— Supren la deklivon! — mi elkriis, kiam mi vidis, ke La Kuriero luktadis por stariĝi, kun sango ĉie sur la dorso. Mi pafis ankoraŭ dufoje, poste turniĝis por helpi lin. Kaj mi vidis, ke Drenel ja tenadis la glavon, sed ankoraŭ kuŝis sur la monteto.

— Venu ĉi tien kaj helpu lin, aŭ mi mem mortigos vin! — mi kriegis, turniĝante kaj pafante denove. Mi trafis neniun, sed mi ja certigis, ke iliaj kapoj restis sube. La Kuriero stumbladis for, kaj Drenel, ĉerpinte el ia profunda fonto — aŭ timante, ke mi ja mortigus lin — venis por nin helpi. La pafoj nun fajfis preter ni, do mi turniĝis kaj repafis al ili.

Ni atingis la supron de la malalta monteto kaj transpasis ĝin, celante la relativan sekurecon de la arbaro. Drenel kaj mi duonportis la grandan figuron de La Kuriero, dum li stumbladis kaj ŝanceliĝis. Mi rapide — kaj kuraĝige — rigardis lian dorson. Estis tie malprofunda tranĉvundo — nenio tro grava. Niaj postkurantoj ankoraŭ ne estis videblaj, kiam ni trafrakasis la arbedojn kaj venis al la sekureco de la arboj.

— Drenel — konduku nin for de ĉi tie. Oni ne kaptu nin nun!

Estis sufiĉe surprize, ke oni ne jam kaptis nin. La biena knabo certe estis ludinta inter ĉi tiuj arboj sian tutan junan vivon, ĉar li konis ĉiun spuron kaj vojeton. Sed estis peniga laboro. Ni daŭre stumblis, kaj poste barakte grimpis krutan herban deklivon, meze de kiu estis kelkaj favecaj arbedoj. Drenel flankentiris la arbedojn, malkaŝante la enirejon al malprofunda kaverno.

— Mi iam ĉasis peltulon ĉi tien. Neniu plu konas ĝin.

La enirejo estis malalta, kaj estis pene tratiri La Kurieron. Sed interne la kaverno plilarĝiĝis, kaj estis pli ol sufiĉe da spaco por sidiĝi, sed ne sufiĉe por stari. Mi prenis unu el la kovriloj kaj etendis ĝin, kaj poste rulis La Kurieron sur ĝin, tiel ke li kuŝis sur sia flanko. Li ĝemis. Lia vizaĝo estis malpurega kaj kontuzita. Ne estis facila tempo por li. Tiam li min rigardis kaj ridetis.

— Dankon, knabo. Mi sciis, ke vi estos tie.

— Ĉu vere? Tio estas pli ol tio, kion mi sciis.

— Sensencaĵo. Sed bonvolu rapidi, la…

Li tordiĝis kaj ĝemis, kaj lia korpo arkiĝis supren pro netolerebla doloro. La dolorkateno — mi tute forgesis pri ĝi! Kaj ĝi ricevadis daŭran signalon, certan morton.

Kiu tro pelas, nur malakcelas. Do mi regis mian angoron kaj malrapide demetis mian dekstran ŝuon, malfermis la faketon, kaj prenis la dirkon firme en la fingroj. Mi kliniĝis, enmetis ĝin — kaj la kateno ekmalfermiĝis. Dolorego lancis tra mia mano, sensentigante ĝin, dum mi flankentiris la aĉaĵon.

La Kuriero estis senkonscia kaj peze spiranta. Estis plu nenio, kion mi povis fari krom sidi kaj atendi.

— Via glavo, — diris Drenel, prezentante ĝin al mi.

— Vi prizorgu ĝin dum momento. Ĉu vi sentas vin kapabla?

Li mallevis la okulojn kaj ree ektremis.

— Mi deziras esti batalisto, sed mi tiom timis. Mi ne povis moviĝi por helpi vin.

— Sed vi tamen moviĝis — finfine. Memoru tion. Ne estas homo vivanta, kiu ne timis iam aŭ tiam. Nur kuraĝulo povas senti timon kaj tamen iri antaŭen.

— Nobla penso, junulo, — diris la profunda voĉo. — Kaj penso, kiun vi ĉiam memoru.

La Kuriero rekonsciiĝis, kaj ridetis palan rideton.

— Nu, Jim, kiel mi diris, antaŭ ol ili funkciigis sian maŝineton, mi estis certa, ke vi estos ĉi tie hodiaŭ matene. Vi estis libera — kaj mi sciis, ke vi ne lasus min sola en tiu malicejo. Ekestis grandega alarmo, kiam vi eskapis, kun multe da “tien kaj reen”, ĝis oni fermis la pordegon por la nokto. Estis evidente, ke vi ne povis veni tiam. Sed ĉe tagiĝo la pordego malfermiĝos, kaj mi ne havis eĉ etan dubon, ke vi estos apude, penante eltrovi kiel atingi min. Simpla logiko. Do mi plisimpligis la ekvacion venante al vi.

— Tre simple! Vi preskaŭ vin mortigis.

— Sed mi ne mortis. Kaj ni ambaŭ estas for de ili. Kaj mi vidas ankaŭ, ke vi sukcesis rekruti aliancanon. Bona laboro por unu tago. Nun la plej grava demando: Kion ni faru nun?

