Teraz Servadio liczył na więcej niż kilka. Bo do wsi wjeżdżały Szczury.

Prowadził Giselher, flankowany przez Iskrę i Kayleigha. Za nimi jechały Mistle i ta nowa, szarowłosa, nazywana Falką. Asse i Reef zamykali pochód, ciągnąc luzaki, niechybnie zrabowane i przyprowadzone na sprzedaż. Byli zmęczeni i pokryci kurzem, ale trzymali się w siodłach dziarsko, ochoczo odpowiadali na pozdrowienia goszczących w Loredo kamratów i znajomych. Zeskoczywszy z koni i poczęstowani piwem, natychmiast przystąpili do hałaśliwych negocjacji z handlarzami i paserami. Wszyscy oprócz Mistle i tej nowej, szarowłosej, noszącej miecz przerzucony przez plecy. Te poszły między stragany, jak zwykle zapełniające majdan. Loredo miało swoje dni targowe, wtedy obliczona na przyjezdnych bandytów oferta towarów była szczególnie bogata i różnorodna. Dzisiaj właśnie był taki dzień.

Servadio ostrożnie podążył za dziewczynami. Aby zarobić, musiał donieść, aby donieść, musiał podsłuchać.

Dziewczyny oglądały kolorowe chustki, koraliki, haftowane bluzki, czapraki, ozdobne naczółki dla koni. Przebierały w towarze, ale nie kupowały. Mistle prawie cały. czas trzymała rękę na ramieniu szarowłosej.

Szpicel ostrożnie przysunął się bliżej, udał, że ogląda rzemienie i pasy na straganie rymarza. Dziewczyny rozmawiały, ale cicho, nie mógł wyrozumieć, bliżej zaś lękał się podchodzić. Mogły zauważyć, nabrać podejrzeń.

Na jednym z kramów sprzedawano cukrową watę. Dziewczyny podeszły, Mistle kupiła dwa omotane śnieżną słodkością patyczki, jeden wręczyła szarowłosej. Ta delikatnie skubnęła. Biały kłaczek przykleił się jej do wargi. Mistle starta go ostrożnym, pieszczotliwym ruchem. Szarowłosa szeroko otworzyła szmaragdowe oczy, wolniutko oblizała usta, uśmiechnęła się, figlarnie przekrzywiając głowę. Servadio poczuł dreszcz, strużką zimna spływający z karku pomiędzy łopatki. Przypomniał sobie plotki, krążące o obu bandytkach.

Zamierzał wycofać się chyłkiem, było jasne, że niczego nie podsłucha ani nie wyszpieguje. Dziewczyny nie rozprawiały o niczym ważnym, natomiast nie opodal, tam, gdzie zgromadziła się starszyzna rozbójniczych szajek, Giselher, Kayleigh i pozostali hałaśliwie kłócili się, targowali, wrzeszczeli, co i rusz podstawiali kubki pod szpunt antałka. Od nich Servadio miał szansę dowiedzieć się więcej. Któryś ze Szczurów mógł uronić słowo, a choćby pół słowa, zdradzającego najbliższe plany bandy, ich trasę lub cel. Gdyby udało mu się podsłuchać i w porę dostarczyć wiadomość żołnierzom prefekta lub żywo interesującym się Szczurami agentom z Nilfgaardu, nagroda była już praktycznie w kieszeni. Gdyby zaś na bazie jego informacji prefekt zdołał zastawić udaną zasadzkę, Servadio mógł liczyć na naprawdę znaczny przypływ gotówki. Kupię babie kożuch, myślał gorączkowo. Dzieciom butki nareszcie i zabawki jakieś… A sobie…

Dziewczyny spacerowały wzdłuż straganów, oblizując i skubiąc z patyczków cukrową watę. Servadio nagle zorientował się, że są obserwowane. I wskazywane palcami. Znał tych, którzy wskazywali, złodziei i koniokradów z szajki Knty, zwanego Wydrzychwostem.

Złodzieje wymienili kilka wyzywająco głośnych uwag, rozrechotali się. Mistle zmrużyła oczy, położyła szarowłosej rękę na ramieniu.

— Synogarliczki! — parsknął jeden ze złodziei Wydrzychawosta, dryblas z wąsami wyglądającymi jak wiechcie pakuł. - Patrzajta, iście zaraz dzióbków sobie dadzą!

