– W mieście wydarzyło się dużo złych rzeczy. Nie chodzi tylko o pana i pańskie znajome, ale także o obcych. Moja kuzynka pracuje w szpitalu. Powiedziała mi, że czworo Amerykanów z Nowego Jorku dostało się do szpitala. Rozmawiali z pacjentem, któremu przeszczepiono wątrobę.

– Tak? – pytająco odpowiedział. Obcy z Nowego Jorku przyjeżdżają, aby porozmawiać z pacjentem po transplantacji. To zupełnie nieoczekiwany rozwój wypadków.

– Po prostu weszli – kontynuowała Esmeralda. – Nikt się ich nie spodziewał. Powiedzieli, że są lekarzami. Wezwano ochronę i żołnierzy i zabrali ich. Są teraz w więzieniu.

– Coś podobnego – odparł Kevin. W głowie wirowały mu różne myśli. Przypomniał mu się telefon, który tydzień temu nieoczekiwanie zadzwonił w środku nocy. Rozmawiał wtedy z samym Taylorem Cabotem. Sprawa dotyczyła byłego pacjenta, Carla Franconiego, który został zastrzelony właśnie w Nowym Jorku. Taylor Cabot pytał wtedy, czy z autopsji zwłok ktoś mógłby dowiedzieć się, co mu się przydarzyło.

– Moja kuzynka zna jednego żołnierza. Mówią, że oddadzą Amerykanów ministerstwu. Jeżeli tak, to ich zabiją. Uważałam, że powinien pan o tym wiedzieć.

Kevin poczuł dreszcz na plecach. Wiedział, że taki sam los Siegfried spróbuje i im zgotować. Ale kim są ci Amerykanie? Czy to oni są związani z autopsją Carla Franconiego?

– To bardzo poważna sprawa – stwierdziła Esmeralda. – Boję się o pana. Wiem, że poszedł pan na zakazaną wyspę.

– Skąd to wiesz? – zapytał zaskoczony.

– Ludzie gadają. Kiedy powiedziałam, że wyjechał pan niespodziewanie i szef Strefy pana szuka, Alphonse Kimba powiedział mojemu mężowi, że pojechał pan na wyspę. Był tego pewny.

– Doceniam twoją troskę – odparł wymijająco Kevin i zagubiony we własnych myślach dodał jeszcze: – Dziękuję, że mi powiedziałaś.

Poszedł do swojego pokoju. Spojrzał w lustro i zaskoczył go widok wyczerpanego, brudnego mężczyzny, którego zobaczył. Drapiąc się po swojej świeżo zapuszczonej brodzie, dostrzegł coś bardziej niepokojącego. Zaczynał wyglądem przypominać swój genetyczny duplikat.

Po goleniu, prysznicu i zmianie odzieży odżył. Cały czas myślał o Amerykanach siedzących w miejskim więzieniu. Był niezwykle zainteresowany i najchętniej poszedłby z nimi porozmawiać.

Obie panie również się odświeżyły. Prysznic sprawił, że Melanie znowu przypominała dawną siebie. Narzekała na ubrania, które jej dostarczono.

– Nic do siebie nie pasuje – zrzędziła.

Usiedli w jadalni i Esmeralda podała posiłek. Melanie rozejrzała się dookoła i powiedziała ze śmiechem:

– Czy to nie zabawne, że jeszcze kilka godzin temu żyliśmy jak neandertalczycy. Wtem, pstryk, i nurzamy się w luksusie. Jak za sprawą machiny czasu.

– Gdybyśmy się tylko nie musieli martwić o to, co przyniesie jutro – odezwała się Candace.

– Cieszmy się przynajmniej naszą ostatnią kolacją – odparła Melanie z typowym dla siebie wisielczym humorem. – Poza tym im więcej myślę o całej sprawie, tym mniej wierzę, że będą mogli wydać nas Gwinejczykom. Moim zdaniem nie udałoby im się tego ukryć. To prawie trzecie tysiąclecie. Świat jest zbyt mały.

– Jednak boję się… – zaczęła Candace.

