— Nia krozo tuj komenciĝos, — li diris, kaj en liaj okuloj estis gaja brilo.

Mi lasis lin en la sunlumo kaj iris al la doko por enigi la legitimilon de la ŝipo en la kontrolroboton.

— Bonan matenon, — ĝi diris per lada voĉo. — Vi volas preni la krozŝipon Ĉarmaj Spesoj. La baterioj estis reŝargitaj je kosto de dek du spesoj. La prezo de parkado…

Ĝi tiel pluis, laŭtlegante ĉiujn elspezojn, kiujn oni klare povis vidi sur la ekrano, supozeble por tiuj klientoj, kiuj ne kapablas legi, kaj nenion oni povis fari kontraŭ tio. Mi staris sur unu piedo, kaj poste sur la alia, kaj tiel plu, ĝis ĝi finis. Tiam mi enpuŝis la monerojn. La maŝino forglutis ilin kaj vomis kvitancon. Ankoraŭ promenade, mi proksimiĝis al la ŝipo, enmetis la kvitancon, kaj atendis la bonvenan klaketon de la malŝlosiĝo de la kateno. Post sekundoj, mi estis jam sur la rivero direkte al la sola figuro sur la bordo.

Sola ne plu. Fraŭlino sidis apud li.

Mi ĉirkaŭiris for kaj reen, sed ŝi ankoraŭ estis tie. La Kuriero sidis klinite kaj ne signalis kion fari. Mi ĉirkaŭveturis ankoraŭfoje, sed la vido de patrolanta policaŭto sendis min panike al la bordo. La fraŭlino ekstaris kaj salute svingis siajn brakojn, kriante:

— Ho, eta Jimĉjo diGriz, tute sendube. Kia plaĉa surprizo! 

Lastatempe la vivo havis tro da tiaj momentoj. Mi rigardis la knabinon pli detale, dum mi zorge gvidis la boaton ĝis la bordo. Ŝi konis min, do mi devis koni ŝin: okulfrape bela, ŝia bluzo perfekte plenigita. Tiuj tulipaj lipoj — ŝi! — temo de miaj plej ekstremaj revoj.

— Ĉu estas vi, Lizbeta? Lizbeta Naratin?

— Kiom dolĉa vi estas, ke vi memoras min!

Mi pretis salti surteren kun la kablo, sed ŝi prenis ĝin el mia mano kaj ligis ĝin ĉirkaŭ la bolardo tie. Super ŝia ŝultro, mi vidis, ke la policaŭto pasis kaj krozis plu. Mi ekrigardis al La Kuriero, kiu nur rulis la okulojn ĉielen, dum ŝi parolis.

— Mi diris al mi, Lizbeta, mi diris, tiu ne povas esti Jimĉjo diGriz, elgrimpanta el tiu malnova MakPorka kamioneto kaj portanta koketan etan liphararon. Ne tiu Jimĉjo, kiu tiom troviĝas en la novaĵoj lastatempe. Se jes, kial mi ne simple promenu post li, pro la memoro. Tiam mi vidis vin paroli al ĉi tiu afabla sinjoro, antaŭ ol vi iris al la jaĥtostacio, do mi decidis atendi, ĝis vi revenos. Ekvojaĝontaj, ĉu ne?

— Ne, ne vojaĝo, nur eta tagekskurso, kontraŭflue kaj reen. Estis agrable vidi vin denove, Lizbeta.

Tio estis la sola bona parto de la afero. Vidi ŝin, mi volas diri. La celon de mia infana adoro. Ŝi forlasis la lernejon, mallonge post kiam mi eniris, sed estis malfacile ŝin forgesi. Kvar jarojn pli aĝa ol mi, vere matura virino. Do ŝi nun aĝis dudek unu jarojn. Ŝi estis ĉefo de sia klaso, gajninto de Belulino de la Jaro. Pro bona kialo. Nun, kvankam maljuna, ŝi ankoraŭ estis belegulino. Ŝia voĉo interrompis mian rememoradon:

— Mi ne pensas, ke vi ĝuste verdiras, Jimĉjo. Nu, kun ĉiuj tiuj pakaĵoj kaj aferoj, mi vetus, ke vi komencas longan vojaĝon. Se mi estus vi, mi opinius longan vojaĝon tre bona ideo.

Ĉu estis malsama tono en ŝia voĉo kun tiuj lastaj vortoj? Kion ŝi deziris? Ni ne povis resti tie pli longe. Ŝi klarigis sian deziron, kiam ŝi saltis surboaten, balancante la boaton en ĝia ankrejo.

— Ĉiam estas loko por unu pli — ŝi vokis gaje, kaj iris sidi prue. Mi paŝis surteren kaj prenis la pakaĵojn, flustrante al La Kuriero:

— Ŝi konas min. Kion ni faru?

Li suspiris responde.

— Malmulton ni povas fari. Por nun ni havas pasaĝeron. Mi proponas, ke ni pripensu la problemon, post kiam ni ekvojaĝos. Konsidere ĉion, ni ne havas elekton.

Tro prave. Mi transdonis niajn posedaĵojn al li, kaj poste baraktis por malligi la malklaran nodon, kiun ŝi estis farinta en la kablo. Mi forpuŝis la Ĉarmajn Spesojn per la piedo, saltis surboaten, kaj prenis la stirilon. La Kuriero portis la skatolojn suben, dum mi ŝaltis la motoron kaj direktis laŭfluen. For de Predikurbo, de MakPorko, kaj de la leĝo.