Servadio widział, jak szarowłosa drgnęła, widział, jak Mistle zaciska palce na jej barku. Złodzieje zarechotali chórem. Mistle odwróciła się wolno, kilku natychmiast przestało się śmiać. Ale ten z pakułowymi wąsami był albo zbyt pijany, albo zupełnie pozbawiony wyobraźni.

— Może chłopa którejś z was trza? — podszedł bliżej, wykonując obrzydliwe i niedwuznaczne gesty, — Wierę, takie jak wy ino przechędożyć zdrowo, a w mig się z perwersyi uleczą! Hola! Do ciebie mówię, ty…

Nie zdążył jej dotknąć. Szarowłosa zwinęła się jak atakująca żmija, miecz błysnął i uderzył, zanim jeszcze upuszczona cukrowa wata upadła na ziemię. Wąsacz zatoczył się, zagulgotał jak indor, krew z przeciętej szyi siknęła długim strumieniem. Dziewczyna zwinęła się ponownie dopadła w dwóch tanecznych krokach, cięła jeszcze raz, fala posoki bryzgnęła na stragany, trup runął, piasek wokół niego momentalnie zrudział. Ktoś wrzasnął. Drugi złodziej schylił się, wydobył nóż z cholewy, ale w tym samym momencie padł zdzielony przez Giselhera okntyttt trzonkiem nahajki.

— Dość będzie jednego trupa! — wrzasnął herszt Szczurów. - Ten tu sam sobia winien, nie wiedział, z kim zadziera! Cofnij się, Falka!

Szarowłosa dopiero teraz opuściła miecz. Gigelher imiót! sakiewkę i potrząsnął nią.

— Wedle praw naszego bractwa, płacę za tego ubitego. Uczciwie, wedle wagi, talar za każdy funt parszywego Uwłoka! I na tym koniec waśni! Dobrze mówię, kamraci? Hej, Pitito, co rzekniesz?

Iskra, Kayleigh, Keef i Asse stanęli za hersztem. Twarze mieli jak z kamienia, dłonie na rękojeściach mieczy.

— Uczciwie — odezwał się z grupy bandytów Wydrzychwost, niski, krzywonogi mężczyzna w skórzanym kabacie. - Prawyś, Giselher. Koniec waśni.

Servadio przełknął ślinę, usiłując wtopić się w otaczający już zajście tłum. Nagle poczuł, że nie ma za grosz ochoty kręcić się koło Szczurów i koło popielatowłosej dziewczyny, którą nazywano Falką. Nagle uznał, że obiecana przez prefekta nagroda wcale nie jest tak wysoka jak myślał.

Falka spokojnie schowała miecz do pochwy, rozejrzała się. Servadio osłupiał widząc, jak jej drobna twarz zmienia się nagle i kurczy.

— Moja wata — jęknęła żałościwie dziewczyna, patrząc na walający się na brudnym piasku smakołyk. - Moja wata mi upadła…

Mistle objęła ją.

— Kupię ci drugą.

Wiedźmin siedział na piasku wśród wiklin, ponury, zły i zamyślony. Patrzył na kormorany siedzące na obsranym drzewie.

Cahir po rozmowie znikł w krzakach i nie pokazywał się. Milva i Jaskier szukali czegoś do zjedzenia. W przygnanej prądem łodzi udało im się odkryć pod sieciami miedziany kociołek i kobiałkę warzyw. Zastawili w przybrzeżnej rynnie znalezioną w czółnie wiklinową wierszę, sami brodzili przy brzegu i tłukli kijami w wodorosty, by napędzić do pułapki ryb. Poeta czuł się już dobrze, chodził z bohatersko zabandażowaną głową dumny jak paw.

Geralt był zamyślony i zły.

Milva z Jaskrem wyciągnęli wierszę i zaczęli kląć, albowiem zamiast spodziewanych sumów i karpi, wewnątrz srebrzyła się i trzepotała drobnica.

Wiedźmin wstał.

— Chodźcie no tu, oboje! Zostawcie ten więcierz i chodźcie tu. Mam wam coś do powiedzenia.

— Wracacie do domu — zaczął bez ogródek, gdy podeszli, mokrzy i śmierdzący rybą. - Na północ, w kierunku Mahakamu. Ja jadę dalej sam.

— Co?

— Rozchodzą się nasze drogi. Jaskier. Dość tej zabawy. Wracasz do domu pisać wiersze. Milva przeprowadzi cię przez lasy… O co chodzi?

— O nic — Milva gwałtownym ruchem odrzuciła włosy z ramienia. - O nic. Mów, wiedźminie. Ciekawam tego, co powiesz.