– Przepraszam – przerwał Kevin. – Esmeralda powiedziała mi coś, czym chciałbym się z wami podzielić. – Zaczął od tamtego nocnego telefonu od Taylora Cabota, następnie opowiedział o pojawieniu się i uwięzieniu nowojorczyków w miejskim więzieniu.

– No właśnie to jest to, o czym mówię – skomentowała Melanie. – Para inteligentnych ludzi przeprowadziła w Nowym Jorku autopsję i w końcu wylądowali w Cogo. A nam się wydawało, że jesteśmy odcięci od świata. Mówię wam, świat staje się mniejszy każdego dnia.

– Więc uważasz, że ci Amerykanie znaleźli się tutaj, idąc za tropem, na którego początku był Franconi? – spytał Kevin. Jemu intuicja podpowiadała to samo, ale chciał potwierdzenia.

– A co innego mogłoby to być? Według mnie nie ma wątpliwości – przytaknęła Melanie.

– Candace, co ty o tym myślisz? – spytał Kevin.

– Zgadzam się z Melanie. Jakby nie patrzeć, byłby to zbyt nieprawdopodobny zbieg okoliczności.

– Dziękuję, Candace! – Melanie obracała w palcach pusty kieliszek do wina i spoglądała groźnie na Kevina. – Nie lubię tego robić, ale muszę przerwać tę interesującą rozmowę i zapytać, gdzie jest to twoje wspaniałe wino, zuchu?

– Kurczę, zupełnie zapomniałem. Przepraszam! – Wstał od stołu i poszedł do schowka z naczyniami stołowymi, który zapełnił butelkami z winem. Kiedy ogląda etykiety, które zresztą niewiele mu mówiły, uderzyło go nagłe odkrycie, jak dużo wina zgromadził. Policzył butelki na jednej półce i pomnożył to przez liczbę półek w pomieszczeniu. Doliczył się około trzystu sztuk.

– No, no – powiedział do siebie, gdy plan zaczął świtać mu w głowie. Z całym naręczem butelek poszedł do kuchni.

Esmeralda spożywała posiłek, ale na widok Kevina natychmiast wstała.

– Chciałbym prosić o przysługę – powiedział Kevin. – Mogłabyś wziąć te butelki i korkociąg i zanieść je na dół żołnierzom?

– Tyle? – spytała krótko.

– Tak. Chciałbym także, żebyś jeszcze więcej zaniosła żołnierzom do ratusza. Jeśli zapytają o okazję, powiedz, że wyjeżdżam i chcę w ten sposób pożegnać się z nimi, żeby nie zostawiać tego szefowi Strefy.

Przez twarz Esmeraldy przebiegł uśmiech. Popatrzyła na Kevina.

– Chyba rozumiem. – Wzięła z kredensu płócienną torbę, z którą chodziła po zakupy, i wypełniła ją butelkami. Chwilę później schodziła do głównego holu.

Kevin kilka razy obrócił do magazynku i z powrotem, przynosząc kolejne porcje butelek. Na stole ustawił ich kilka tuzinów, w tym parę z porto.

– Co tu się dzieje? – zapytała Melanie, wsuwając głowę przez uchylone drzwi. – Czekamy na wino.

Kevin wręczył jej jedną z butelek. Oświadczył, że przyjdzie za parę minut, i poprosił żeby zaczęły kolację bez mego. Melanie spojrzała na etykietę.

– A niech mnie, Château Latour! – Posłała Kevinowi pełen uznania uśmiech i zniknęła w jadalni.

Esmeralda wróciła, mówiąc, że żołnierze są bardzo wdzięczni.

– Ale chyba zaniosę im też trochę chleba – dodała. – Powinien pobudzić pragnienie.

– Znakomity pomysł – stwierdził Kevin. Wypełnił torbę butelkami i zważył w dłoni. Była ciężka, lecz uznał, że Esmeralda powinna sobie poradzić.

– Ilu żołnierzy jest w ratuszu? – zapytał, wręczając jej torbę. – Musimy mieć pewność, że wina będzie dostatecznie dużo.

– Zazwyczaj na noc zostaje czterech.

– Więc dziesięć butelek powinno wystarczyć. Przynajmniej na początek. – Uśmiechnął się, a Esmeralda odwzajemniła uśmiech.