Sed ne for de Lizbeta. Ŝi kuŝis sternite sur la ferdeko antaŭ mi, kun sia jupo iom levita, tiel ke mi povis admiri tiujn belegajn femurojn. Mi admiris. Tiam ŝi turnis sin kaj ridetis, klare kapabla legi miajn pensojn. Mi forgesis provizore pri mia planita virina maskovestaĵo, imagante la mokon, kiu salutus mian seksoŝanĝon. Mi ekkoleris.

— Bone, Lizbeta, kial vi ne simple diru, kion vi volas — mi diris, tirante mian rigardon pene al la klara akvo de la rivero.

— Sed kion vi celas?

— Ĉesu ludi. Vi rigardis la novaĵojn, vi diris. Do vi scias pri mi.

— Certe. Mi scias, ke vi rabas bankojn kaj eskapas el malliberejo. Tamen tio ne ĝenas min. Mi mem havis etan eron de malfacilaĵo. Do, kiam mi vidis vin, kaj tiun ĉi boaton, mi sciis, ke vi nepre havas monon. Eble multe da mono. Do mi kaptis la okazon por vojaĝi kun vi. Afable, ĉu ne?

— Ne. — Mi tenis miajn pensojn ĉe la leĝo kaj ne ĉe la femuroj. Ŝi estis ĝeno. — Kaj mi ja havas iom da mono flanke. Se mi donos al vi iom, metos vin surborden…

— La mono, jes. La bordo, ne. Mi adiaŭis lin kaj Predikurbon. Nun mi vidos la mondon. Kaj vi pagos mian vojaĝon.

Ŝi komfortigis sin, kun brakoj kiel kapkuseno, ridetante dum ŝi ĝuis la sunbrilon. Mi rigardis malgaje kaj pensis pri tri aŭ kvar frapoj, kiuj rompus tiun delikatan kolon…

Eĉ ne ŝerce. Tiu ĉi problemo solviĝos, sen morta perforto. Ni zumis laŭflue, dum la akvo disiĝis ĉe la pruo, kun Predikurbo malantaŭ ni kaj vastaj verdaj kampoj antaŭe trans kurbo de la rivero. La Kuriero venis ferdeken kaj sidis apud mi. Kun la tria ĉeestanto, ni ne povis diri multon.

Ni daŭrigis tiel silente dum plejparto de horo, ĝis doko ĉe vendejo aperis antaŭe. Lizbeta ekmoviĝis kaj eksidis, glitigante la fingrojn tra tiu belega blonda hararo.

— Sciu — mi malsatas. Mi vetus, ke ankaŭ vi malsatas. Kial vi ne haltu tie, kaj mi saltos alteren kaj aĉetos por ni manĝaĵojn kaj bieron. Ĉu tio ne estas bona ideo?

— Bonega! — mi konsentis. Ŝi iros en la vendejon; ni iros rapide for.

— Mi estas senmona, — ŝi ridetis. — Tute nepagipova. Se vi donos al mi kelkajn spesojn, mi aĉetos tagmanĝon. Mi pensas, ke milo sufiĉos.

Ŝia karulineta mieno neniel ŝanĝiĝis, dum ŝi diris tion, kaj mi demandis min, ĝuste kia malagrablaĵo trafis ŝin. Eble ĉantaĝo kaj trudpeto; certe ŝi havis taŭgajn akreditaĵojn. Mi fosis profunde en mian monujon.

— Bone, — ŝi diris, ardokule trafoliumante la faskon. — Mi ne restos longe. Kaj mi scias, ke vi estos ĉi tie, Jimĉjo, kun via amiko. Ĉu mi ne vidis ankaŭ lin en la novaĵelsendoj?

Mi minace rigardis la ravajn rotaciojn de ŝia postaĵo, dum ŝi trotis al la vendejo.

— Ŝi najlis niajn felojn al la muro, — La Kuriero diris malgaje.

— Senfeligitaj, najlitaj, kaj tanitaj. Kion ni faru?

— Precize kion ŝi petas, provizore. Krom murdi ŝin, ni ne havas elekton. Sed mi ne kredas je murdo.

— Ankaŭ mi ne. Kvankam ĉi tio estas la unua fojo, kiam mi ekkomprenas la tenton.

— Kion vi scias pri ŝi?

— Nenion, ĉar mi lastfoje vidis ŝin en la lernejo. Ŝi diras, ke ŝi estas en embaraso, sed mi tute ne scias pri kio temas.

La Kuriero kapjesis pensante.

— Kiam ni estos sekure for de ŝi, mi iros al terminalo. Se ŝi estas en la policaj registroj, mi povos elfosi ŝin.

— Ĉu tio helpos nin?

— Mi tute ne scias, kara knabo. Mi povos nur provi. Dume ni devas kiel eble plej bone elturniĝi. Ni estas sufiĉe for de la teruroj de la erinapraĵa palaco, ankaŭ sekure for de niaj serĉantoj. Dum tiu estaĵo ricevas monon de ni, ni estas sekuraj. Provizore. Kaj vi devas agnoski, ke ŝi estas ornama.

Mi ne havis respondon al tio, kaj povis nur sidi malgaje, ĝis nia neinvitita pasaĝero revenis.

Post la tagmanĝo ni daŭrigis vojaĝi laŭflue. Lacigite pro mateno de sunbaniĝo, Lizbeta iris suben por belecodormeto. La Kuriero volis sian vicon ĉe la stirilo, do mi montris al li la regilojn kaj atentigis lin pri la buoj. Ni ne havis multon por konversacii. Sed ni multe pensis. Meze de la posttagmezo la celo de nia furioza cerbumado trotis ferdeken de sube.