— Nie mam nic więcej do powiedzenia. Jadę na południe, na tamten brzeg Jarugi. Przez terytoria nilfgaardzkie. To niebezpieczna i daleka droga. A ja nie mogę zwlekać. Dlatego jadę sam.

— Pozbywszy się niewygodnego bagażu — pokiwał głową Jaskier. - Kuli u nogi opóźniającej marsz i sprawiającej kłopoty. Innymi słowy, mnie.

— I mnie — dodała Milva, patrząc w bok.

— Posłuchajcie — rzekł Geralt, już znacznie spokojniej. - To jest moja własna, osobista sprawa. To wszystka was nie dotyczy. Nie chcę, byście nadstawiali karku za coś, co dotyczy wyłącznie mnie.

— To dotyczy wyłącznie ciebie — powtórzył wolno Jaskier. - Nikt nie jest ci potrzebny. Towarzystwo ci przeszkadza i opóźnia marsz. Nie oczekujesz od nikogo pomocy i sam nie masz zamiaru na nikogo się oglądać. Ponadto, kochasz samotność. Czy czegoś zapomniałem wymienić?

— Owszem — odrzekł gniewnie Geralt. - Zapomniałeś wymienić twój pusty łeb na taki, który zawiera mózg. Gdyby tamta strzała poszła cal w prawo, idioto, w tej chwili gawrony wydziobywałyby ci oczy. Jesteś poetą masz wyobraźnię, spróbuj wyobrazić sobie taki obrazek. Powtarzam: wy wracacie na północ, ja zmierzam w kierunku przeciwnym. Sam.

— A jedź — Milva wstała sprężyście. - Myślisz może, że będę cię prosić? Do biesa z tobą, wiedźminie. Chodź, Jaskier, przyrządzimy jakiego jadła. Głód mnie morzy, a jak jego słucham, to mnie mdli.

Geralt odwrócił głowę. Obserwował zielonookie kormorany suszące skrzydła na konarach obsranego drzewa. Nagle poczuł ostry zapach ziół i zaklął wściekle.

— Nadużywasz mojej cierpliwości, Regis.

Wampir, który zjawił się nie wiadomo skąd i kiedy, nie przejął się, usiadł obok.

— Muszę zmienić poecie opatrunek — powiedział spokojnie.

— To idź do niego. Ode mnie trzymaj się zaś z daleka. Regis westchnął, wcale nie mając zamiaru odchodzić.

— Przysłuchiwałem się przed chwilą twojej rozmowie z Jaskrem i łuczniczką — powiedział nie bez drwiny w głosie. - Trzeba przyznać, masz prawdziwy talent do pozyskiwania sobie ludzi. Choć cały świat zdaje się na ciebie dybać, ty lekce sobie ważysz pragnących ci pomóc towarzyszy i sprzymierzeńców.

— Świat stanął na głowie. Wampir będzie mnie uczył, jak mam postępować z ludźmi. Co ty wiesz o ludziach, Regis? Jedyna rzecz, którą znasz, to smak ich krwi. Cholera jasna, zacząłem z tobą rozmawiać?

— Świat stanął na głowie — przyznał wampir, całkiem poważnie. - Zacząłeś. Może więc zechcesz również wysłuchać rady?

— Nie. Nie zechcę. Jest mi zbędna.

— Prawda, byłbym zapomniał. Rady są ci zbędne, sprzymierzeńcy są ci zbędni, bez towarzyszy podróży również się obejdziesz. Cel twojej wyprawy to wszak cel osobisty i prywatny, więcej, charakter celu wymaga, byś zrealizował go sam, osobiście. Ryzyko, zagrożenie, trud, walka ze zwątpieniem muszą obciążyć tylko i wyłącznie ciebie. Bo są wszak elementami pokuty, odkupienia winy, które chcesz uzyskać. Taki, powiedziałbym, chrzest ognia. Przejdziesz przez ogień, który pali, ale i oczyszcza. Sam, samotnie. Bo gdyby ktoś cię w tym wsparł, pomógł, wziął na siebie choćby cząstkę tego chrztu ognia, tego bólu, tej pokuty, zubożyłby cię tym samym. Pozbawił należnej mu za współudział części ekspiacji, która wszak jest wyłącznie twoją ekspiacją. To wyłącznie ty masz dług do spłacenia, nie chcesz spłacać go, zadłużając się jednocześnie u innych wierzycieli. Czy rozumuję logicznie?