KATIE nie mogła zapomnieć, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Matta Harrisona. Poznała go w swoim niewielkim, przytulnym gabinecie redakcyjnym w wydawnictwie. Od wielu dni czekała na to spotkanie. Uwielbiała jego „Pieśni malarza pokojowego”, niezwykle ujmujące wiersze na temat codziennego życia – refleksje nad uprawianiem ogrodu, malowaniem domu, grzebaniem ukochanego psa, zachwyt nad nowo narodzonym dzieckiem. Jego dobór słów nad wyraz przekonująco krystalizował życie. Wciąż nie mogła się nadziwić, że trafiła na jego utwory.

A kiedy wszedł do gabinetu, jej zdziwienie wzrosło. Przeszło w oszołomienie. Najtajniejszymi zakamarkami mózgu i całego systemu nerwowego zareagowała na stojącego przed nią mężczyznę, poetę. Poczuła, że serce jej drgnęło i pomyślała: no, no. Uważaj, uważaj.

Był od niej sporo wyższy, miał z metr osiemdziesiąt osiem. Kształtny nos, mocno zarysowany podbródek, rysy regularne jak rytm w jego wierszach. Włosy długie, brązowopłowe, lśniące. Opalenizna człowieka pracującego na świeżym powietrzu. Uśmiechnął się, miała nadzieję, że nie drwi w duchu z jej wzrostu, niezdarności ani cielęcego wyrazu twarzy.

Wieczorem zjedli kolację, potem wybrali się do klubu jazzowego – mimo zaplanowanego szkolnego wieczoru, jak Katie nazywała swoje wieczory poświęcone redagowaniu. O trzeciej nad ranem odwiózł ją do domu, stokrotnie przepraszając, pocałował cudownie w policzek, po czym odjechał taksówką.

Katie stała na schodkach przed domem. Dopiero teraz nieco się ocknęła. I zaraz zadała sobie pytanie: czy Matthew Harrison jest żonaty?

Nazajutrz rano znów zjawił się w jej gabinecie, ale już w południe oboje wyrwali się na wczesny obiad i potem nie wrócili do pracy. Pobiegli do muzeum. Okazało się, że Matt świetnie się zna na sztuce. Wciąż myślała, co to za facet. I dlaczego pozwalam sobie wobec niego na takie porywy?

A potem, dlaczego nie miałabym się tak czuć przez cały czas.

Wieczorem przyszedł na kolację do jej domu. Katie nadal dziwiła się takiemu, a nie innemu obrotowi spraw. W swoim najbliższym środowisku uchodziła za osobę oszczędzającą cnotę, zanadto romantyczną i staroświecką w sprawach seksu, ale teraz nie zdołała się oprzeć temu przystojnemu, pociągającemu malarzowi i poecie z Martha`s Vineyard.

Przy akompaniamencie wieczornego deszczu po raz pierwszy poszli do łóżka, a Matt zwrócił jej uwagę na muzykę kropli bębniących po chodniku i w konarach drzew przed domem. Owszem, było to nader nastrojowe, ale niebawem przestali słyszeć szum deszczu czy cokolwiek innego, bo tak ich ciągnęło do siebie.

W łóżku Katie czuła się z nim tak swobodnie, naturalnie i dobrze, że aż się przeraziła. Zupełnie, jakby znała go od dawna. Wiedział, jak ją tulić, gdzie dotykać, kiedy czekać, a potem wszystko w jej środku dosłownie wybuchło. Uwielbiała jego delikatne pocałunki w usta, w policzki, w szyję, w plecy, w piersi… ech, wszystko.

– Jesteś czarująca, i chyba nie wiesz o tym, prawda? – szepnął, po czym się uśmiechnął. – Masz takie delikatne ciało. I przepiękne oczy. I uwielbiam ten twój warkocz.

– Dobraliście się z moją mamą – roześmiała się Katie. Rozpuściła warkocz i długie włosy rozsypały jej się po plecach.

– Tak mi się też podoba – pochwalił Matt i puścił oko.

Kiedy nazajutrz rano od niej wyszedł, pomyślała z rozrzewnieniem, że nigdy z kimś takim nie była, że nie przeżyła dotąd takiej bliskości z drugim człowiekiem.

Już za nim tęskniła. To jakiś obłęd, po prostu śmieszne, ale naprawdę za nim tęskniła.

A kiedy jeszcze tego samego ranka dotarła do redakcji, Matt już tam na nią czekał. Serce jej zamarło.

– Wiesz, zabierzmy się jednak do pracy – poprosiła bez przekonania. – Mówię poważnie.

Nie odezwał się słowem, tylko zamknął i drzwi i całował ją, aż poczuła, że wtapia się w drewniane drzwi.

W końcu jednak odsunął się od niej, spojrzał jej głęboko w oczy i powiedział:

– Stęskniłem się zaraz po wyjściu od ciebie.