Kevin wziął głęboki oddech i wszedł do jadalni. Był ciekaw, co panie powiedzą o jego pomyśle.

Kevin odwrócił się i spojrzał na zegar. Dochodziła północ, więc usiadł na krawędzi łóżka i spuścił nogi na podłogę. Wyłączył budzik, który nastawił punktualnie na dwudziestą czwartą. Przeciągnął się.

W czasie kolacji Kevin zaproponował plan, który wzbudził ożywioną dyskusję. Wspólnym wysiłkiem został on nieco zmodyfikowany i rozszerzony. Ostatecznie cała trójka uznała, że warto spróbować.

Przygotowali wszystko i zdecydowali się na krótki wypoczynek. Kevin jednak pomimo zmęczenia nie mógł zasnąć. Był zbyt zaaferowany. Poza tym przeszkadzał mu narastający stopniowo hałas z parteru. Początkowo dochodziły ich tylko rozmowy, ale później, a szczególnie przez ostatnie pół godziny, głośne pijackie śpiewy żołnierzy rozlegały się w całym domu.

Esmeralda odwiedziła obie grupy żołnierzy po dwa razy w ciągu tego wieczoru. Po powrocie powiedziała, że drogie francuskie wino to był bardzo dobry wybór. Po drugiej wizycie oświadczyła, że pierwsza dostawa została już prawie całkiem osuszona.

Kevin ubrał się po ciemku i wyszedł na korytarz. Nie chciał zapalać żadnych świateł. Na szczęście księżyc świecił dostatecznie jasno, aby bez przeszkód przejść do pokoi gościnnych. Najpierw zapukał do Melanie. Przestraszył się, gdy drzwi otworzyły się w tym samym momencie.

– Czekałam. Nie mogłam zasnąć – wyjaśniła szeptem.

Razem podeszli do drzwi Candace. Ona także była gotowa.

Z pokoju dziennego wzięli brezentowe worki przygotowane wcześniej i tak wyposażeni wyszli na werandę. Przed nimi roztaczał się egzotyczny widok. Kilka godzin wcześniej padał deszcz. Teraz po niebie płynęły pierzaste, srebrzystoniebieskie chmurki. Księżyc wisiał wysoko na niebie, w jego świetle otulone mgiełką miasto nabierało niesamowitego wyglądu. W gorącym, parnym powietrzu odgłosy dżungli brzmiały niesamowicie.

Przy stole przedyskutowali pierwszy etap tak dokładnie, że teraz nie było potrzeby rozmawiać. W drugim końcu werandy przywiązali trzy połączone ze sobą prześcieradła i tak przygotowaną linę spuścili na ziemię.

Melanie nalegała, by zejść pierwsza. Zwinnie przeszła przez balustradę i zjechała na dół z imponującą łatwością. Candace była następna. Jej doświadczenia z zespołu cheerleaders [14] bardzo jej się przydały. Również bez trudności zjechała na dół.

Jedynie Kevin miał pewne kłopoty. Próbując naśladować Melanie, odepchnął się nogami. Ale zaplątał się w prześcieradło i w efekcie uderzył z łoskotem o ścianę, zdzierając sobie kostki na dłoniach.

– Cholera – zaklął, kiedy wreszcie stanął na bruku. Strzepnął rękoma i zacisnął palce.

– Wszystko w porządku? – spytała szeptem Melanie.

– Chyba tak.

Następny etap wyprawy wzbudzał więcej obaw. Pojedynczo przebiegali w cieniu arkad wzdłuż tylnej ściany budynku. Każdy krok zbliżał ich do głównych schodów, gdzie dało się słyszeć żołnierzy. Z magnetofonu kasetowego płynęła cicha afrykańska muzyka.

Dotarli do przegrody, w której Kevin trzymał swoją toyotę i wślizgnęli się do środka. Przeszli wzdłuż samochodu od strony pasażera. Kevin obszedł auto od przodu i stanął przy drzwiach kierowcy. Otworzył je po cichu. W tej chwili znajdował się pięć do siedmiu metrów od pijanych żołnierzy. Dzieliła ich tylko mata z trzciny zawieszona pod sufitem prowizorycznego garażu.