Kion, do? 

— Nu, kion ni faru nun? La respondo estas klara, — mi diris. — Ni restu ĉi tie, ĝis la tumulto finiĝos. Tio okazos sufiĉe baldaŭ, ĉar mortinta sklavo ne havas grandan vendovaloron.

— Tamen mi sentas min ege sana.

— Vi forgesis, ke la dolorkateno mortigas, kiam ĝi estas uzata sen paŭzo. Do, kiam la vojo estos libera, ni iros al la plej proksima domo kaj flegos vian vundon.

— Ĝi estas sanga, sed ja ne pli ol skrapvundeto.

— Sepseco kaj infektado. Ni flegos la vundon unue. — Mi turnis min al Drenel. — Ĉu vi konas bienulon, kiu loĝas proksime de ĉi tie?

— Ne, sed la vidvino Pomarbo estas apenaŭ trans la monteto, malantaŭ la morta arbo, tra la fino de la marĉo…

— Bonege. Vi montru al ni la vojon; ne rakontu ĝin. — Mi returnis min al La Kuriero. — Kaj post la flegado de via dorso, kion?

— Post tio, Jim, ni rekrutiĝos. Ĉar vi nun jam estas lusoldato, tio estas la ĝusta movo. Armeo kutime baziĝas en fortikaĵo, kaj en tiu fortikaĵo estas ŝlosita ĉambro, kie oni gardas la groŝojn. Dum vi praktikos vian militan profesion, mi, kiel oni diras, okulumos la ejon. Por progresigi tiun noblan aferon nian, mi pensas pri specifa armeo por vi. Tiu de ĉifalo Demonte.

— Ne ĉifalo Demonte, — Drenel plorkriis tirante sian hararon ambaŭmane. — Li estas senlime demona, li manĝas infaneton por matenmanĝo ĉiutage, lia tuta meblaro estas kovrita per homa haŭto, li trinkas el la kranio de sia unua edzino…

— Sufiĉas, — La Kuriero ordonis, kaj Drenel eksilentis. — Kompreneble li ne havas bonan famon ĉi tie en la ĉifalujo de Dökkid. Ĉar li estas la ĝisosta malamiko de ĉifalo Dökkid kaj konstante militas kontraŭ li. Mi estas certa, ke tiu ne estas pli malbona — aŭ pli bona — ol iu ajn alia ĉifalo. Sed li havas avantaĝon: Li estas la malamiko de nia malamiko.

— Do espereble nia amiko. Bone. Mi ŝuldas al onklo Dökkid, kaj mi antaŭĝojas repagi al li.

— Ne estu venĝema, Jim. Tio malklarigas la vidon kaj malhelpos vian karieron. Kiu nun estu pri groŝoj, ne pri venĝado.

Mi kapjesis.

— Kompreneble. Tamen, dum vi planas la ŝteladon, nenio malhelpas min iomete venĝi min.

Mi povis vidi, ke li malaprobis miajn emociojn, sed mi ne kapablis atingi lian olimpecan flegmon. Tipa malforto de junulo, eble. Mi ŝanĝis la temon.

— Post kiam ni malplenigos la trezorujon, kion?

— Ni malkovros, kiel la planedanoj kontaktas la eksterplanedajn kontrabandistojn, la kruptianojn. Celante nian foriron el ĉi tiu malmoderna kaj mortiga mondo kiel eble plej rapide. Por tio, ni eble devos religiiĝi. — Li subridis ĉe mia ŝokita mieno. — Kiel vi, mia knabo, mi estas Scienca Homarano kaj ne sentas la bezonon de supernaturaĵo. Tamen ĉi tie en Spukavatem ĉiu ekzistanta teknologio ŝajnas esti en la manoj de ordeno nomita la Nigraj Monaĥoj…

— Aĥ ne, fortenu vin! — Drenel plorkriis; li certe estis fonto de malbonaj novaĵoj. — Ili konas Aĵojn, Kiuj Frenezigas Homojn. El iliaj metiejoj venas ĉiaj nenaturaĵoj. Maŝinoj, kiuj krias kaj gruntas, kiuj parolas tra la ĉielo, ankaŭ la dolorkatenoj. Evitu ilin, Mastro, mi petegas!

— Tio, kion via juna amiko ĵus diris, estas prava, — diris La Kuriero. — Minus la timo de nekonataĵoj, kompreneble. Per iu procezo, kiu ne gravas nun, ĉiu teknologio sur ĉi tiu mondo koncentriĝis en la manojn de tiu ordeno, la Nigraj Monaĥoj. Mi tute ne scias, kia estas ilia religia ligo — se ili havas — sed ili provizas kaj riparas la maŝinojn, kiujn vi vidis. Tio donas al ili certan protekton, ĉar, se iu ĉifalo atakus ilin, la aliaj tuj defendus ilin por protekti sian aliron al la metalaj fruktoj de la teknologio. Eble ĉe ili ni devos trovi nian savadon kaj eliron.

— Mi subtenas la proponon, kaj ĝi estas aprobita per aklamo. Rekrutiĝi; akiri tiom da groŝoj, kiom ni povas; kontakti la kontrabandistojn; kaj aĉeti nian forvojaĝon.