dosiero estas finita kaj fermita. Tiu ĉi proceso estis tiom klara, ke ĝi estas travidebla. La ŝtato faris akuzojn tiom kondamnajn, ke nenia defendo iel ajn povus respondi. Ke nenia defendo estis provata, tio estas eĉ pli granda atesto de la vero. La vero estas, ke la akuzito faris, intence, malice, kaj antaŭpense, ĉiujn el la krimoj, pri kiuj li estis akuzita. Ne eblas dubi pri tio. Tamen, mi memkonsiliĝos dum la cetero de la tago kaj la plejparto de la nokto. Li ricevos la ŝancon de justeco, kiun li rifuzis. Mi ne nomos lin kulpa ĝis morgaŭ vespere, kiam la tribunalo rekunvenos. Tiam mi juĝos. Justeco estos farata kaj estos videble farata.

Kia justeco, mi murmuris tra la dentoj, kaj mi volis malŝalti la ilon. Sed la juĝisto ankoraŭ ne finis.

— Oni informis min, ke la Galaksian Ligon tre interesas tiu ĉi kazo. Kosmoŝipo jam estas sendita kaj alvenos ĉi tie post du tagoj. La malliberulo tiam estos forprenita de nia gardo, kaj, pardonu kaj komprenu mian patoson, ni estos feliĉaj sen li. — Mia makzelo falis, kaj mi fiksrigardis idiote la ekranon. Estis finite. Nur du tagoj. Kion mi povus fari dum du tagoj? Ĉu tio ĉi estos la fino de La Kuriero, kaj de mia apenaŭ komencita kariero krima?

Mi ne povis rezigni. Mi devis almenaŭ provi, eĉ se mi malsukcesus kaj mem kaptiĝus. Mi kulpis, ke li venis en ĉi tiun situacion; mi ŝuldis al li almenaŭ provon je savo. Sed kion mi povis fari? Mi ne povis proksimiĝi al li en la Federacia Domo, aliri lin dum transportado, aŭ eĉ vidi lin en la kortumo.

Kortumo. Kortumo? Kortumo. Kortumo! Kortumo… Kial mi konstante pensis pri la tribunalo? Kio pri la kortumo tiklis mian intereson, gratis ĉe mia medulla oblongata per ideo, kiu volis enveni?

Kompreneble! “Hura!” mi entuziasmis kaj ĉirkaŭkuris en etaj cirkloj svingante miajn brakojn kaj laŭte gluglante mian plej bonan imiton (ĉe festoj oni ŝategis ĝin) de seksardanta erinapro.

— Kio pri la kortumo? — mi demandis min, kaj mi pretis kun la tuja respondo: — Mi rakontos al vi pri la kortumo. Ĝi estas malnova konstruaĵo, Protektita Antikvaĵo. Ĝi verŝajne havas malnovajn arkivojn en la kelo, kaj sendube ĝi havas vespertojn en la subtegmento. Dumtage oni ĝin gardas kiel la monfarejon; sed nokte ĝi estas dezerta!

Mi impetis al mia ekipaĵoŝranko kaj komencis ĵetadi diversajn necesaĵojn al la planko. Ilaron, dirkojn, lumojn, dratojn, subaŭskultilojn: la tutan ekipaĵon bezonatan por la tasko.

Aŭto nun, aŭ prefere kamioneto, estus ege konvena, ĉar espereble mi bezonos transportilon por du. Mi zorgis pri tio unue. Mi konis plurajn ejojn, kiujn mi estis notinta por okazoj de bezono — kaj mi nun bezonis. Kvankam estis ankoraŭ taghele, la kamionoj kaj kamionetoj de Pan-E-A Panejo estis denove en sia parko, kie oni pretigis ilin por iliaj antaŭaŭroraj taskoj de la sekvonta tago. Kelkajn kamionetojn oni kondukis al la garaĝo por priservado, kaj unu el ili iris hazarde iom pli foren. Sur la straton kaj direkte al la urbolimo. Mi estis sur kampara strato, kiam krepuskis, kaj en Perla Pordego mallonge post noktiĝo, kaj mi enlasis min tra malantaŭa pordo en la tribunalan domon mallonge post tio.

La domgardaj alarmoj estis antikvaĵoj, kun la celo protekti kontraŭ infanoj aŭ menskripluloj, ĉar en la konstruaĵo estis evidente nenio ŝtelinda. Tion ili pensis! Provizite per bildoj, kiujn mi mem faris de la tribunala ĉambro dum la proceso, mi iris rekte tien. Tribunala ĉambro ses. Mi staris en la pordo kaj ĉirkaŭrigardis en la malluman ĉambregon. Ekstere la lumoj de la strato ĵetis oranĝkoloran brileton tra la altaj fenestroj. Mi enmarŝis silente, sidiĝis en la juĝista seĝo, kaj rigardis en la atestantejon. Fine mi trovis la seĝon, en kiu La Kuriero estis sidinta dum sia fulma proceso, kaj en kiu li sidos morgaŭ. Jen kie li sidos, kaj jen kie li staros, kiam li stariĝos por aŭdi sian kondamnon. Tiuj manegoj tenos la barilon tie. Precize tie.